Αφροδίτη Δερματά
Η Λένα Βαγιάνη είναι Group Fitness και Pilates Instructor με περισσότερα από 20 χρόνια εμπειρίας στον χώρο της άσκησης. Μητέρα δύο εφήβων, ενεργό και δραστήριο άτομο, πίστευε και δίδασκε πάντα πως η κίνηση είναι βασικό στοιχείο ζωής, υγείας και ψυχικής ισορροπίας.
Το Πάσχα του 2025, η ζωή της άλλαξε αιφνίδια, όταν διαγνώστηκε με μεταστατικό καρκίνο του αριστερού πνεύμονα με μετάσταση στον εγκέφαλο. Παρότι βρέθηκε αντιμέτωπη με σωματική εξάντληση, κινητικές δυσκολίες και έναν από τους πιο επιθετικούς τύπους καρκίνου, η Λένα δεν εγκατέλειψε ποτέ αυτό που γνώριζε βαθιά: ότι η κίνηση μπορεί να γίνει θεραπεία.
Σε αυτή τη συγκλονιστική συνέντευξη, μιλά ανοιχτά για τον φόβο, την πίστη, την οικογένεια, αλλά και για τον ρόλο που παίζει η άσκηση –σωματικά και ψυχικά– στη μάχη της με τον καρκίνο. Ένα μήνυμα δύναμης, αισιοδοξίας και ζωής.
Ονομάζομαι Βαγιάννη Λένα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Μυτιλήνη της Λέσβου και από το 2001 ζω και εργάζομαι στη Λευκωσία ως Group Fitness και Pilates Instructor. Ο αθλητισμός ήταν πάντα κομμάτι της ζωής μου. Έπαιζα βόλεϊ μέχρι τη Β’ Λυκείου και συμμετείχα στη χορευτική ομάδα του χωριού μου.
Ο καρκίνος μπήκε στη ζωή μου το Πάσχα του 2025. Αρχικά αρρώστησα με πνευμονία, η οποία αντί να βελτιώνεται με την αντιβίωση, επιδεινωνόταν. Ακολούθησαν αξονικές εξετάσεις στον πνεύμονα και στο κεφάλι, όπου και έγινε η διάγνωση: μεταστατικός καρκίνος του αριστερού πνεύμονα με μετάσταση στον εγκέφαλο. Μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα των μοριακών εξετάσεων, αντιμετώπιζα έντονες κινητικές δυσκολίες και πλήρη σωματική εξάντληση.
Μπορεί να ακουστεί περίεργο, αλλά είχα προαίσθηση ότι πρόκειται για κάτι σοβαρό. Όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα ήμουν απίστευτα εξαντλημένη, χωρίς δύναμη ούτε να βγω από το σπίτι. Όταν με ενημέρωσε ο πνευμονολόγος μου, νοσηλεύτηκα εσπευσμένα στο Γενικό Νοσοκομείο.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν: «Λένα, είσαι δυνατή. Θα τα καταφέρεις». Αμέσως μετά ζήτησα βοήθεια από τον Θεό και τον Ταξιάρχη του Μανταμάδου, που πάντα ένιωθα κοντά μου. Έκλαψα πολύ. Όχι τόσο για μένα, όσο για τα παιδιά μου. Ο φόβος ότι ίσως να μην προλάβαινα να τα δω να μεγαλώνουν και να φτιάχνουν τη ζωή τους, ήταν αυτός που με λύγισε περισσότερο.
Φοβήθηκα επίσης μήπως δεν ξαναπερπατήσω, μήπως δεν μπορέσω να επιστρέψω στη δουλειά μου, στην άσκηση, στη Λένα που ήξερα. Όμως η γυμναστική, παράλληλα με τη θεραπεία μου, έγινε το άλλο μισό της ίασης. Ήταν η κινητήριος δύναμη που με έσπρωχνε να σηκώνομαι από το κρεβάτι, ακόμη και τις μέρες που το σώμα δυσκολευόταν.
Στους πρώτους μήνες της θεραπείας, λόγω της κορτιζόνης, είχα ενέργεια αλλά κουραζόμουν πολύ εύκολα. Χρειαζόμουν ξεκούραση, ύπνο, παύσεις. Το σώμα μου μπορούσα να το διαχειριστώ. Το μυαλό μου όμως, όχι τόσο εύκολα. Από έναν άνθρωπο υπερδραστήριο, με δύο μαθήματα την ημέρα, οικογένεια, παιδιά, υποχρεώσεις, βρέθηκα ξαφνικά σε πλήρη παύση.
Η άσκηση όμως λειτουργούσε σαν βάλσαμο. Μέσα από τις ενδορφίνες, τις «ορμόνες της χαράς», ένιωθα ψυχικά πιο δυνατή. Για μένα, η άσκηση δεν ήταν ποτέ απλώς επάγγελμα. Ήταν τρόπος ζωής, ενδυνάμωση της προσωπικότητας και μέσο βοήθειας προς τους άλλους.
Σήμερα, ακόμη και ως καρκινοπαθής, νιώθω ότι μπορώ να ενθαρρύνω τον κόσμο να κινείται. Να μην εγκαταλείπει το σώμα του. Να μην τα παρατά. Γιατί η ζωή είναι κίνηση- και η κίνηση είναι ζωή.
View this post on Instagram
