Αφροδίτη Δερματά
Πολλές φορές, όταν περνάω δύσκολα με τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι και νιώθω ότι αρχίζω να παραλογίζομαι και να εγκλωβίζομαι στις σκέψεις μου, βγαίνω νοερά έξω από τον εαυτό μου. Τον παρατηρώ εξονυχιστικά σαν τρίτο άτομο και του πιάνω κουβέντα.
Αυτή η φιγούρα που παρατηρώ, ξέρω ότι είναι χτισμένη κομμάτι-κομμάτι από τα "υλικά" των ανθρώπων που έχει συναντήσει στην πορεία της ζωής. Η καθαρή της ουσία, το κέντρο της, είναι εκείνο το αγνό κομμάτι που κουβαλάει από τότε που γεννήθηκε. Όλα τα υπόλοιπα είναι ένα καλό περιτύλιγμα, αποτελούμενο από συναναστροφές και εμπειρίες.
Μέσα σε όλα αυτά, αντιλαμβάνομαι και το κακό μου κομμάτι — εκείνο που κρίνει, θυμώνει, ψάχνει για εκδίκηση. Από τη μία το κατανοώ ως ανθρώπινο χαρακτηριστικό, και από την άλλη προσπαθώ να το θεραπεύσω, γιατί δεν μου αρέσει. Δεν το εγκρίνω. Αγαπώ τους ανθρώπους και θέλω να εκπέμπω μόνο θετικότητα προς αυτούς.
Τελευταία, όταν προκύψει μια κακή, επικριτική σκέψη, την μετατρέπω σε προσευχή. Είναι ένα τέλειο συναίσθημα που αγαλλιάζει την καρδιά και σε κάνει να αισθάνεσαι πολύ ωραία. Για παράδειγμα, εκεί που το μυαλό πάει να σχολιάσει την "Χ", που είναι ακατάστατη, του αλλάζω πορεία και το βάζω να στείλει μια προσευχή:
«Μακάρι η Χ να είναι καλά, να είναι ευτυχισμένη και να είναι όπως γουστάρει».
Κάπως έτσι εξολοθρεύω την τοξικότητα του νου.
Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι με βοήθησαν στη ζωή μου — οικονομικά, συναισθηματικά και από κάθε άποψη. Άνθρωποι που μου έδωσαν ευκαιρίες, συμβουλές, χρήματα, στήριξη, χωρίς να μου χρωστάνε τίποτα. Για εμένα, που πιστεύω ότι η ευγνωμοσύνη είναι η πιο δυνατή προσευχή, είναι αυτονόητο ότι, χωρίς να νιώθω καμία δέσμευση, ξέρω τουλάχιστον να λέω ένα μεγάλο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» μέσα από την καρδιά μου.
Εντούτοις, αντιλαμβάνομαι ότι τελικά αυτό δεν είναι αυτονόητο για όλους.
Το «Ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος», μια αρχαία παροιμιώδης έκφραση, δυστυχώς επιβεβαιώνεται θλιβερά σχεδόν καθημερινά.
Η «χάρις» — δηλαδή η άδολη, οικειοθελής προσφορά προς τον συνάνθρωπό μας, γνωστό ή ξένο — εθεωρείτο ιερή υποχρέωση του αγαθού άνδρα ήδη από την αρχαιότητα. Το ευ εργάζεσθαι, δηλαδή η καλή πράξη προς όφελος του συνανθρώπου (εξ ου και η ευεργεσία), αποτελούσε μέρος του ηθικού κώδικα του ενάρετου πολίτη. Όπου μπορείς, όποτε μπορείς και στα πλαίσια των δυνατοτήτων σου, οφείλεις να προσφέρεις στο κοινωνικό σύνολο μέσα στο οποίο ζεις και εργάζεσαι.
Φυσικά, δεν το κάνεις για να πάρεις κάτι πίσω. Όμως, στο τέλος της ημέρας, θες ο άλλος να αναγνωρίσει και να δείξει έστω λίγη ευγνωμοσύνη — με μια κουβέντα. Ο αχάριστος, όμως, όχι μόνο δεν νοεί να ανταποδώσει το καλό, αλλά ούτε καν το αναγνωρίζει. Αυτός είναι ο ορισμός της αχαριστίας στην απλή του έκφραση. Η αλαζονεία και η υπεροψία κυβερνούν τη σκέψη και τον λόγο του.
«Χίλια καλά να κάνεις, ένα να μην κάνεις, είναι σαν να μην έκανες κανένα», λέει ο λαός — και δεν έχει άδικο.
Ο τύπος του αχάριστου όχι μόνο δεν αναγνωρίζει τις ευεργεσίες που έχει καρπωθεί, αλλά, όταν βρεθεί σε πλεονεκτική θέση, με ευκολία και χαιρέκακη διάθεση στρέφεται εναντίον του ευεργέτη του. Πρόκειται προφανώς για μια ενδόμυχη ζήλια, ένα καλοκρυμμένο συναίσθημα φθόνου που κατακάθεται στην ψυχή του και πηγάζει από τη συναίσθηση ότι ο ευεργέτης του διαθέτει ηθικό μεγαλείο — κάτι που ο ίδιος δεν διαθέτει.
Όπως και να έχει, όπως ανέφερα και πριν, είσαι οι άνθρωποι που συναναστρέφεσαι. Στη ζωή γίνεται ένα ξεσκαρτάρισμα και κάποια στιγμή οι μάσκες πέφτουν. Ξέρεις ποιοι αξίζουν να βρίσκονται δίπλα σου και ποιοι όχι. Ποιοι αξίζουν την καλημέρα σου και ποιοι όχι. Τελικά, αν ανοίξεις το κουτάκι της αχαριστίας, πολλές φορές θα βρεις μέσα καλά κρυμμένο τον φθόνο. Και ο φθόνος είναι από τα κατώτερα ανθρώπινα συναισθήματα — η πρωταρχική αιτία διάσπασης και διάλυσης ανθρώπινων σχέσεων.
Αυτά! Καλό μήνα και Καλό Σ/Κ!
