Αφροδίτη Δερματά
"Άλλα μού λεν τα μάτια σου
Και άλλα η καρδιά σου
Άλλα μού λεν τα χάδια σου
Και άλλα τα φιλιά σου"
To αυτοκίνητο παίζει Gadjo Dilo και καθώς οι στίχοι αμφιταλαντεύονται από το παρελθόν στο παρόν πλαισιωμένοι από τζαζ-σουίνγκ αποχρώσεις και η μελωδική φωνή της τραγουδίστριας χαϊδεύει τις σκέψεις μας, το αυτοκίνητο παίρνει μια απότομη στροφή και βγαίνει από τον κεντρικό δρόμο. Κατηφορίζουμε σε έναν χωματόδρομο, ο οποίος μάς βγάζει σε μια αλάνα που στην άκρη της υπάρχει παρκαρισμένο ένα τροχόσπιτο-καντίνα κάτω από τη σκιά ενός πεύκου. Το σκηνικό είναι σαν βγαλμένο από ταινία, η θέα στον κόλπο Ωμέγα είναι μοναδική και μια γιαγιά που κάθεται κάτω από ένα σκίαστρο με καλαμιές μάς καλωσορίζει εγκάρδια. Κρατάει την ξύλινη μαγκούρα της και προσέχει την καντίνα, η οποία ανήκει στην κόρη της, τη Μαρία. «Η Μαρία έχει πεταχτεί μέχρι το σπίτι για μια δουλειά» μάς ενημερώνει «μπείτε μέσα και φτιάξτε ό,τι τραβάει η ψυχή σας». Η Κατερίνα δεν χάνει καιρό, μάς ρωτάει τι καφέδες πίνουμε, μπαίνει μέσα στην καντίνα και ξεκινάει δουλειά. Όλα μέσα αστράφτουν και εντυπωσιάζεται από την καθαριότητα που υπάρχει μέσα κι έξω από το τροχόσπιτο. Το λέει στη γιαγιά κι αυτή υπερήφανη παραδέχεται ότι η κόρη της είναι καλή νοικοκυρά. Εγώ σερβίρω τους κυπριακούς και συμφωνούμε γελώντας με την Κατερίνα ότι θα μοιραστούμε τα τιπς.
Τα μάτια μας χάνονται στο απέραντο γαλάζιο και το δροσερό αεράκι αναστέλλει την όρεξη που είχαμε για βουτιά. Πιάνουμε κουβέντα με τη γιαγιά. Τη ρωτάμε την ηλικία της κι αυτή σαν γνήσιο θηλυκό αποφεύγει να μάς απαντήσει. Αρκείται στο να μάς αποκαλύψει απλώς ότι έχει και δισέγγονα. Χαμογελαστά και εύστροφα μάς διηγείται ότι όταν ήταν μικρή εκεί δίπλα υπήρχε ένα ποτάμι και το μέρος ήταν όλο βλάστηση έτσι ερχόταν μαζί με την οικογένειά της και έβοσκαν τις κατσίκες τους. Δεν ερωτεύτηκε ποτέ και έχασε τον γιο της και τον άντρα της με διαφορά λίγων ημερών. Η γιαγιά περιγράφει τη ζωή της με απόλυτη διαύγεια και με ένα αχνό χαμόγελο και μοιάζει σαν να μην τα έχει ζήσει η ίδια όλα αυτά, σαν να διηγείται τη ζωή κάποιου άλλου. Έχει αποδεχτεί τις μέρες που έφυγαν, όσα πήραν μαζί τους και όσα τής έφεραν και κοιτάει γαλήνια τη θάλασσα χωρίς να περιμένει κάτι. Πού και πού μας απαγγέλλει και ένα ποίημα από τα παλιά με θεατρικό ταμπεραμέντο.
