Μαρία Καραμάνου
Αλλά η αλήθεια είναι πιο σύνθετη, o κόσμος έχει αλλάξει και όσο αλλάζει, αλλάζουμε και εμείς. Οι σχέσεις δεν ακολουθούν πια τους «παλιούς» κανόνες, τα φλερτ δεν γίνονται όπως παλιά και μεταξύ μας, κανείς δεν ξέρει ακριβώς πώς παίζεται το παιχνίδι πια.
Οπότε, ναι, πήγα σε Singles Night, όχι γιατί είχα απελπιστεί, αλλά γιατί ήθελα να δω με τα ίδια μου τα μάτια πώς λειτουργεί αυτό το πράγμα. Πώς φλερτάρουν οι άντρες σε ένα τέτοιο πλαίσιο, πώς συμπεριφέρονται οι γυναίκες, τι ρόλο παίζει η αμηχανία, το ποτό και το background του καθενός, άντε και λίγο η μουσική. Και αν νομίζετε πως έχω τις απαντήσεις, σας προειδοποιώ, εδώ δεν θα μιλήσουμε για το τέλειο love story, για όσους φυσικά από εσάς πιστεύετε σε αυτό -μαζί σας κι εγώ. Θα μιλήσουμε για αληθινή κοινωνική παρατήρηση, με ένα κρασί στο χέρι.
Οι άντρες και οι γυναίκες είναι δύο πλανήτες που συγκρούονται
Οι άντρες δεν καταλαβαίνουν πάντα τι χρειάζονται οι γυναίκες για να είναι ευτυχισμένες. Οι γυναίκες από την άλλη, δεν ξέρουν πώς να εκφράσουν ξεκάθαρα τις ανάγκες τους. Αποτέλεσμα; Μια διαρκής σύγχυση, όπου το «σε θέλω» μπορεί να ακουστεί σαν «δεν ξέρω αν θέλω» και το «πάμε για καφέ» μπορεί να σημαίνει «θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα αλλά και να το κρατήσω φιλικό».
Σε ένα Singles Night αυτό που βλέπεις ξεκάθαρα είναι ότι οι άντρες και οι γυναίκες λειτουργούν σε διαφορετικά mode. Σαν δύο πλανήτες που περνούν από την ίδια τροχιά αλλά μιλούν άλλη γλώσσα. Οι γυναίκες μπαίνουν στον χώρο φτιαγμένες στην τρίχα, φορέματα, τακούνια, ωραία μαλλιά, προσεγμένο μακιγιάζ. Γιατί; Γιατί στο μυαλό μας (ναι, βάζω και τον εαυτό μου μέσα) το ραντεβού ακόμα και αν είναι «τυχαίο» είναι μια μικρή σκηνή όπου θέλουμε να δείξουμε την καλύτερη εκδοχή μας.
Οι άντρες από την άλλη; Άλλοι έρχονται με πουκάμισο και το καλό τους παπούτσι, άλλοι με t-shirt λες και πάνε για βόλτα με τους φίλους. Και όμως, έχουν όλοι την ίδια αυτοπεποίθηση. Παρατηρούσα πώς κάθονταν, οι περισσότεροι σε θέση «σκανάρω τον χώρο», ένα βλέμμα εδώ, ένα χαμόγελο εκεί και μετά έρχεται το ποτό. Οι γυναίκες παραγγέλνουν πιο «συγκεκριμένα», ένα ποτήρι κρασί, ένα spritz, κάτι που δείχνει λίγο class αλλά και safe επιλογή. Οι άντρες όμως… ποικιλία -από μπύρες μέχρι ουίσκι, λες και αυτό από μόνο του δηλώνει κάτι.
Χημεία ή μαθηματικά;
Όλα αυτά όμως δεν είναι μόνο θέμα εμφάνισης. Είναι χημεία. Οι άντρες έχουν διαφορετικό wiring, σκέφτονται πιο λογικά, πιο «γραμμικά», ενώ οι γυναίκες φιλτράρουν μέσα από το συναίσθημα. Η ψυχολογία λέει ότι στο παιχνίδι του φλερτ λειτουργεί περίπου ένα 70-30, οι γυναίκες δίνουν 70% βάρος στο συναίσθημα και μόνο 30% στη λογική, ενώ οι άντρες συνήθως το ανάποδο. Αυτό εξηγεί γιατί ενώ εκείνη ψάχνει το βλέμμα, το συναίσθημα, το «spark» που θα την κάνει να νιώσει, εκείνος μπορεί να σκέφτεται πρακτικά, «Μου χαμογέλασε; Άρα έχω πιθανότητες». Και εδώ βρίσκεται η μεγάλη διαφορά, ο άντρας μπαίνει πιο εύκολα στη δράση, η γυναίκα πιο εύκολα στην ανάλυση. Εκείνος απλώνει το χέρι, εκείνη σκέφτεται «τι σημαίνει που απλώνει το χέρι;».
