Αφροδίτη Δερματά
Είναι 17 Αυγούστου. Πέρασε ο δεκαπενταύγουστος και όταν φύγει και ο δεκαπεντάυγουστος ξέρουμε πολύ καλά ότι το καλοκαίρι φτάνει σιγά- σιγά στο τέλος του. «Όλα είναι κύκλοι, οι κύκλοι κλείνουν, όλα κάποτε τελειώνουν» λέει θλιμμένα η Μαρίκα καθισμένη στην ξαπλώστρα της βλέποντας τον ήλιο να δύει. Η Ελένη δίπλα γνέφει καταφατικά και τα μάτια της αυτόματα γίνονται μελαγχολικά. Πιάνει απαλά το χέρι της Mαρίκας και αλλάζει επίτηδες κουβέντα. Βλέπει μια ηλικιωμένη κυρία να βγαίνει σκυφτή αργά από την θάλασσα. «Ορίστε…μόλις βρήκα την σωσία σου της λέει πειραχτικά» επιστρατεύοντας ένα παλιό τους αστείο που πάντα τους έφτιαχνε την διάθεση. Τα καταφέρνει, η Μαρίκα αρχίζει να γελάει κουρασμένα. Η Ελένη κοιτάει με λύπη την άλλοτε δυναμική φίλη της να χαζεύει ανέκφραστα τριγύρω, εξαντλημένη, σχεδόν παραδομένη στην άνιση μάχη. Πέρασαν τις τελευταίες δυο εβδομάδες μαζί σε αυτή την παραλία της Αττικής, η Μαρίκα ήταν συνεχώς κουρασμένη και ξάπλωνε στην καμπάνα της. Όταν ο ήλιος άρχιζε να πέφτει και η παραλία άδειαζε από τον κόσμο, έσερνε το πονεμένο της σώμα μέχρι την ξαπλώστρα. Καθόταν μια ώρα εκεί ίσα για να αλλάξει παραστάσεις, κοιτούσε την θάλασσα χωρίς να την βλέπει, έλεγε δυο κουβέντες με την Ελένη και πήγαινε πάλι στο κρεβάτι της. Έχει αδυνατίσει πολύ. Έπλεε μέσα στα ρούχα της. Θυμάται εκείνα τα βράδια που την έβγαζε με γιαούρτι 2% για να χωρέσει στο στενό φόρεμά της και πλέον τις φαίνονταν τόσο μάταια. Μακάρι να ήταν καλά και ας ήταν και δέκα κιλά παραπάνω.
Ξαπλώνει αργά στο κρεβάτι…ο γιός της μπαίνει τρέχοντας μέσα στο δωμάτιο. Πετάει τις σαγιονάρες του σε μια γωνιά και ψάχνει για τα αθλητικά του. «Που πας;» τον ρωτάει «θα παίξουμε κρυφτό» της απαντάει αυτός ιδρωμένος και γεμάτος προσμονή και ενθουσιασμό για το επικείμενο παιχνίδι. Τον αγκαλιάζει στοργικά με το βλέμμα της, χαμογελάει αχνά και παρακολουθεί τις γρήγορες κινήσεις του. Το αντράκι της… Όσο μεγαλώνει μοιάζει και πιο πολύ με τον πατέρα του… Έχει τα χρώματα του μπαμπά του και το έντονο βλέμμα της. Την πλησιάζει, την φιλάει βιαστικά και φεύγει τρέχοντας να συναντήσει τους φίλους του. Κλείνει τα μάτια της να παγιδέψει την όμορφη αίσθηση του φιλιού. Είναι μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού οι χαρούμενες στιγμές της αυτή την περίοδο και οι εκδηλώσεις αγάπης του παιδιού της συγκαταλέγονται μέσα σε αυτές. Νύχτωσε…ανάβει το πορτατίφ και κοιτάει στο ταβάνι. Βλέπει την ζωή της να περνάει από μπροστά της. Κοριτσάκι, έφηβη, κοπέλα, γυναίκα. Στιγμές, γεύσεις, χρώματα, αρώματα. Εντάσεις, αγωνίες, χαρές, γλέντια. Φίλοι, συνεργάτες, έρωτες. Μπαίνουν στην σειρά και κάνουν μια ηρωική παρέλαση στο ταβάνι! Αδιαμφισβήτητα έχει ζήσει μια πολύ γεμάτη ζωή, έχει γνωρίσει πολύ κόσμο, έχει κάνει δουλειές που λατρεύει…ηθοποιός, τηλεπαρουσιάστρια, ραδιοφωνική παραγωγός, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Έχει παντρευτεί έναν υπέροχο άντρα και έχει κάνει ένα εκπληκτικό παιδί. Δεν θυμάται ποτέ τον εαυτό της να βαριέται, γιατί θεωρούσε ότι «είναι πολύ βαρετό να βαριέσαι». Την λάτρευε την ζωή η Mαρίκα και την ρουφούσε μέχρι το μεδούλι. Αν ή ζωή της ήταν γλυκό, σίγουρα θα ΄ήταν ένα καλοφτιαγμένο Space Cake (Cake με μαριχουάνα). Αν έπρεπε να της βάλει έναν τίτλο αυτός θα ήταν «Μια ζωή γ(α/ε)μάτη».
Κοντεύει μεσημέρι. Η ζέστη είναι αφόρητη. Η Ελένη μπαίνει ξεφυσώντας στο δωμάτιο κρατώντας δυο παγωμένους καφέδες. Αφήνει το έναν στον κομοδίνο. Η Μαρίκα ανασηκώνεται στο κρεβάτι. Μορφάζει στιγμιαία από τον πόνο. «Πες κανένα αστείο ρε Ελένη…αν είναι να πεθάνω, να πεθάνω τουλάχιστον από τα γέλια» λέει στην φίλη της ρουφώντας αργά την πρώτη γουλιά από τον καφέ της. Η Ελένη αρχίζει να περιγράφει έναν χθεσινοβραδινό τσακωμό των παιδιών τους. Η Μαρίκα γελάει με κόπο. Η Ελένη σηκώνεται, πάει και ξαπλώνει δίπλα της. «Δεν παλεύω άλλο την ζέστη. Μου τη δίνει το καλοκαίρι. Ανυπομονώ να’ ρθει ο χειμώνας» δηλώνει θυμωμένα. Δεν παίρνει καμία απάντηση. Το κρεβάτι τρέμει. Γυρνάει το κεφάλι της και βλέπει την Μαρίκα δίπλα της να κλαίει με λυγμούς.
Σήμείωση: Το κείμενο είναι εμπνευσμένο από το τελευταίο podcast του Άρη Δημοκίδη στην Lifo με τίτλο «Η σκληρή αλήθεια για τη Ρίκα Βαγιάννη» . Άκουγα το podcast οδηγώντας και συγκλονίστηκα με την περιγραφή της τελευταίας εικόνας. Υποσχέθηκα ότι όποτε με παίρνει από κάτω, όποτε θεωρώ άδικη την ζωή μαζί μου θα γυρνάω σε αυτό το στιγμιότυπο, να μου υπενθυμίζει ότι τίποτα στην ζωή δεν είναι δεδομένο και ότι υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν με όλο τους το «είναι» για να μπορέσουν να ζήσουν ακόμα έναν χειμώνα.
Μπορείτε να ακούσετε το podcast για την ζωή αυτής της πολυσχιδούς, υπε΄΄ροχης προσωπικότητας ΕΔΩ.
