Αφροδίτη Δερματά
Τής είπε «Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα».
Απάντησε «Ούτε κι εγώ».
Εκείνος πήγε ανατολικά, εκείνη δυτικά. Τελικά έζησαν κι οι δυο.
«Σε παρακαλώ… γράψε γι’ αυτό» μού λέει η φίλη μου η Λένα. Πριν λίγο χώρισε με τον Αντώνη. Αυτή ζει στη Λευκωσία, αυτός στη Θεσσαλονίκη. Αυτή δουλεύει σε μια ασφαλιστική, αυτός μπάρμαν με βασικό μισθό. Μετά από σχεδόν ένα χρόνο στα πηγαινέλα, αυτή αποφάσισε να τού πει ότι τον θέλει συνέχεια κοντά της και τού πρότεινε να έρθει να μείνει μαζί της μιας και ιδιαίτερες υποχρεώσεις αυτός δεν είχε στη Θεσσαλονίκη αλλά ούτε και κανέναν μισθό αξιοπρεπή.
Τον γνώρισε σε ένα ταξίδι της στη Θεσσαλονίκη. Μόλις μπήκε στο μπαρ και τον αντίκρισε, ένιωσε μια ακαταμάχητη έλξη για τα σκοτάδια του κι αυτός ένιωσε μαγεμένος από τη νεραϊδένια ομορφιά της. Υπήρχε αυτή η χημεία που σού λέει «εδώ είμαστε, εδώ αράζουμε… τώρα μπλέξαμε». Μεγάλη ατάκα το «τώρα μπλέξαμε», πολλά υποσχόμενη διότι στις μέρες μας δύσκολα μπλέκουν οι άνθρωποι. Μπορεί να συναντιούνται για λίγο, να εφάπτονται αμυδρά αλλά δύσκολα μπλέκουν. Όταν μπλέκουν σημαίνει ότι η αύρα τους, τα μυαλά τους, οι σκέψεις τους κάνουν έρωτα, γίνονται ένα. Σημαίνει ότι γίνονται κουβάρι, άρα δύσκολα ξεμπλέκουν κιόλας. Το μπλέξιμο εμπεριέχει ελπίδα, κρύβει μέσα του ένα πονηρό, σχεδόν απειλητικό «για πάντα». Θεωρείς ότι είναι αδύνατον αυτό το κουβάρι να μπορέσει να λυθεί. Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ στενεύουν οι δεσμοί, τόσο πιο πολύ ενώνεσαι με τον άλλον. Έρχεται, όμως, η στιγμή που ο άλλος ασφυκτιά, ίσως και να τρομάζει και σού λέει «ήρθε η ώρα να χαλαρώσουμε τα σχοινιά, ήρθε η ώρα να ξεμπλέξουμε». Έτσι το έπαθε και ο Αντώνης και τελικά κατέστρεψε το «για πάντα» που τούς παραμόνευε και πήρε τον δρόμο του. Έμεινε στη δουλειά του, στις συνήθειές του, στους φίλους του, στην περιφραγμένη με ρουτίνα καθημερινότητά του. Έκανε περιστασιακές σχέσεις χωρίς νόημα και ουσία μέχρι που ένα βράδυ ήρθε στο μαγαζί ή Εύα και… μαγεύτηκε από τη νεραϊδένια ομορφιά της, αυτή ένιωσε μια ακαταμάχητη έλξη για τα σκοτάδια του. Τής χαμογέλασε, τού χαμογέλασε και σκέφτηκαν κι οι δύο «τώρα μπλέξαμε» και κάπως έτσι ξαναγεννήθηκε το «για πάντα».
Μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, η Λένα έκανε τις διακοπές της με την κολλητή της σε μια παραθαλάσσια πόλη. Μια μέρα καθώς έφευγαν από την παραλία είδε μια σκηνή στημένη και έναν νεαρό με μια μπίρα στο χέρι να περιμένει στωικά τη δύση του ηλίου. Έπιασαν κουβέντα, τής κέρασε μπίρα. Μίλησαν, κοιτάχτηκαν στα μάτια, χαμογέλασαν, αυτός ένιωσε μαγεμένος από την αγνή ομορφιά της, αυτή ένιωσε μια ακαταμάχητη έλξη για τις σιωπές του. Υπήρξε αυτή η χημεία που σού λέει… «Εδώ είμαστε... τώρα μπλέξαμε» Και το «για πάντα» ξαναγεννήθηκε.
Τι σημαίνει για πάντα;
Τι θα πει τελικά «για πάντα»; Υπάρχει αυτή η έννοια ή μήπως είναι μια αναγκαία ψευδαίσθηση προκειμένου να μπορέσουμε να επιβιώσουμε;
Το «για πάντα» είναι απλώς δυο μικρές λέξεις που μάς βοηθάνε να προχωράμε. Μια επανάληψη και μια ανάγκη που απλώς βιώνεται. Πάντα θα ελπίζουμε, πάντα θα ονειρευόμαστε και πάντα ο έρωτας θα είναι η αιτία που ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει!
Ακόμα και αν δεν είναι σίγουρο ότι θα κρατήσει για πάντα, σε αυτόν το χρωστάμε, στον έρωτα και στις σκέψεις.
Σκέψεις για πρόσωπα που συναντήσαμε στη ζωή μας και θα κουβαλάμε μέσα μας, που θα μάς αλλάζουν και που κατά έναν τρόπο θα είναι εκεί, κοντά μας... ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ…
