Αφροδίτη Δερματά
«Transcendental Theatre» λεγόταν η θεατρική ομάδα που ήμουν μέλος όταν πρωτοήρθα στην Κύπρο. Για μενα πάντα έχει κάτι το υπερβατικό το θέατρο αλλά νομίζω η συγκεκριμένη ομάδα είχε μια διαφορετική υπέρβαση. Άνοιγες την πόρτα του διαμερίσματος που κάναμε τις πρόβες -ένα παλιό ρετιρέ κάπου στο κέντρο της πόλης- και ήταν λες και έβγαινες ξαφνικά σε έναν άλλο κόσμο. Η διαφορετικότητα ήταν το μόνο κοινό στοιχείο που μας χαρακτήριζε. Η κάθε προσωπικότητα είχε κάτι αλλιώτικο, κάτι μοναδικό. Τα ντυσίματα, οι σκέψεις η φιλοσοφία μας, δεν ταίριαζαν με τον έξω κόσμο. Όλοι μαζί, δημιουργούσαμε ένα δικό μας μικρό πολύχρωμο σύμπαν. Ίσως και να μου φαινόμασταν τόσο ιδιαίτεροι διότι μας είχα αδυναμία.
Η Κορίνα ήταν η αρχηγός. Το μάθημα ξεκινούσε με γιόγκα. Αφού ερχόμασταν στο παρόν, αφού καθαρίζαμε από την τοξικότητα του ψεύτικου ντουνιά, αφού επικεντρωνόμασταν στην ανάσα μας σαν να ήταν το μόνο ουσιαστικό που είχαμε σε αυτό τον κόσμο, το μάθημα άρχιζε. Θεατρικό παιχνίδι και πρόβες. Αν σπρωξεις τον εαυτό σου μέχρι τα όρια σου, αν βγεις έξω από την ζώνη ασφαλείας σου, αν εκθέσεις απροκάλυπτα την ψυχή σου, τότε καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχουν όρια, τότε είσαι ελεύθερος. Αυτή την ελευθερία νιώθαμε ότι κατακτούσαμε κάθε φόρά που περνούσαμε την πόρτα του διαμερίσματος.
Γράψαμε και ένα έργο. Την βάση του την έγραψε η Κορίνα και το γαρνίρισμα του εμείς. Πραγματευόταν την μανία που έχουμε εμείς οι άνθρωποι να νομίζουμε ότι είμαστε ιδιοκτήτες. Πιστεύουμε ότι τα πράγματα μας ανήκουν ενώ τελικά όλα είναι δανεικά και εμείς περαστικοί. Τα χρησιμοποιούμε για λίγο και φεύγουμε από τον μάταιο τούτο κόσμο. Οι μέρες λοιπόν κυλούσαν με απανωτές πρόβες ώσπου ήρθε το καλοκαίρι και η παράσταση ανέβηκε. Όχι μια, αλλά πέντε φορές. Η κάθαρση επιτεύχθηκε με την τελευταία παράσταση και μαζί της έφερε ένα μικρό 3ημερο πένθος που ήρθε και κόλλησε σαν αγκάθι στον λαιμό μας αφήνοντας μας άδειους από στόχους, δημιουργικότητα και ενδιαφέροντα. Για παρηγοριά φτιάξαμε μια ομάδα στο facebook και κρατήσαμε την επαφή. Η θεατρική ομάδα διαλύθηκε μετά από ένα χρόνο, αλλά αναβίωνε που και που μέσα από ενδιαφέρουσες φιλοσοφικές συναντήσεις και μικρά υπερβατικά parties. Από αυτά που είσαι χωρίς τακούνια, χωρίς κραγιόν, χωρίς "πρέπει" και χορεύεις παρέα με τον καθαρό υπερβατικό εαυτό σου σαν να μην υπάρχει αύριο.
Έρχεται ειδοποίηση στο messenger. Είναι 8 το πρωί. Το «Reunion» των υπερβατικών ξαναχτυπά. Έτσι ονομάζεται το γκρουπ μας στο messenger γιατί όποτε μιλάμε εκεί συνήθως κανονίζουμε κάποιο reunion.
Διαβάζω το μήνυμα νυσταγμένη…«Καλημέρα.. ο προβληματισμός του πρωινού: καθώς μεγαλώνουμε κυλά πιο γρήγορα ο χρόνος/ τα χρόνια?» Ρωτάει η Χρυσάνθη. «ΝΑΙ» απαντάω εγώ κοφτά. « Γιατί όμως;» επιμένει η Χρυσάνθη που δεν την ικανοποίησε η ξεπετο-απάντηση μου. Μπαίνω στην τάξη να γυμναστώ και τους αφήνω να λύσουν το θέμα μόνοι τους. Βγαίνοντας βλέπω τα μηνύματα. Δεν έχω πολύ όρεξη να πληκτρολογήσω και να φιλοσοφήσω Παρασκευή πρωί αλλά πέφτω πάνω στο υπέροχο μήνυμα της Χριστίνας.
«Καλημέρα! Καταρχάς Χρυσάνθη μου, ο χρόνος και ο χώρος αφορούν τη διάσταση που ζει το φυσικό μας σώμα και το αιθερικο. Ο αληθινός Εαυτός μας είναι άχρονος κι αιώνιος. Το πως βιώνουμε τον χρόνο είναι κάτι που έχει να κάνει με το πόσο παρόντες είμαστε. Όταν είμαστε παρόντες ο χρόνος διαστέλλεται...Όταν ζούμε μηχανικά έχουμε την εντύπωση ότι περνά πολύ γρήγορα.»
Παραθέτω λοιπόν την απάντηση της Χριστίνας εδώ και την αφήνω σαν άσκηση για το Σαββατοκύριακο. Ότι κι αν κάνουμε ας το κάνουμε με απόλυτη παρουσία. Ξυπνώντας όλες μας τις αισθήσεις, αφή, ακοή, όσφρηση, οσμή και γεύση. Έχοντας το μυαλό μας συγκεντρωμένο στο Εδώ και Τώρα. Ας μην το αφήσουμε να βολτάρει ανεξέλεγκτο στο παρελθόν και στο μέλλον. Έτσι λοιπόν θα διασταλθεί το Σαββατοκύριακο και θα το κάνουμε να φαίνεται λίγο πιο μεγάλο! Έτσι θα το απολαύσουμε στο έπακρον και έτσι ίσως καταφέρουμε να νικήσουμε έστω για λίγο τον χρόνο τον Πανδαμάτωρ.
ΥΓ1. Υπερβατικ΄΄α μου πλάσματα ελπίζω να με συγχωρέσετε που έβγαλα λίγα άπλυτα μας στην φόρα
ΥΓ2. Χαίρομαι που υπάρχετε στην ζωή μου που δεν μοιάζετε, που και έχετε κάτι υπερβατικό, υπερφυσικό, υπέροχο.
