Αϋπνία μου πλανεύτρα

Τα μάτια μου ανοίγουν απότομα. Νιώθω λες και έχω χορτάσει ύπνο. Το χέρι μου ψάχνει μηχανικά το κινητό στο κομοδίνο. Η οθόνη γράφει 03:30. «Όχι πάλι…» μονολογώ. Προσπαθώ να ξανακοιμηθώ, αλλά το σώμα μου συμπεριφέρεται σαν να είναι πλήρως ξυπνητό, παρότι δεν έχω καταφέρει ούτε έξι ώρες ύπνου.

Σηκώνομαι, φτιάχνω ένα χαμομήλι με μέλι και επιστρέφω στο κρεβάτι. Βάζω χαλαρωτική μουσική, ξαναπροσπαθώ. Κάποιες φορές λειτουργεί ,  κερδίζω ακόμη μισή με μια ώρα ύπνου. Άλλες φορές, όμως, τίποτα. Σηκώνομαι, φτιάχνω καφέ και βγαίνω στο μπαλκόνι· κοιτάζω τον ουρανό που πορτοκαλίζει μέχρι να εμφανιστεί ο ήλιος. Προσπαθώ να χρυσώσω το χάπι, να πείσω τον εαυτό μου ότι τουλάχιστον βλέπω την όμορφη ανατολή. Προσπαθώ να βρω κάτι θετικό μέσα σε αυτή την παράδοξη αϋπνία, όμως η κούραση με πλακώνει.

Έχει περάσει ένας χρόνος που ζω σε αυτό το μοτίβο. Όταν συνέβη για πρώτη φορά, τον περσινό Οκτώβρη, νόμιζα ότι ήταν μια τυχαία νύχτα. Μετά έγιναν δύο, τρεις, και ξαφνικά… κάθε μέρα. Μέχρι που ένα πρωί, εξαντλημένη, έπαθα νευρικό κλονισμό. Δεν καταλάβαινα τι μου συνέβαινε. Ό,τι ώρα κι αν πήγαινα για ύπνο, μεταξύ 03:30 και 04:30 ξυπνούσα ... και ύπνος ξανά δεν ερχόταν.

Κάποια στιγμή αποφάσισα ότι πρέπει απλά να το αποδεχτώ. Θυμήθηκα τη γιαγιά μου, που ξυπνούσε πριν χαράξει και έκανε δουλειές. Σκέφτηκα ότι ίσως είναι γονιδιακό. Άρχισα να εκμεταλλεύομαι τα πρωινά: να κάνω όσα δεν προλάβαινα μέσα στη μέρα. Αλλά η κόπωση ήταν αμείλικτη.  Καθώς η μέρα προχωρούσε, υπολειτουργούσα, το μυαλό μου θόλωνε, και υπήρχαν στιγμές στη δουλειά που ένιωθα σαν να ονειρεύομαι με ανοιχτά μάτια.

Δοκίμασα μαγνήσιο, μελατονίνη… τίποτα. Η κατάσταση έμοιαζε χωρίς λύση - μέχρι που έπεσα πάνω σε ένα άρθρο.

Έγραφε για την προεμμηνόπαυση. Για τις ορμονικές διακυμάνσεις που διαταράσσουν τον ύπνο. Για τη μείωση των οιστρογόνων, τις εξάψεις, τις νυχτερινές εφιδρώσεις. Για τη μείωση της προγεστερόνης, αυτής της τόσο απαραίτητης «ηρεμιστικής» ορμόνης. Για τις αλλαγές στον κιρκάδιο ρυθμό, το άγχος, την ευερεθιστότητα. Για το πώς όλα αυτά μαζί μπορούν εύκολα να ανατρέψουν τη νύχτα σου.

Κι εκεί κατάλαβα. Αυτό ζούσα.

Άρχισα να το συζητώ με φίλες και γνωστές συνομήλικες και ανακάλυψα ότι μία στις δύο περνάει κάτι παρόμοιο. Άλλο ένα «πακέτο» προεμμηνόπαυσης, που κανείς δεν μας είχε προειδοποιήσει ότι θα έρθει. Δεν μας έφταναν οι ρυτίδες, οι αλλαγές στον μεταβολισμό, η αραίωση των μαλλιών, οι εξάψεις, οι κράμπες, η υποβόσκουσα θλίψη, η νοσταλγία, το πένθος της χαμένης νεότητας. Δεν μας έφτανε που ξεχνάμε ονόματα, που περιφερόμαστε σαν αερικά στα δωμάτια και αναρωτιόμαστε « τώρα τι ήρθα να κάνω εδώ;». Που παίρνουμε το κινητό μας για να  γκουγκλάρουμε κάτι και μόλις το ανοίξουμε απορούμε τί θέλαμε να γκουγκλάρουμε. Που κλαίμε που έχει κολλήσει και δεν ανοίγει ένα καπάκι μαρμελάδας γιατί μας φαίνεται πολύ βαρύ να έχουμε να αντιμετωπίσουμε ΚΑΙ αυτό, που βλέπουμε τον Παπακωνσταντίνου, τον Αγγελάκα  και τον  Μπραντ Πήτ γερασμένους. Που το στομάχι μας δεν αντέχει τίποτα μετά τις 9 το βράδυ και που βογκάμε διακριτικά όποτε είναι να σηκωθούμε από τον καναπέ. Έχουμε τώρα και την αϋπνία σαν κερασάκι στην τούρτα.

Και παρ’ όλα αυτά, πρέπει να σηκωθούμε. Να βάλουμε μια ντουζίνα συμπληρώματα στην τσάντα. Να μαζέψουμε τα άυπνα κομμάτια μας και να αντιμετωπίσουμε τη μέρα.

Και σκέφτομαι: πόσα τελικά έχει να διαχειριστεί αυτό το ταλαίπωρο το γυναικείο σώμα; Από την παιδική κιόλας ηλικία, οι ορμόνες μάς κάνουν party. Πόσα μπορούν να καταλάβουν οι άντρες εντωμεταξύ, όταν κι εμείς οι ίδιες πολλές φορές δεν έχουμε καθαρή εικόνα για το τι μας συμβαίνει;

Γιατί τα γράφω όλα αυτά Παρασκευή πρωί;
Για τα κορίτσια που θα περάσουν από αυτό κάποια στιγμή. Για να μην τρομάξουν όπως τρόμαξα εγώ. Για να ξέρουν ότι η προεμμηνόπαυση δεν αρχίζει στα 50 εντούτοις συνήθως ξεκινάει γύρω στα 40 και φέρνει αλλαγές που κανείς δεν μας προετοιμάζει γι αυτές. Και πως, όπως με κάθε «εχθρό», μόνο αν τον αναγνωρίσεις εγκαίρως μπορείς να τον καταλάβεις και να τον αντιμετωπίσεις.

Και για όλες όσες ήδη βαδίζουν αυτό το μονοπάτι: δεν είστε μόνες.
Είμαστε δύο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιες δεκατρείς και θα περάσει κι αυτό. Θα έρθει η στιγμή που, μετά από όλες αυτές τις έντονες οδύνες τοκετού, θα γεννηθεί ο νέος μας εαυτός, και θα παραδοθούμε στη γαλήνη που φέρνει η αποδοχή του.