Όλοι έψαχναν όμως το ίδιο, μια σύνδεση. Αλλά το κάνουν με τόσο διαφορετικό τρόπο, που η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Και κάπως έτσι καταλαβαίνεις γιατί η φράση «οι άντρες είναι από τον Άρη, οι γυναίκες από την Αφροδίτη» δεν είναι κλισέ τελικά.
Το μεγάλο ερώτημα: Ποιοι πάνε εκεί;
Θα σκεφτόταν κανείς ότι πάνε μόνο «περίεργοι». Ότι είναι μια συγκέντρωση μοναχικών τύπων και «απελπισμένων» που δεν έχουν άλλη επιλογή. Λάθος. Ανθρώπους σαν και εμάς θα δεις, όχι ότι είμαστε και πολύ φυσιολογικοί. Εκείνους που τους προσπερνάς κάθε μέρα στον δρόμο για τη δουλειά, στο περίπτερο, στη Λήδρας, σε ένα μπαρ. Η μόνη διαφορά; Εκεί, φοράνε το ταμπελάκι «single» (κυριολεκτικά το φοράνε) και δεν χρειάζεται να μαντέψεις την κατάσταση. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς κουβαλάμε μια λίστα στο μυαλό μας, ένα κουτάκι που πρέπει να τσεκάρει ο άλλος για να του δώσουμε έστω μια ευκαιρία. Και πολλές φορές, αυτό το κουτάκι μας στερεί πιθανές όμορφες γνωριμίες.
Η είσοδος, Red flag ή Green flag;
Μπαίνω στο Theory με φόρεμα, τακούνια, φτιαγμένα μαλλιά και μια διάθεση ανάμεσα στο «θα γνωρίσω τον έρωτα» και στο «ας γελάσουμε λίγο με το θέαμα». Στην είσοδο μου λένε: «Θέλεις να διαλέξεις green flag ή red flag;» Και κάπου εκεί κατάλαβα ότι το παιχνίδι θα έχει ψυχολογικό ενδιαφέρον. Γιατί, όπως λένε οι ειδικοί, πιο εύκολα σκεφτόμαστε τα αρνητικά μας παρά τα θετικά. Οπότε, φυσικά, διάλεξα red flag. Έγραψα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό και μπήκα στο… mingle mode. Με το κρασί στο χέρι, γιατί ένα ποτό χρειάζεται, όχι για να δείξω εκλεπτυσμένη, αλλά γιατί το gin & tonic δεν ταιριάζει με κάθε περίσταση, άρχισα λοιπόν να παρατηρώ.
Παρατήρηση Νο1: Ο διαχωρισμός ηλικίας
Αβίαστα, το πρώτο πράγμα που διαπίστωσα, οι άνω των 30 ήταν μαζεμένοι σε μια μεριά του μαγαζιού. Οι πιο νέοι στην άλλη. Και σκέφτηκα, εμείς οι ίδιοι βάζουμε τα όρια και τις ταμπέλες. Χωριζόμαστε μόνοι μας πριν καν πούμε «γεια».
Παρατήρηση Νο2: Δεν «ξεχνάς» ποτέ το όνομά σου
Ένα πράγμα που δεν ένιωσα εκείνο το βράδυ ήταν το κλασικό κινηματογραφικό «connection». Δεν είχα την αίσθηση ότι βρήκα κάποιον που με κοίταξε και αμέσως χάθηκε ο κόσμος γύρω μου. Αντιθέτως, μέχρι το τέλος της βραδιάς θυμόμουν πολύ καλά το όνομά μου, και ποια είμαι.
Παρατήρηση Νο 3: Κορίτσια, έλεος!
Γυναίκες μου, αγαπημένες μου, ακούστε με λίγο. Αν δεν σας ενδιαφέρει κάποιος, μην του πιάνετε κουβέντα απλά για να περάσει η ώρα. Και σίγουρα μην τον κοιτάτε με το ένα μάτι, ενώ με το άλλο σκανάρετε τον χώρο μήπως εμφανιστεί κάποιος πιο… ψηλός, πιο γυμνασμένος ή πιο «Instagram material». Κανείς μα κανείς δεν αξίζει να χάνει τον χρόνο του, ακόμα και αν είναι άντρας. (Ναι, πάντα θα υπερασπίζομαι τις γυναίκες, αλλά η αλήθεια να λέγεται).
