Αφροδίτη Δερματά
Kαθώς η βελουτέ κολοκυθόσουπα - που σίγουρα δεν είχαμε και στο χωριό μας- σερβίρεται προσεκτικά στα πιάτα μας, τα παιδιά μου ζουν το παραλήρημα του «θέλω». Η λίστα τους περιλαμβάνει όλων των ειδών τα «θέλω». Υλικά, συναισθηματικά, χρηματικά, εκβιαστικά, απαιτητικά, ασταμάτητα, ατελείωτα. «Εγώ στην ηλικία σας…» σκέφτομαι, αλλά δεν μιλάω. Πίσω από το εορταστικό τραπέζι στέκεται υπέρλαμπρο ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο ύψους 2.40. Το αγόρασα πέρσι τον Νοέμβρη μετά από σοβαρή έρευνα αγοράς, 100 ευρώ. 'Ηθελαν ένα πιο μεγάλο και πιο όμορφο γιατί το προηγούμενο είχε κλείσει μια δεκαετία ζωής και έμοιαζε με τσουρομαδημένο κοτόπουλο. Έτσι από την φετινή λίστα των «Θέλω» λείπει αυτό του καινούργιου Χριστουγεννιάτικου δέντρου. Ένας καημός λιγότερος λοιπόν.
Σ ένα παράλληλο σύμπαν πίσω στο 1991 σ’ ένα χριστουγεννιάτικο τραπέζι κάπου σε ένα χωριό της Πελοπονήσου, η μάνα μου σερβίρει προσεκτικά πεντανόστιμη αυγολέμονη κοτόσουπα στα πιάτα μας . Εγώ είμαι στην θέση των παιδιών μου, τα «θέλω» μου είναι ελάχιστα και έχω μάθει πολύ καλά ότι τα περισσότερα δεν γίνεται να εκπληρωθούν και ότι για κάποια απ' αυτά -τα πιο δυνατά- πρέπει να παλέψω με νύχια και με δόντια για να τα κερδίσω. Το δέντρο που στέκεται παραπέρα στολισμένο είναι βένιο! Τα πλαστικά δέντρα τότε ήταν μικρά και μίζερα και ένιωθα ότι ανήκαμε στους ευνοημένους του χωριού που είχαμε τη δυνατότητα να στολίζουμε φυσικό δέντρο. Το βένιο ήταν ένα είδος θαμνώδους κυπαρισσιού που έφερνε στο σαλόνι την μυρωδιά του βουνού. Τα βουνά γύρω από το χωριό ήταν γεμάτα από βένια και έτσι κάθε Χριστούγεννα οι περισσότεροι κόβανε φυσικά δέντρα και τα στόλιζαν. Εμείς πάντα το στολίζαμε την εβδομάδα των Χριστουγέννων αφού είχαμε πρώτα χιλιοπαρακαλέσει τον πατέρα μου να βρει χρόνο και να πάει να κόψει ένα δέντρο γιατί όλα τα σπίτια είχαν στολίσει εκτός από εμάς. Αργούσε αλλά συνήθως το αποτέλεσμα τον δικαίωνε διότι πάντα έβρισκε το πιο πυκνό και φουντωτό. Εκείνα τα Χριστούγεννα είχα κλείσει τα δεκατρία μου και ήδη οδηγούσα την κίτρινη του βέσπα. Αυτός δήλωνε πνιγμένος στις δουλειές με αποτέλεσμα προπαραμονές Χριστουγέννων να μην έχουμε δέντρο. Έτσι πήρα ένα πριόνι από την αποθήκη, την φίλη μου την Ελένη για να με βοηθήσει στην μεταφορά, ανέβηκα στην βέσπα, βρήκα το βένιο που πληρούσε τις προδιαγραφές, το έκοψα, και οδηγώντας με το ένα χέρι γύρισα πίσω στο χωριό, το στερέωσα σε μια γλάστρα και το στόλισα. Δεν ήταν το ωραιότερο δέντρο που είχαμε ποτέ μιας και εκ των πραγμάτων δεν μπορούσα να κόψω το πιο ψηλό και πιο φουντωτό, αλλά ήμουν υπερήφανη που τα είχα καταφέρει. Τα Χριστούγεννα λοιπόν του 1991 σε εκείνο το παράλληλο σύμπαν τα πραγματικά μου «Θέλω» ήταν ελάχιστα, δεν ήξερα τι θα πει φόβος, και σίγουρα είχα έναν φύλακα άγγελο που με προστάτευε απ’ όλες εκείνες τις παράτολμες επικίνδυνες βουτιές που επιχειρούσα προκειμένου να τα κατακτήσω.
Καλές γιορτές κι εύχομαι να μάθουμε να ξεχωρίζουμε εκείνα τα «θέλω» που εκφράζουν την εσωτερική αληθινή μας επιθυμία, από εκείνα που έχουν κατασκευαστεί από άλλους και λειτουργούν στην ζωή μας σαν παράσιτα. Για τα πρώτα να παλεύουμε με όλη μας την δύναμη μέχρι να τα κατακτήσουμε τα υπόλοιπα ας μάθουμε απλά να τα αγνοούμε.