Η ώρα περνάει, από κάτω ακριβώς υπάρχει οργανωμένη παραλία με ελάχιστο κόσμο, κατεβαίνουμε, κάνουμε τις βουτιές μας και λίγο πριν να βασιλέψει ο ήλιος ανεβαίνουμε πάλι στην καντίνα με την υπέροχη θέα, για μια τελευταία μπίρα πριν να φύγουμε. Εν τω μεταξύ, η κυρία Μαρία έχει επιστρέψει και έχει αναλάβει το πόστο της. Ευγενική και καλοσυνάτη όπως τη μητέρα της, μάς ευχαριστεί που σερβιριστήκαμε μόνοι μας και επιμένει να μάς κεράσει αλλά εμείς δεν δεχόμαστε. Η γιαγιά μάς αποχαιρετάει με ένα ποίημα και υποσχόμαστε να ξαναβρεθούμε σύντομα για να μάς απαγγείλει κι άλλα.
Το λιμανάκι του Κάτω Πύργου είναι μικρό και γραφικό, έχει μια γαλήνια απόκοσμη ομορφιά. Η θάλασσα είναι ήρεμη, ο ήλιος αρχίζει να χάνεται και δεν ακούγεται τίποτα πέρα από το κύμα που σκάει ανάλαφρα στη στεριά. Είναι λες κι έχουμε κάνει ταξίδι στον χρόνο και έχουμε πάει τρεις δεκαετίες πίσω. Οι περισσότερες βάρκες και τα πλοιάρια μοιάζουν να είναι εκεί αραγμένα από τότε. Δίπλα στο λιμάνι βρίσκεται πάνω στη θάλασσα η ψαροταβέρνα «Περικλής» . Οι δυο παρέες που βρίσκονται ήδη εκεί τρώνε ήσυχα και φαίνονται εναρμονισμένες με τη γαλήνη του τοπίου. Παραγγέλνουμε γόπες, σκάρους, καλαμαράκια, τηγανητές πατάτες και ούζο με πολλά παγάκια. Απολαμβάνουμε τα ολόφρεσκα ψάρια και το παγωμένο ούζο με φόντο την τζαζ μουσική που παίζει σιγανά από το εσωτερικό του μαγαζιού. Ο ήλιος βασιλεύει και στιγμές-στιγμές, λες και υπάρχει βουβή συμφωνία μεταξύ μας, σταματάμε απότομα να μιλάμε προκειμένου να απολαύσουμε τη σιωπή του τοπίου.
Κάπως έτσι, λοιπόν, ανακαλύψαμε ότι εκεί, βορειοδυτικά της Κύπρου, υπάρχει ένα απομονωμένο χωριουδάκι ξεχασμένο από τον χρόνο, με φιλόξενους κατοίκους, με άγρια καταπράσινα τοπία, με μοναχικές παραλίες, με νόστιμα φαγητά και με μια καντίνα με φοβερή θέα. Κάτω από την καλαμένια τέντα αυτής της καντίνας κάθεται μια γιαγιά, ατενίζει το πέλαγος και συλλογίζεται τη ζωή που πέρασε. Αν είσαι τυχερός και τη συναντήσεις εκεί, θα σού πει την ιστορία της και θα σού απαγγείλει θεατρικά και ένα ποίημα καθώς η κυρία Μαρία θα σού φτιάχνει μερακλήδικο κυπριακό καφεδάκι μέσα στην πεντακάθαρη καντίνα της. Εκεί, λοιπόν, στον Κάτω Πύργο Τυλληρίας υπάρχει ένας μικρός κρυμμένος παράδεισος με μια αυθεντική, ακατέργαστη ομορφιά που δύσκολα τη βρίσκεις πια και που αξίζει να ανακαλύψεις.
Πού θα φας, πού θα πιείς, πού θα μείνεις
-Για καφεδάκι κυπριακό με απέραντη θέα προτείνω την Καντίνα Johnnys Tylliros στον κόλπο Ωμέγα
-Για φρέσκο Ψάρι προτείνω την ταβέρνα Περικλής , Νικ. Παπαγεωργίου Τηλ. 99381293
-Για δροσερά cocktails με θέα θάλασσα προτείνω το Grape By The sea, Νικόλα Πηλίδη 26 Tηλ. 97689892
-Για διαμονή προτείνω το E.J. Pyrgos Bay Hotel πλήρως ανακαινισμένο με υπέροχη θέα στον κόλπο Ωμέγα, Νικ. Παπαγεωργίου Τηλ. 26 522001
ΥΓ. Μη ξεχάσεις να βάλεις Gadjo Dilo στο cd player ταιριάζει με το τοπίο
