Μιχάλης Μιχαηλίδης
Όσο αγαπώ τα τραγούδια του Αλκίνοου, άλλο τόσο αγαπώ και απολαμβάνω να τον ακούω να μιλά ή να διαβάζω αυτά που λέει. Είναι πάντα απολαυστικός στις συνεντεύξεις του, ενώ ακόμα και στις συναυλίες του, στο μεσοδιάστημα μεταξύ των τραγουδιών, πάντα καταφέρνει να μοιράζεται μαζί με το κοινό του πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες -πολλές φορές απλώς για να κερδίσει χρόνο μέχρι να καταφέρει να κουρδίσει την κιθάρα του.
Η ευφράδειά του, το μέτρο στον λόγο του, η συνέπεια απέναντι στην τέχνη του και σε αυτά που πρεσβεύει -από τα πρώτα βήματα της καριέρας του έως και σήμερα-, η βαθιά γνώση του αντικειμένου του, η πνευματική καλλιέργειά του, ακόμα και οι σπουδές στο Εθνικό Θέατρο, είναι στοιχεία που έχουν δημιουργήσει ένα πολύ ενδιαφέρον αμάλγαμα από το οποίο πάντα προκύπτουν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.
Τις τελευταίες μέρες είχα δει στα social το teaser της εκπομπής Μέντα Icons, με τον ίδιο να ανακοινώνει πως θα παρουσιάσει τα δέκα πιο αγαπημένα τραγούδια των ακροατών του Μέντα88, λέγοντάς μας ιστορίες για αυτά -είτε από τη διαδικασία της σύλληψή τους είτε ιστορίες που σχετίζονται άλλως πως με αυτά. Βάζοντας εκ των υστέρων να ακούσω την εκπομπή, ήμουν πολύ επιφυλακτικός και αρκετά διστακτικός. Η σχέση που αναπτύσσουμε με τα τραγούδια που αγαπάμε, οι εικόνες που πλάθουμε με τις μελωδίες τους, ακόμα και το πώς τοποθετούμε τον εαυτό μας μέσα στην ιστορία είναι συνήθως μια τόσο προσωπική υπόθεση, που πολλές φορές αποφεύγουμε να μάθουμε την πραγματική ιστορία πίσω από τους στίχους ή και τη δημιουργία τους. Είναι όπως όταν αποφεύγουμε να γνωρίσουμε τα ινδάλματά μας φοβούμενοι μήπως τους απομυθοποιήσουμε.
Αφότου ξεκίνησα λοιπόν να ακούω τις ιστορίες για τα δέκα πιο αγαπημένα τραγούδια του (με αντίστροφή μέτρηση από το 10), ακούγοντας την πρώτη (που ήταν για τα τραγούδι «Ο κόσμος που αλλάζει») έκανα τη σκέψη να περιοριστώ σε αυτές και να κάνω skip όλα τα τραγούδια μιας και τα έχω ακούσει όλα χιλιάδες φορές, απλώς για να κόβω δρόμο. Τελικά «ρούφηξα» όλη την εκπομπή (και τα 55 λεπτά), ακούγοντας μάλιστα κάθε τραγούδι με αγωνία λες και το άκουγα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Όλα απέκτησαν άλλη δυναμική και άλλη ενέργεια σε σχέση με όλες τις προηγούμενες φορές που τα είχα ακούσει. Το να σου εξηγεί ένας καλλιτέχνης το έργο του δεν είναι κακό, αρκεί να υπάρχει κάτι αληθινό, κάτι ουσιαστικό και κάτι βαθύ σε αυτό που θα ακούσεις. Κάθε ιστορία σε αυτή την εκπομπή λειτουργεί ως μια υπενθύμιση γιατί αυτός ο σεμνός και ταπεινός καλλιτέχνης κατάφερε να τύχει τόσο μεγάλης αποδοχής.
Σε όλη τη διάρκεια της ακρόασης το κυρίαρχο αίσθημά μου ήταν η συγκίνηση, αντιλαμβανόμενος κυρίως πόσο διάχυτη είναι και στη δική του περίπτωση η έννοια της τρυφερότητας -όπως και στις περιπτώσεις ορισμένων άλλων καλλιτεχνών που αγαπώ. Περιγράφοντάς μας την περίοδο πριν και μετά τη δημιουργία της «Αγοράς του Αλ Χαλίλι», αφού έχει εξιστορήσει πως έφτασε το τραγούδι από τον Ζούδιαρη, πώς πήρε το «ok» από τη Γαλάνη για να ηχογραφήσει και πώς προέκυψε τελικά το τσιφτετέλι αυτό που εκ των υστέρων φάνηκε πως του είχε ανοίξει διάπλατα τον δρόμο στη δισκογραφία, ο ίδιος εξομολογείται πως η φαινομενικά άκρως επιτυχημένη αυτή περίοδος ήταν γι’ αυτόν πολύ δύσκολη: «Η Δήμητρα αποφάσισε να μας κάνει παραγωγή και να βγάλουμε δίσκο. Έκανε την ενορχήστρωση ο Τάκης Μπουρμάς, κυκλοφόρησε κι έγινε αμέσως επιτυχία. Κι εγώ, ο σνομπαρίας, έγινα ξαφνικά πανελληνίως σουξεδιάρης, με ένα τσιφτετέλι που το χόρευαν στα τραπέζια. Ένας φλώρος με κοτσίδα που τον γούσταραν τα κοριτσάκια. Έγινα ό,τι απεχθανόμουν. Πήγα να πεθάνω, κλείστηκα πολύ, για καιρό. Οι φίλοι και οι συνεργάτες με αντιμετώπιζαν με καχυποψία. ‘Κοίτα ο μικρός, θα μας προκύψει ψωνάρα’. Και είχαν δίκιο. Το ίδιο το τραγούδι όμως ποτέ δεν μου έφταιξε. Ίσα ίσα που το αγαπώ και το ξεχωρίζω πάντα. Το ευγνωμονώ για όσα μου έδωσε και για όσα μου έμαθε, για τον εαυτό μου και για τους άλλους. Και μέχρι σήμερα δεν κουράστηκα ποτέ να το τραγουδάω. Ούτε κι ο κόσμος να το ζητάει».
Ακούγοντας το τραγούδι αμέσως μετά από αυτή την ιστορία με την έντονα εξομολογητική διάθεση, ακούγοντας αυτό το φαινομενικά «ελαφρύ» τσιφτετέλι, με ιδιαίτερη προσοχή αυτή τη φορά, ανακάλυψα πόσο βαθιά ερωτικοί είναι οι στίχοι του Νίκου Ζούδιαρη, αλλά και πόσο έντονος είναι ο λυρισμός στην ερμηνεία του Αλκίνοου παρά το νεαρό της ηλικίας του όταν το πρωτοερμήνευσε.
Το παράδειγμα του Αλκίνοου μάς δείχνει πόσο εύκολα μπορείς να χαθείς (με ή χωρίς εισαγωγικά) στην πρώτη μεγάλη επιτυχία, αλλά και πόσο πιο έτοιμος μπορείς να είσαι όταν έχει βάθος ως άτομο, αλλά και άτομα στον περίγυρό σου τα οποία λειτουργούν ως αναφορά και άρα μπορείς να καταφύγεις σε αυτά.
Αξίζει να ακούσετε ολόκληρη την εκπομπή! (link ΕΔΩ)
