Αφροδίτη Δερματά
Ένας μύθος λέει ότι ένα ανοιξιάτικο δροσερό βράδυ σε μια κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα, σ’ ένα rock bar καθώς έπαιζε το «The Temple Of the King» των Rainbow, το Πολύ διασταύρωσε το βλέμμα του με το Λίγο. Κοιτάχτηκαν, χαμογέλασαν κι ένιωσαν μια σπίθα ανάμεσά τους να κινείται στον ρυθμό του τραγουδιού. Η σπίθα έγινε φλόγα και αφού ήπιαν κάμποσα σφηνάκια, πιάστηκαν χέρι-χέρι και άρχισαν να περπατούν ζαλισμένα στους δρόμους της πόλης. Ένας έρωτας μεγάλος είχε γεννηθεί.
To Πολύ θαύμαζε το Λίγο για την αυτοσυγκράτηση, τη διορατικότητα και τη διακριτικότητά του ενώ το Λίγο λάτρευε το Πολύ για την έντονη παρουσία του, τον αυθορμητισμό του και την επαναστατική του διάθεση. Πέρασαν ατελείωτες ώρες συζητώντας, έκαναν έρωτα, πήγαν σινεμά, θέατρα, μουσεία, συναυλίες, τραγούδησαν, χόρεψαν, ταξίδεψαν και βούτηξαν γυμνά σε θάλασσες μπλε, ξάπλωσαν εξαντλημένα σε παραλίες ερημικές. Το Λίγο με το Πολύ είχαν γίνει ένα και από την ένωσή τους γεννήθηκε το Μέτριο. Περνούσαν πολύ όμορφα ώσπου ένα χειμωνιάτικο πρωί, με το Μέτριο να κλαίει συναχωμένο στην άκρη του σαλονιού και τα νεύρα του σπασμένα, το Λίγο συνειδητοποίησε ότι η υπερβολή του Πολλού το κουράζει και εγκλωβίζει το είναι του, και το Πολύ συνειδητοποίησε ότι το Λίγο τού προκαλεί μιζέρια με την υπερβολική εγκράτειά του και τη φειδωλή παρουσία του. Το Λίγο θεώρησε ότι έπρεπε να βγάλει το Πολύ από τη μέση με τρόπο, έτσι ισχυρίστηκε ότι το Πολύ προσπαθούσε να το σκοτώσει ρίχνοντας καθημερινά δηλητήριο στον καφέ του. Η αστυνομία συνέλαβε το Πολύ και το έκλεισε φυλακή. Ο κόσμος που παρακολουθούσε στενά την ερωτική ιστορία του Λίγου και του Πολλού, τάχθηκε με το μέρος του Λίγου. Όλοι θεώρησαν ότι το Πολύ ήταν υπερβολικό, ότι δεν του άξιζε να υπάρχει και ότι με τη συμπεριφορά του κινδύνευε να καταστρέψει την αρμονία που απέπνεε το Λίγο. Άσε που το Λίγο έπρεπε να πάρει την κηδεμονία του Μέτριου. Αποφάσισαν, λοιπόν, να το πολεμήσουν και να το αφανίσουν γιατί έτσι του άξιζε. Το Λίγο, λοιπόν, άρχισε να κυριαρχεί και με τη διακριτική παρουσία του να υπονομεύει τις ζωές μας. Το Πολύ φυλακισμένο, άτυπα απαγορευμένο σχεδόν φασιστικά, αργοπεθαίνει πληγωμένο και αδιαμαρτύρητα υποταγμένο σε υποδόριους νόμους, σε ένα παγωμένο κελί.
Τώρα θα με ρωτήσεις πώς προέκυψε αυτός ο μύθος… Προέκυψε ως απάντηση στο «Γράψε μου κάτι ερωτικό» μιας φίλης. Έτσι αποφάσισα να γράψω για το Πολύ. Το Πολύ είναι από μόνο του ερωτικό. Αυτή η μικρή λέξη εμπεριέχει από μόνη της πάθος και ένταση. Αν είχε χρώμα, θα ήταν κόκκινο και αν είχε ύφος, θα ήταν άγριο, προκλητικό με λάχνο βλέμμα. Αν το αφήναμε να υπάρχει στη ζωή μας, θα τη γέμιζε ένταση και καταχρήσεις και θα έφερνε τα πάνω-κάτω. Σίγουρα θα τάραζε κάθε πτυχή ισορροπίας. Θα ήμασταν επικίνδυνα ευτυχισμένοι. Θα αγαπούσαμε πολύ, θα τρώγαμε και θα πίναμε πολύ, θα γελάγαμε πολύ, θα κοιμόμασταν πολύ, θα ερωτευόμασταν πολύ. Γιατί το λίγο δεν χωράει στον έρωτα. Φαντάζεσαι να είσαι ερωτευμένος και να συμβιβάζεσαι με το λίγο; Θα ήταν μεγάλη ήττα, προδοσία προς τον ίδιο σου τον εαυτό. Φαντάζεσαι να έλεγες «θέλω να σε φιλήσω λίγο, να σε δω λίγο, να σε αγγίξω λίγο»; Έτσι παραδίδεσαι αμαχητί και ολοκληρωτικά στη μιζέρια. Από την άλλη το πολύ είναι άκρως επικίνδυνο, αφήνει τον εαυτό σου εντελώς ελεύθερο, ασπαζόμαστε λοιπόν όλοι το Λίγο και τελειώνει η υπόθεση. Το βάζουμε μπροστάρη στην καθημερινότητά μας κι έτσι μας κρατάει σε μια μόνιμη καταστολή. Έτσι είμαστε όλοι φρόνιμοι, αδύνατοι, ξεμέθυστοι και ξενέρωτοι. Απλώς καμιά φορά αφήνουμε το Πολύ να βγαίνει από το κελί του να ξεσκάει, αντιλαμβανόμαστε πόσο πολύ μας λείπει κι έτσι, όταν είναι να το αποχωριστούμε, δυσκολευόμαστε. Υπάρχουν βέβαια κι αυτοι οι ιδιαίτεροι άνθρωποι που το Λίγο δεν μπορούν να το ανεχτούν, το θεωρούν βαρετό και τους κουράζει το μέτριο που κουβαλάει μαζί του, προτιμούν το πάθος του Πολύ ή το τίποτα του Καθόλου. Εσύ;
«Αλλά εγώ είμαι πια σε ρήξη με το λίγο…» – Κική Δημουλά
