Αφροδίτη Δερματά
Kάποτε όταν επέστρεφα από τις καλοκαιρινές διακοπές έψαχνα να βρω έναν λόγο ο οποίος θα μου δώσει το κίνητρο να συνεχίσω να υπάρχω και να πολεμάω, θυσιάζοντας τις καθημερινές μου στιγμές στον βωμό της επιβίωσης, στην τρέλα και το άγχος της πόλης. Έναν λόγο που να κάνει την μετάβαση από τα ξυπόλητα πόδια στην άμμο, στις στενές άβολες γόβες, όσο το δυνατόν πιο ομαλή. Ο λόγος που γινόταν η σανίδα σωτηρίας σε αυτή την μεταβατική κατάσταση, ήταν πάντα ο ίδιος. Ζούσα, ή μάλλον συνέχιζα να ζω και να πολεμάω, για τους ανθρώπους που έμελλε να προϋπαντήσω. Με γοήτευαν πάντα αυτές οι διασταυρώσεις και αποτελούσαν το πιο δυνατό και πιο αισιόδοξο κίνητρο για να χωρέσω στις στενές μου γόβες αδιαμαρτύρητα.
Ο εαυτός μου λοιπόν απαρτίζεται από μικρά κομμάτια άλλων ανθρώπων που έχουν βρεθεί στον δρόμο μου...κι αυτό εγώ λέω ότι είναι η μαγεία της ζωής. Γνώσεις, συμπεριφορές, κουλτούρες, χαρακτήρες όλα έχουν προστεθεί στο μπλέντερ της ζωής μου και έχουν δημιουργήσει εκ νέου την ψυχοσύνθεση μου. Συνταγές χωρίς μεζούρες, χωρίς καμία μέτρηση, με υλικά ό,τι να ναι. Άλλοι πέρασαν για λίγο, άλλοι για πολύ, όσοι ήταν να μείνουν έμειναν και όσοι ήταν να φύγουν έφυγαν. Άλλοι άφησαν έντονα αποτυπώματα και άλλοι απαλά. Όλοι ήρθαν στην ώρα τους, για όσο έπρεπε και όλοι άφησαν πάνω μου το δικό τους χρώμα.
Κάποια βράδια λοιπόν, όταν δεν με παίρνει ο ύπνος, κάνω τον απολογισμό και αναλογίζομαι τι πήρα από τον καθένα και τι έδωσα. Αναρωτιέμαι αν για κάποιους απ' όλους όσους συναναστράφηκα αποτέλεσα έμπνευση, ή έγινα η αιτία για να πάρει κάποια άλλη κατεύθυνση η ζωή τους. Κάποιες φορές όταν δένομαι πολύ με ανθρώπους και πρέπει να αποχωρίσουν από τη ζωή μου προσπαθώ να ξεγελάσω την θλίψη μου αναλογιζόμενη ότι αυτόν το κενό θα έρθει κάποιος άλλος να το καλύψει. Το όμορφο είναι ότι πάντα γίνεται αυτό φτάνει να κρατήσεις τον χώρο ανοιχτό και φιλόξενο.
Μέσα από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που πέρασαν, έμαθα για βιβλία, για παραστάσεις, για έργα τέχνης, για ποιήματα, για ταινίες, για τραγούδια αλλά το πιο σημαντικό για το πόσο ουσιαστικό είναι να κινείσαι με γνώμονα την αγάπη και πόσο λυτρωτικό είναι να απελευθερώσεις το νου από όλα τα πρέπει της κοινωνίας.
Κλείνοντας μια δύσκολη χρόνια λοιπόν, εκεί που πάω να πέσω, εκεί που πάω να θρηνήσω τον κάθε ενδεχόμενο αποχωρισμό έρχονται στο μυαλό μου όλες αυτές οι συναντήσεις που με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Κάνω λοιπόν χώρο και καθαρίζω την γωνιά για ό,τι καινούργιο θα έρθει να με αναπτύξει ως άνθρωπο, ως προσωπικότητα. Απλά προχωράω με εμπιστοσύνη για ότι είναι να γίνει χωρίς αντίσταση έτσι όπως ρέει με απόλυτη αρμονία το φύλλο μέσα στο ποτάμι.
«Πέντε χρόνια από σήμερα θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος, συν οι άνθρωποι που γνώρισες και τα βιβλία που διάβασες.»
John Wooden, 1910-2010, Αμερικανός προπονητής μπάσκετ
