Οι γυναίκες μποξέρ της Κύπρου

Το μποξ είναι κάτι περισσότερο από ένα άθλημα, είναι μια δοκιμασία αντοχής, πειθαρχίας και ψυχικής δύναμης. Από την αρχαία Ελλάδα έως σήμερα, οι μαχητές του ρινγκ θεωρούνται σύμβολα αποφασιστικότητας και αυτοκυριαρχίας. Αν και για δεκαετίες το άθλημα αυτό συνδέθηκε σχεδόν αποκλειστικά με τους άνδρες, όσο περνάνε τα χρόνια αυτή η πραγματικότητα αλλάζει.

_{Ομάδα μποξερ κατά τη διάρκεια προπόνησης}

Στο πλαίσιο του αφιερώματός μας μιλήσαμε με Κύπριες πυγμάχους που μας άνοιξαν την καρδιά τους και μοιράστηκαν τις ιστορίες, τις προκλήσεις και τα όνειρά τους. Μας μίλησαν για το τι τις ενέπνευσε να ασχοληθούν με την πυγμαχία και για το πώς αντιμετωπίζεται μια γυναίκα στον χώρο του αθλήματος.

Παράλληλα, επισκεφθήκαμε boxing centres σε όλη την Κύπρο, όπου προπονητές και υπεύθυνοι μας μίλησαν για τη συμμετοχή των γυναικών στην πυγμαχία, τις αλλαγές που βλέπουν τα τελευταία χρόνια και τις νέες γενιές που ακολουθούν. Τέλος, συνομιλήσαμε με τον Αλέκο Αλεξάνδρου, υπεύθυνο της Κυπριακής Ομοσπονδίας Πυγμαχίας, ο οποίος μας μετέφερε τη δική του εικόνα για το πώς διαμορφώνεται το «γυναικείο κομμάτι» του αθλήματος στη χώρα και ποιο είναι το μέλλον του.

«Ξεκίνησα να ασχολούμαι με την πυγμαχία πριν από τέσσερα χρόνια, αρχικά για σκοπούς αυτοάμυνας», μας λέει η Natalie James. «Ήταν όμως και ένα όνειρο που κουβαλούσα από παιδί, το οποίο δεν είχα καταφέρει να εκπληρώσω νωρίτερα, επειδή δεν μου επιτρεπόταν, θεωρούνταν “ανδρικό άθλημα”».

Η Natalie παραδέχεται ότι σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει: «Ευτυχώς στους καιρούς μας υπάρχουν λιγότερες προκαταλήψεις, έτσι ώστε οι γυναίκες μπορούν να λάβουν μέρος και να πετύχουν σε ψηλό επίπεδο. Όμως η ιδέα της ισότητας είναι ακόμη μίλια μακριά. Δεν υπάρχουν τόσες ευκαιρίες για εμάς, αφού ο αριθμός μας στο άθλημα είναι μικρός. Πολλές φορές αναγκαζόμαστε να παλεύουμε με τις ίδιες αντιπάλους ξανά και ξανά ή να μην παλεύουμε καθόλου».

_{Η Natalie James κατά τη διάρκεια της προπόνησής της}

Η ίδια τονίζει πως, παρόλο που στις λέσχες η αντιμετώπιση είναι σε γενικές γραμμές θετική, η διάκριση ξεκινά από αλλού: «Στις λέσχες πυγμαχίας, μιλώντας από εμπειρία, δεν υπάρχει τόση διάκριση όσο στο σπίτι. Η διάκριση ξεκινά από την οικογένεια και σταματά στο ρινγκ. Εκεί, όλοι είμαστε το ίδιο χρώμα και φύλο».

Όσο για το μέλλον της γυναικείας πυγμαχίας στην Κύπρο: «Πιστεύω πως έχουμε προοδεύσει και θα συνεχίσουμε να φτάνουμε σε νέα ύψη, λόγω της τεράστιας δημοτικότητας του αθλήματος παγκοσμίως. Ωστόσο, η πυγμαχία στην Κύπρο εξακολουθεί να εξαρτάται από ιδιωτικούς χορηγούς, με ελάχιστη στήριξη από το κράτος, κάτι παράδοξο, αφού οι ρίζες της πυγμαχίας φορούν τα εθνικά μας χρώματα».

_{Η Natalie James κατά τη διάρκεια της προπόνησής της}

Δεν παραλείπει, τέλος, να στείλει ένα μήνυμα προς κάθε κορίτσι και γυναίκα: «Θα ήταν μεγάλο πλεονέκτημα για κάθε γυναίκα να γνωρίζει την πυγμαχία, έστω και σε βασικό επίπεδο, όχι μόνο για λόγους άμυνας, αλλά και για εκγύμναση, κοινωνικότητα, ψυχική εκτόνωση. Είναι ένα άθλημα που σε δυναμώνει μέσα κι έξω». 

