Αφροδίτη Δερματά
Ο βράχος βρίσκεται περίπου τρία μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Κάθομαι στην άκρη του και σκέφτομαι αν θα κάνω το επόμενο βήμα. Το νερό είναι βαθύ και το χρώμα της θάλασσας είναι σκούρο μπλε. Συνειδητοποιώ ότι όλη η ζωή μου συνοψίζεται σε αυτό το μετέωρο βήμα που προηγείται από την βουτιά και τα πιο κομβικά της σημεία εμπεριέχουν αυτή την ιεροτελεστία… Κοιτάω στα μάτια τον φόβο μου, κεντράρω σταθερά στο επόμενο σκηνικό -στο «μετά» από το βήμα- δεν κοιτάω τον ορίζοντα αλλά εκεί που θέλω να βρεθώ και έτσι ξαφνικά βουτάω. Τα νερά είναι βαθιά διαφορετικά δεν θα μπορούσα και να βουτήξω. Πάντα γεννάει ανασφάλεια και φόβο αυτό το σκούρο μπλε που δεν σ’ αφήνει να δεις τι κρύβεται στον βυθό. Αναρωτιέμαι πόσο επικίνδυνα να είναι; Τι θα γίνει αν χτυπήσω στα βράχια; Τι θα κάνω αν το μετανιώσω; Εντούτοις είναι τόσο έντονη η ανάγκη μου να ανεβάσω την αδρεναλίνη και να ζήσω την εμπειρία που οι φόβοι γίνονται σιγά σιγά μικροσκοπικοί και ανύπαρκτοι. Άλλωστε πόσο να μείνεις πάνω σε έναν βράχο... Η ζωή πρέπει να αλλάζει σκηνικά για να έχει ενδιαφέρον. Οι εναλλαγές την κάνουν να φαίνεται πιο μεγάλη, πιο έντονη, πιο συναρπαστική. Οι εναλλαγές σε αλλάζουν κι εσένα, σε βοηθούν να γνωρίσεις ή να επαναπροσδιορίσεις τα όρια σου, σε εξελίσσουν σαν άνθρωπο και σε κάνουν πιο ζωντανό και παράλληλα πιο σοφό.
Οι ενδοιασμοί γίνονται μικροί και ασήμαντοι. Έρχεται η στιγμή, τώρα νιώθω σίγουρη. Οπισθοχωρώ για λίγο, παίρνω φόρα και βουτάω. Το νερό είναι δροσερό, ξυπνάει αυτόματα όλα μου τα κύτταρα, έχω φοβηθεί από το ύψος και αισθάνομαι τα πόδια μου να τρέμουν ενώ βυθίζομαι. Καθώς βγαίνω στην επιφάνεια, νιώθω να με κατακλύζει ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων. Ο ενθουσιασμός, ο φόβος, η περηφάνεια, η ικανοποίηση, η αναζωογόνηση στήνουν έναν τρελό χορό εντός μου. Αν έμενα στον βράχο θα μετάνιωνα που δεν τόλμησα να ζήσω αυτή την εμπειρία. Και ο χρόνος μας περνάει, τα καλοκαίρια μας περνάνε. Αφήνουμε στο αύριο το επόμενο βήμα, όσα θέλουμε να κάνουμε και τελικά στην κλεψύδρα της ζωής μας μένουν ελάχιστοι κόκκοι. Δυστυχώς την συγκεκριμένη κλεψύδρα δεν μπορείς να την τουμπάρεις ξανά. Δεν γυρνάει από την αρχή. ΤΩΡΑ τόλμησε, ΤΩΡΑ κάνε την βουτιά, ΤΩΡΑ ζήσε το καλοκαίρι. Η ζωή μας είναι γεμάτη ανατροπές, μην αφήνεις τίποτα για μετά. Μετά είναι αργά. Μην μένεις εγκλωβισμένος στον βράχο. Είναι βολικός, φαίνεται ασφαλής, αλλά θα γίνει η φυλακή σου. Βούτα και άσε την δροσιά του νερού να σε κάνει να νιώσεις ζωντανός. Απομακρύνσου, κολύμπα. Τόλμησε το, μόνο έτσι ο βράχος από φυλακή...θα γίνει Ιθάκη.
«Όσο λες χρόνια παρηγοριέσαι. Τα βρίσκεις αρκετά. Εξήντα χρόνια; Ογδόντα χρόνια; Για πες όμως εξήντα καλοκαίρια. Μόνο τόσο; Τόσο διαρκεί η ζωή; Βιάσου. Τρύγα αυτό το καλοκαίρι. Μ. Λουντέμης.
ΥΓ. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!
View this post on Instagram