Παρατήρηση Νο 4: Η μουσική ή αλλιώς το soundtrack της βαρεμάρας
Πείτε μου ειλικρινά, ποιος διάλεξε τη μουσική εκείνο το βράδυ; Γιατί, ότι και να ήταν, δεν θυμάμαι. Ήταν τόσο αδιάφορη, που δεν έδωσε ούτε μισό vibe στην ατμόσφαιρα. Σε Singles Night θες κάτι που να σε «ανεβάζει» λίγο, να βοηθάει το φλερτ, να κάνει τους ανθρώπους να χαμογελάσουν, να χαλαρώσουν. Αντ’ αυτού, ένιωθα λες και περίμενα στον οδοντίατρο.
Παρατήρηση Νο 5: Το άρωμα δεν είναι όπλο
Και μιας και μιλάμε για ατμόσφαιρα… άντρες, να σας πω κάτι; Δεν χρειάζεται να φοράτε ολόκληρο το μπουκάλι της κολόνιας σας για να περάσετε ανάμεσα μας. Ναι, θέλουμε να μυρίζετε ωραία. Ναι, η καθαριότητα και η περιποίηση μετράνε. Αλλά όταν περνάς δίπλα μου και νιώθω ότι πρέπει να βγάλω το εισπνεόμενο για το άσθμα, κάτι δεν πάει καλά.
Παρατήρηση Νο 6: Το πρώτο approach
Δεν είναι ακριβώς παρατήρηση, αλλά η εμπειρία μας. Είμαστε λοιπόν εγώ και η φίλη μου, δύο, και όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες βραδιές, μας πλησιάζουν… δύο. «Γεια σας, μας φανήκατε ενδιαφέρουσες, για αυτό ήρθαμε», μας λένε. Το κλασικό first line που αντί να ανοίξει συζήτηση τη σκοτώνει πριν ξεκινήσει. Αλλά εντάξει, το αφήνεις να περάσει. Έχουμε λοιπόν τον Χ και τον Ψ. Δύο εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους, δύο τελείως διαφορετικοί τύποι. Ο Χ ήταν το «ενδιαφέρον» της βραδιάς, ο ωραίος ας το πούμε έτσι. Ο Ψ ήταν ο τύπος που προσπαθεί υπερβολικά. Αυτός που θέλει με το ζόρι να βγάλει από μέσα σου τη «σύνδεση». Ε, δεν γίνεται φίλε μου με το καλημέρα.
Ξεκινήσαμε με τα basics, γιατί ήρθαμε, red flags και green flags, τι ψάχνουμε σε έναν άντρα, τι ψάχνουν εκείνοι σε μια γυναίκα. Και μιλάμε για ηλικίες 29 και 25, δηλαδή νέοι άνθρωποι, φρέσκα μυαλά, αλλά οι κλασικές απορίες οι ίδιες. Μετά η κουβέντα πήγε σε διατροφή, γυμναστική, ταξίδια, θάλασσα, γενικά safe topics. Και ενώ όλα κυλούσαν, μέχρι το τέλος της βραδιάς είχαμε ήδη «κλείσει» και το δεύτερο ραντεβού μας. Spoiler alert: δεν πήγαμε ποτέ.
Ο Χ, ο ωραίος, έπινε μπύρα απευθείας από το μπουκάλι. Είχε ginger μαλλί και μούσι, με πρόσωπο λες και τον είχες βγάλει από τον 18ο αιώνα, φάση «ιππότης που γύρισε από την μάχη για να πιει μπύρα». Ο Ψ, από την άλλη, έκανε non-stop βόλτες στο μπαρ. Gin το ένα, gin το άλλο. Κάποια στιγμή σκέφτηκα, αν λιποθυμήσει, δεν τον σηκώνω εγώ. Ε, είπαμε…
Παρατήρηση Νο 7: Ένας μικρόκοσμος σε συμπυκνωμένη μορφή
Αν κάτι κατάλαβα από εκείνο το βράδυ, είναι ότι τα Single Nights είναι σαν ένας μικρόκοσμος από όλους τους χαρακτήρες που μας περιτριγυρίζουν καθημερινά, απλώς σε πιο συμπυκνωμένη εκδοχή. Ό,τι τύπο βλέπεις στον δρόμο, στο μπαρ, στο Tinder, εκεί τον έχεις μπροστά σου, ζωντανό και σε πρώτο πλάνο.