_{Η Ιωάννα Γιάννη κατά τη διάρκεια της προπόνησής της}

Η Ιωάννα Γιάννη μίλησε για ένα άθλημα που γνώρισε από παιδί, μέσα από τον πατέρα της, και που σήμερα αποτελεί κομμάτι της ταυτότητάς της. Η αγάπη της για το μποξ γεννήθηκε σχεδόν φυσικά. Με πατέρα αθλητή και αργότερα προπονητή, η Ιωάννα μεγάλωσε ανάμεσα σε γάντια, σάκους και ατελείωτες προπονήσεις. «Ήταν το πάθος του. Και κάποια στιγμή έγινε και δικό μου», λέει. «Ήθελα να συνεχίσω αυτό που ξεκίνησε εκείνος. Δεν έχει να κάνει με το φύλο. Όποιος το καταλάβει αυτό, σταματά αυτόματα να κάνει διακρίσεις».

_{Η Ιωάννα Γιάννη κατά τη διάρκεια της προπόνησής της}

Η Ιωάννα μιλά ξεκάθαρα: «Η πυγμαχία είναι στρατηγική, μυαλό και εξυπνάδα». Το άθλημα, εξηγεί, αλλάζει κι όσοι επιμένουν να το βλέπουν ως «αντρικό» απλά μένουν πίσω.

Όταν τη ρωτάμε για άντρες που υποτιμούν τη γυναικεία πυγμαχία απαντά: «Σημαίνει ότι σαν άνθρωπος δεν έχει αντίληψη και σεβασμό, ούτε προς τον ίδιο του τον εαυτό. Υπάρχουν στερεότυπα ότι η πυγμαχία δεν είναι γυναικεία υπόθεση». Και συνεχίζει με τη φράση που της έχει μάθει ο πατέρας της: «Sticks and stones will break my bones, but names never hurt me».

_{Η Ιωάννα Γιάννη} 

Στην Κύπρο, η ανάπτυξη της γυναικείας πυγμαχίας σκοντάφτει σε μια βασική έλλειψη, αντίπαλοι. «Δεν υπάρχουν αρκετές κατηγορίες για γυναίκες αντιπάλους, κάτι που δυσκολεύει την εξέλιξη και την εμπειρία μας στους αγώνες».

Για την Ιωάννα, ο αγώνας είναι το βραβείο. «Λίγα λεπτά στο ρινγκ, αλλά πίσω τους κρύβεται αμέτρητη προσπάθεια, ιδρώτας και αφοσίωση, και εκεί δίνω όλα όσα έχω μάθει και δουλέψει».

_{Η Ιωάννα Γιάννη} 

Το μήνυμα προς κάθε κορίτσι που θέλει να ξεκινήσει πυγμαχία είναι ίσως το πιο δυνατό κομμάτι της: «Μην αφήνετε κανέναν να σας πει τι μπορείτε ή δεν μπορείτε. Αν έχεις ταλέντο και το δουλέψεις με πειθαρχία, τότε μπορείς να φτάσεις πολύ ψηλά. Ξεκινήστε, τολμήστε, πεισμώστε».

_{Η Ιωάννα Γιάννη κατά τη διάρκεια της προπόνησής της}

Για να αποκτήσουμε μια πιο πλήρη εικόνα για τη θέση των γυναικών στην κυπριακή πυγμαχία, μιλήσαμε με τον Αλέκο Αλεξάνδρου, υπεύθυνο της Κυπριακής Ομοσπονδίας Πυγμαχίας, ο οποίος μας εξήγησε τη σημερινή κατάσταση και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στο άθλημα. «Υπάρχουν γυναίκες πυγμάχοι στην Κύπρο, όμως το δύσκολο είναι να βρουν αντίπαλο στις ίδιες κατηγορίες», αναφέρει χαρακτηριστικά. «Στην πυγμαχία πρέπει να βρεις την αντίστοιχή σου, τόσο σε ηλικία όσο και σε κιλά. Δεν μπορεί να αγωνιστείς με οποιαδήποτε. Έτσι, πολλές φορές είναι δύσκολο να διοργανωθούν αγώνες αποκλειστικά για γυναίκες».

