Αφροδίτη Δερματά
Πολλές φορές, όταν σε σκέφτομαι, μου έρχεται στο μυαλό μια δυνατή στιγμή δική μας. Από εκείνες τις στιγμές που μένουν ολοζώντανες στο μυαλό, σαν να ήταν χθες. Είχε νυχτώσει και καθόμασταν στο λευκό τραπεζάκι, στο δωμάτιό σου στην Αθήνα, και ζωγραφίζαμε. Εγώ σε λίγες μέρες θα γεννούσα τον αδερφό σου. Σε κοιτούσα, που απολάμβανες την παρέα μου, και ένιωσα μια ξαφνική βαριά θλίψη, συνειδητοποιώντας πως σε λίγες μέρες δεν θα είμαστε πια απλά εσύ κι εγώ. Ένας άλλος άνθρωπος θα μονοπωλούσε το ενδιαφέρον μου. Τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο.
Ήσουν πέντε χρονών. Και πάντα, από τότε που γεννήθηκες, έδινες μια μάχη να με έχεις λίγο περισσότερο.
Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω...
Δεν θα έφευγα εκείνο το πρωινό από το χιονισμένο πάρκο για να πάω στη δουλειά. Θα έμενα να φτιάξουμε δεκάδες χιονάνθρωπους, μέχρι να βαρεθούμε και να πάμε σπίτι.
Δεν θα σε έδιωχνα από το κρεβάτι μου. Θα σε άφηνα να κοιμάσαι μαζί μου κάθε βράδυ, για όσο το ήθελες.
Θα σε άφηνα να πας στο σχολείο φορώντας ό,τι ήθελες — ακόμα και τις πιτζάμες. Δεν θα σε θύμωνα που το ένα ρούχο σε στένευε και το άλλο σε φαγούριζε.
Δεν θα σε άφηνα να κλάψεις για να μάθεις να κοιμάσαι μόνη σου.
Εκείνο το πρωί, που πήγαμε στον οφθαλμίατρο και νόμιζες πως θα περάσουμε τη μέρα μαζί, δεν θα σε άφηνα στον παιδικό σταθμό με το ζόρι για να πάω στην δουλειά. Θα έπαιρνα άδεια για να είμαι μαζί σου.
Δεν θα κανόνιζα εκείνα τα απογευματινά ιδιαίτερα, όταν εσύ ξεροστάλιαζες πίσω από την πόρτα της κουζίνας μέχρι να τελειώσω.
Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, θα ήξερα…
Ότι οι στιγμές κυλούν σαν νερό.
Ότι τα ξενύχτια κάποτε τελειώνουν – και μαζί τους τελειώνουν και οι λιωμένες χορτόσουπες, οι φρουτόκρεμες, οι κουδουνίστρες, οι αστείες λέξεις, τα παραμύθια στο κρεβάτι, οι βόλτες με το καρότσι, τα μικρά δάχτυλα που χαϊδεύουν το πρόσωπό μου.
Ότι κάποια στιγμή θα είναι η τελευταία φορά που με περιμένεις στα κάγκελα του σχολείου, και τρέχεις γελώντας κελαριστά να με αγκαλιάσεις. Και ότι λίγα χρόνια αργότερα, στην εφηβεία, θα πρέπει να κρύβομαι για να μη με δουν οι φίλοι σου.
Θα ήξερα ότι στην εφηβεία σου θα έπρεπε να είμαι ακόμα πιο κοντά.
Ότι δεν πρέπει να ανησυχώ για την πρόοδό σου – γιατί είσαι εσύ.
Η μοναδική μου κόρη.
Που ήξερες να διαβάζεις απ’ τα τέσσερα.
Που έμαθες μόνη σου αγγλικά στα πέντε.
Που είσαι μόλις 20 και μπορείς να εκτιμήσεις μια καλή παράσταση, να οργανώσεις ένα υπέροχο ταξίδι, να πας σε beach party και μετά να παρακολουθήσεις Καμεράτα στο Μέγαρο Μουσικής.
Που θα διαβάσεις την Άννα Καρένινα στα αγγλικά δύο φορές, για να τη νιώσεις πλήρως, και μετά θα τη διαβάσεις στα ρωσικά.
Που θα σου κάνω δώρο το Μονόγραμμα του Ελύτη και θα το λατρέψεις.
Που με κάνεις περήφανη για την καλοσύνη, την κουλτούρα και το ήθος σου.
Πολλές φορές νιώθω ανεπαρκής ως γονιός.
Άλλες φορές, όταν σε παρατηρώ, λέω: κάτι κάναμε σωστά.
Μαζί σου έμαθα να είμαι μητέρα. Και ακόμα μαθαίνω.
Εδώ και 21 χρόνια, αγαπημένη μου κόρη, είσαι ο καθρέφτης της ψυχής μου.
21 χρόνια που σε αγαπώ όσο τίποτα Χρόνια σου πολλά!