Και το μάθημα; Ο Χ μπορεί να ήταν ενδιαφέρον τύπος, ο ωραίος με λίγο μυστήριο και «κάτι». Ο Ψ όμως… αχ αυτός ο Ψ. Είχε έτοιμη ατάκα για όλα.
«Πώς σου φαίνεται η συγκατοίκηση;» (λες και είχαμε φτάσει ήδη να μοιραζόμαστε Netflix password).
«Α, δεν συγχωρείς την απιστία; Μα η απιστία είναι απλώς μια αδύναμη στιγμή κάποιου…» (εδώ πήρα βαθιά ανάσα και του είπα ότι μάλλον πρέπει να είχε πολλές αδύναμες στιγμές στη ζωή του).
«Α, είσαι Λέων; Εσείς είστε πολύ αυταρχικοί, νομίζετε ότι είστε υπεράνω όλων, αλαζόνες…» (και όμως το είπε, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος και απάντησα και εγώ ναι, είμαστε οπότε αποδέξου το).
«Εσύ πρέπει να είσαι γύρω στα 58 κιλά» (και κάπου εκεί αναρωτήθηκα αν μιλούσα με άντρα ή με ζυγαριά).
Τώρα, κορίτσια μου, μην εξαγριώνεστε. Γιατί του απάντησα. Σε όλα. Δεν άφησα ούτε μια ατάκα να πέσει κάτω. Και αυτό ήταν μάλλον το πιο διασκεδαστικό κομμάτι της βραδιάς για μένα, να βλέπεις πώς αντιδρά κάποιος όταν καταλαβαίνει ότι δεν θα περάσουν έτσι εύκολα τα «δικά του».
Παρατήρηση Νο 8: Ο Ψ ήταν το απρόσμενο highlight
Γιατί πρέπει να είμαστε δίκαιες. Ο Ψ στο τέλος ίσως να ήταν και το highlight της βραδιάς. Ας μην ξεγελιόμαστε, πετυχημένος, με το σπίτι του, γυμνασμένος, με τις γάτες του (που είναι πάντα +10 πόντους στο scorecard γιατί σημαίνει είναι φιλόζωος, παρόλο που εμείς προτιμάμε τους σκύλους), με ενδιαφέροντα, με χόμπι, με αυστηρή καθημερινότητα. Και να πω και το δίκαιο; Ήξερε να μιλάει. Ήξερε πώς να σε τραβήξει στη συζήτηση, πώς να δώσει ρυθμό στο τραπέζι. Δεν ήταν ο τύπος που κάθεται και κοιτάει το κινητό του. Αντίθετα, ήταν εκεί, παρών, και αυτό μετράει. Αλλά… (γιατί πάντα υπάρχει ένα «αλλά») κάτι μας απωθούσε. Και δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο, μάλλον το σύνολο. Επειδή δεν θέλω να τον εκθειάσω μόνο, το red flag που σημείωσε για τον εαυτό του; «I think too fast». Το «I think too fast» είναι από εκείνα τα red flags που στην αρχή ακούγονται σαν humble brag, ξέρετε, το «έχω πρόβλημα γιατί είμαι πολύ έξυπνος» αλλά στην πράξη μπορεί να κρύβουν περισσότερα.
Τι σημαίνει «σκέφτομαι πολύ γρήγορα»;
Ένας άνθρωπος που σκέφτεται γρήγορα μπορεί να είναι έξυπνος, ετοιμόλογος. Δεν βαριέσαι ποτέ μαζί του. Η συζήτηση κυλάει, έχει πάντα κάτι να πει, σε κάνει να γελάς, σε βάζει να σκεφτείς. Το «σκέφτομαι πολύ γρήγορα» μπορεί να σημαίνει και ότι αυτός ο άνθρωπος δεν σταματάει να αναλύει και όσο πιο γρήγορα σκέφτεται, τόσο πιο συχνά καταλήγει σε συμπεράσματα… λάθος.