Σύμφωνα με τα όσα μας ανέφερε, οι αριθμοί των γυναικών αθλητριών παραμένουν σταθεροί τα τελευταία χρόνια, χωρίς ιδιαίτερη αύξηση. «Δεν έχουμε δει μεγάλες διαφοροποιήσεις. Υπάρχουν αθλήτριες που προπονούνται συστηματικά, αλλά οι αγωνιστικές ευκαιρίες τους είναι περιορισμένες.

_{Ομάδα μποξ κατά τη διάρκεια της προπόνησής τους}

Όπως εξηγεί, δεν υπάρχουν ξεχωριστά προγράμματα ή υποδομές αποκλειστικά για γυναίκες: «Όλοι, άνδρες και γυναίκες, προπονούνται μαζί. Δεν υπάρχουν διαχωρισμοί ή ξεχωριστοί χώροι».

Όσον αφορά τη στάση της Ομοσπονδίας και του ΚΟΑ για την ίση μεταχείριση, ο κ. Αλεξάνδρου ξεκαθαρίζει ότι υπάρχει απόλυτη ισότητα: «Όποιος ή όποια αθλήτρια είναι πρωταθλητής ή πρωταθλήτρια, αξιολογείται με τα ίδια κριτήρια από τον ΚΟΑ. Οι απολαβές και η αντιμετώπιση είναι ίδιες, δεν υπάρχει διάκριση». Φέρνει μάλιστα ως παράδειγμα την Layla Abdullatif, δύο φορές πανευρωπαϊκή πρωταθλήτρια πυγμαχίας, η οποία έχει ανοίξει τον δρόμο για πολλές νεότερες αθλήτριες και αποδεικνύει ότι οι Κύπριες γυναίκες μπορούν να διακριθούν σε υψηλό επίπεδο.

Aυτή τη στιγμή περίπου 25 γυναίκες είναι εγγεγραμμένες στην Ομοσπονδία και προπονούνται συστηματικά, ωστόσο μόνο 5–6 από αυτές δηλώνονται για αγώνες μέσα στη χρονιά. Ένας επιπλέον παράγοντας που δυσκολεύει τη σωστή λειτουργία του χώρου είναι, όπως αναφέρει, τα πολλά παράνομα σωματεία, τα οποία λειτουργούν χωρίς άδεια και χωρίς επίσημη εποπτεία.

Τι συμβαίνει όμως στα κυπριακά γυμναστήρια πυγμαχίας;

Μιλώντας με κάποια boxing gyms της Κύπρου, η εικόνα που μας μετέφεραν είναι χαρακτηριστική, με τις περισσότερες γυναίκες να ασχολούνται με την πυγμαχία για γυμναστική και όχι για αγώνες, αλλά η παρουσία τους αυξάνεται με σταθερό ρυθμό.

Το Gabriel Fitness & Boxing Gym γνώρισε σημαντική άνοδο στις γυναικείες συμμετοχές. «Έχουμε μεγάλα γκρουπ γυναικών, κυρίως ηλικίες 25 έως 50 ετών», μας εξηγούν. Οι προπονήσεις είναι σε μικρά γκρουπ με έμφαση στη φυσική κατάσταση: «Οι περισσότερες έρχονται για άσκηση και εκτόνωση, όχι για αγώνες. Ο κόσμος έχει βαρεθεί το κλασικό γυμναστήριο και ψάχνει κάτι διαφορετικό. Η πυγμαχία γυμνάζει όλο το σώμα και είναι εξαιρετική επιλογή για γυναίκες».

_{Προπόνηση στο Gabriel Fitness & Boxing Gym}

Το Firedojo – Kickboxing & Personal Training είναι ένα στούντιο όπου, σύμφωνα με τον προπονητή, οι γυναίκες αποτελούν περίπου το 50% των αθλουμένων. «Έχουμε μεικτές ηλικίες, από 13 ετών και πάνω, αλλά και αρκετές ενήλικες από 20–30 και 40+. Δεν πάνε για αγώνες, έρχονται για γυμναστική και αυτοάμυνα».

Το Kick Boxing Lions Team Pavlou έχει επίσης σταθερή γυναικεία παρουσία, όμως με τον ίδιο περιορισμό, λίγες πηγαίνουν για αγωνιστικό επίπεδο. Η προπόνηση επικεντρώνεται στο χτίσιμο τεχνικής και φυσικής κατάστασης.

Στο BOBI Boxing Club συμμετέχουν ηλικίες 30–40, ανάμεσά τους πολλές γυναίκες και αρκετά παιδιά. Το επίκεντρο είναι η εξάσκηση και όχι οι αγώνες: «Προπονούμε, αλλά δεν προωθούμε το αγωνιστικό κομμάτι. Οι περισσότερες γυναίκες έρχονται για ενδυνάμωση και εκτόνωση».