Μιχάλης Μιχαηλίδης
Η ατμόσφαιρα είναι καθαρή σε σχέση με τις προηγούμενες ημέρες· Σε σχέση με το τι βλέπαμε στον ουρανό δια ζώσης ή από τις οθόνες μας. Είναι 19:30 και το ηλιοβασίλεμα κορυφώνεται, δημιουργώντας στον ουρανό της Πάφου ένα παιχνίδι χρωμάτων, με δεκάδες αποχρώσεις του κόκκινου. Απέναντί μας βρίσκεται ο Φάρος -ο πρώτος που κτίστηκε στην Κύπρο- και στα πόδια μας απλώνεται ολόκληρη η πόλη.
«Μπάλα» αναφωνεί ο Μάριος, με τον χαρακτηριστική ομιλία ενός βρέφους που τονίζει τα σύμφωνα, δείχνοντάς μου τον ήλιο που ετοιμάζεται να βουτήξει στη θάλασσα. Αν αυτό δεν είναι ευτυχία, αν αυτό εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να το αναγνωρίσουμε ως ευτυχία, τότε τι;
Οι προηγούμενες μέρες ήταν δύσκολες, οπότε αυτό ήρθε για να φέρει κάπως την ισορροπία. Τα κορίτσια φωτογραφίζουν το ηλιοβασίλεμα και εγώ κρατώντας τον Μάριο και φωτογραφίζοντας τη θέα ζητώ από τη barwoman να μου φτιάξει το signature Martini από το μενού. «Είσαι τυχερή», της λέω με αφέλεια και κοιτάζοντας προς τον ήλιο που έχει μετατραπεί σε μια βαθυκόκκινη μπάλα, σκεφτόμενος απλώς την θέα που έχει στη δουλειά κάθε που σουρουπώνει και καθόλου τις όποιες δυσκολίες του επαγγέλματος. «Είμαι», συμφωνεί ευτυχώς, αναφέροντάς μου με ενθουσιασμό ότι μέρα με τη μέρα είναι πολύ διαφορετικό αυτό που αντικρίζει αυτή την ώρα, αναλόγως του ουρανού.
Το Martini που μου έφτιαξε είναι εξαιρετικό σε υφή, γεύση και αρώματα. Είχε όμως και ψυχή, ή τουλάχιστον έτσι μπορεί να το αξιολόγησα εγώ μάλλον επειδή το είχα ανάγκη. Ό,τι κι αν συνέβαινε, εκείνο το Martini, εκείνη τη δεδομένη στιγμή, με αυτή τη συγκεκριμένη συγκυρία, ήταν ένα από τα πιο ωραία που απόλαυσα ever! Φωτογραφίζοντάς το, πάντως, πρόσεξα ότι ο ήλιος… βρισκόταν κυριολεκτικά μέσα στο ποτήρι. Η μυσταγωγία ολοκληρώνεται, σκέφτομαι, ενώ ταυτόχρονα με την τελευταία γουλιά η «μπάλα» εξαφανίζεται από τον ορίζοντά μας. Παρόλο που πολύ θα ήθελα να απολαύσω άλλο ένα κοκτέιλ στην πανέμορφη ταράτσα του Anemi, στο Serene -όπως ονομάζεται το roof bar που σε οδηγεί το «6» στο ασανσέρ-, εντούτοις κατεβαίνω γιατί έχουμε αργήσει για το φαγητό.
Στο τραπέζι σκέφτομαι ότι η μέρα επιβάλλει κρασί από Κρασοχώρια. Επιλέγω από Zambartas Winery ένα ωραίο κόκκινο (Shiraz-Lefkada), αναλογιζόμενος πως εμείς οι άνθρωποι έχουμε τη τάση να μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας, σημαντικές και ασήμαντες, πάνω από ένα ποτήρι κρασί και γενικά σε ένα τραπέζι. Αυτό επεσήμανε άλλωστε και ο ίδιος ο Μάρκος Ζαμπάρτας στο καταληκτικό σχόλιο της ανάρτησής του το απόγευμα της Παρασκευής, με φόντο τις αποκαρδιωτικές εικόνες από τον Άγιο Αμβρόσιο Λεμεσού: «Το οινοποιείο μας είναι ανοιχτό. Αν βρεθείτε στην περιοχή, θα χαρούμε να σας δούμε από κοντά. Να μοιραστούμε ιστορίες –καλές και δύσκολες– με ένα ποτήρι κρασί. Γιατί εκεί είναι η ουσία της σχέσης μας μαζί σας».
Στο κείμενο όμως, με το οποίο συνόδευσε μια σειρά από φωτογραφίες, δείχνοντάς μας κάποιους από τους αμπελώνες του οινοποιείου που έπαθαν ζημιές, αλλά και πολλή καμένη γη τριγύρω (έστω κι αν όπως λέει στάθηκαν τυχεροί αφού το οινοποιείο και οι περισσότεροι αμπελώνες έμειναν σχεδόν αλώβητοι, λειτουργώντας μάλιστα και ως φυσικά αναχώματα στη φωτιά), έγραψε και κάτι ακόμα πιο ουσιαστικό, κάνοντας κάλεσμα στον κόσμο. «Σε λίγες μέρες ξεκινάμε τον τρύγο και κοιτάμε μπροστά. Πολλοί μας ρωτούν πώς μπορούν να βοηθήσουν. Ο πιο ουσιαστικός τρόπος είναι απλός: υποστηρίξτε το κυπριακό κρασί -επιλέξτε τοπικά προϊόντα. Εμείς θα κάνουμε τη δύσκολη δουλειά: θα διορθώσουμε τις ζημιές, θα αντικαταστήσουμε τα επηρεασμένα αμπέλια, και θα καλλιεργήσουμε ξανά τη γη με σεβασμό και βιωσιμότητα, ώστε να αναγεννηθεί».
Προσωπικά, τις τελευταίες μερικές μέρες είχα την τύχη να γευτώ εξαιρετικά κυπριακά κρασιά, εκ των οποίων κάποια από τα Κρασοχώρια Λεμεσού. Εκτός από το ωραίο κόκκινο από Zambartas Winery, απόλαυσα επίσης το ροζέ Minthy από Makarounas Winery, το πολύ δροσιστικό Μουκλός (από Μαύρο αμπελίσημο) του Τσιάκκα, το Chardonnay Άλιμος από Οινοποιείο Κυπερούντας, αλλά και το Smileftis, ένα βραβευμένο Ξυνιστέρι από Κτήμα Γερόλεμο. Εκτός από ποιότητα, ένιωσα πως όλα είχαν και ψυχή!
Πάντως, εκτός από την αλληλεγγύη που τις τελευταίες μερικές μέρες είναι στον υπερθετικό βαθμό, μια από τις πιο ελπιδοφόρες εικόνες που είδαμε στις οθόνες μας είναι αυτή των καταπράσινων αμπελιών που αναμένουν να τρυγηθούν, έστω κι αν γύρω τους υπάρχει μόνο μαύρο.