Παρατήρηση Νο 9: Ο κόσμος ξέρει να μιλάει, γιατί όμως δεν το κάνει;
Αν κάτι μου έμεινε από τη βραδιά, είναι ότι ο κόσμος ξέρει να μιλάει. Και του αρέσει. Άντρες και γυναίκες περνούσαν καλά, γελούσαν, αντάλλασσαν ατάκες, υπήρχε χημεία στον αέρα. Με μια γρήγορη ματιά στο χώρο έβλεπες ότι οι συζητήσεις έρρεαν, τα χαμόγελα ήταν αληθινά, τα ποτήρια αδειάζανε και ξαναγεμίζανε. Και όμως, η μεγάλη ερώτηση είναι, γιατί αυτό δεν το κάνουμε πιο συχνά;
Γιατί κρυβόμαστε όλοι πίσω από μια οθόνη; Γιατί περιμένουμε να στείλουμε ένα DM στο Instagram ή ένα «like», αντί να πούμε απλώς «γεια» σε κάποιον στο μπαρ ή στο δρόμο;
Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο να μη μας πιστεύουν καν για το επάγγελμά μας. Εγώ και η φίλη μου τους λέγαμε τι κάνουμε και μας κοίταζαν με μισό μάτι. Από την άλλη, κι εγώ θα μπορούσα να αμφισβητήσω αρκετά από όσα άκουσα. Όλοι βάζουμε κάτι «έξτρα» στην αλήθεια μας όταν μιλάμε για τον εαυτό μας. Άρα γιατί; Γιατί αφού η επικοινωνία είναι τόσο φυσική για τον άνθρωπο, επιμένουμε να την περιορίζουμε σε emojis και μηνύματα; Γιατί δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να δείξουμε ποιοι είμαστε από κοντά;
Ίσως γιατί το online μάς δίνει την ψευδαίσθηση του ελέγχου. Φιλτράρουμε, σβήνουμε, ξαναγράφουμε. Στο real life όμως, δεν υπάρχει edit και αυτό τρομάζει. Αλλά, κορίτσια μου, εκεί βρίσκεται και η μαγεία. Η αμηχανία, το χαμόγελο, το λάθος αστείο, η στιγμή που δεν μπορείς να κρυφτείς.
Παρατήρηση Νο 10: Το τελικό συμπέρασμα
Και φτάνουμε στο φινάλε της βραδιάς. Όχι, δεν βρήκαμε τον έρωτα της ζωής μας. Δεν υπήρξε εκείνη η στιγμή τύπου ταινίας όπου όλα γύρω σου θολώνουν, οι προβολείς πέφτουν πάνω σας και ακούγεται από το πουθενά το soundtrack της Celine Dion. Καμία σχέση.
Αυτό που βρήκαμε όμως ήταν κάτι άλλο, μια αλήθεια που συχνά ξεχνάμε. Ότι οι άνθρωποι, όταν βρεθούν σε ένα περιβάλλον που τους «επιτρέπει» να μιλήσουν, το κάνουν. Ανοίγονται, γελούν, δείχνουν ενδιαφέρον. Ακόμα κι αν μερικές φορές το κάνουν άκομψα, ακόμα και αν πετάνε κακές ατάκες, στο βάθος φαίνεται καθαρά πως όλοι ψάχνουμε σύνδεση.
Το μάθημα που παίρνεις;
Μετά από όλα αυτά τα βλέμματα, τα ποτά, τα red flags, τα green flags, τις ατάκες του Χ και του Ψ, τα γέλια, την κακή μουσική και το μπουκάλι κολόνια που παραλίγο να μας στείλει στα επείγοντα… τι μένει τελικά;
Ότι δεν έχει σημασία αν θα φύγεις χέρι-χέρι με τον έρωτα ή μόνη σου. Σημασία έχει να παρατηρήσεις, να ζήσεις την εμπειρία, να μάθεις κάτι για σένα. Γιατί, κακά τα ψέματα, πολλές φορές δεν είναι οι άλλοι που μας μπερδεύουν, είμαστε εμείς που μπερδεύουμε τον εαυτό μας με λίστες, κουτάκια και υπερβολικές προσδοκίες.
Οπότε, αν κάποια στιγμή θελήσετε να πάτε σε Singles Night, κάντε το, όχι γιατί θα βρείτε απαραίτητα τον έρωτα της ζωής σας, αλλά γιατί θα αποκτήσετε εμπειρίες και θα γνωρίσετε ανθρώπους που θα θυμάστε και θα γελάτε για πολύ καιρό. Και αν είστε τυχερές; Ε, μπορεί και να βρείτε εκείνον που θα σας κάνει να ξεχάσετε το όνομά σας.
Η ζωή όμως παίζεται εκεί έξω.
