Μιχάλης Μιχαηλίδης
Δυστυχώς δεν είναι πάντα αυτονόητο ότι το φαγητό που τρώμε έξω είναι value for money. Δυστυχώς σπάνια είναι…
Τις τελευταίες ώρες κυκλοφορεί η είδηση ότι ένα μπαρ στη λίμνη Κόμο, στο Gera Lario, χρέωσε έναν πελάτη δύο ευρώ έξτρα για να του κόψει το τοστ στη μέση. Ο ίδιος δημοσίευσε την απόδειξη στο TripAdvisor θέλοντας να εκφράσει το παράπονό του, ενώ από την πλευρά του ο εργαζόμενος στο μπαρ προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, υποστηρίζοντας ότι το επιπλέον κόστος αφορούσε στα δύο πιατάκια και στη μία επιπλέον χαρτοπετσέτα που χρησιμοποίησε για να σερβίρει τις δύο πλευρές του τοστ.
Είναι ανούσιο θεωρώ να το υπεραναλύσουμε, μιας και η λογική εδώ πάει περίπατο, παρόλο που και πάλι προκύπτει θέμα με τις υπερχρεώσεις ή καλύτερα με τις χρεώσεις που δεν τις βλέπεις πουθενά παρά μόνο την ώρα που θα πάρεις τον λογαριασμό στα χέρια σου.
Τις προάλλες ήμασταν σε ένα εστιατόριο (ή πιο σωστά σε ένα οικογενειακό κέντρο) λίγο έξω από τη Λευκωσία. Αφού παραγγείλαμε τη μερίδα μας και ζητήσαμε να μάθουμε με τι θα συνοδεύεται, παίρνοντας απάντηση, τελικά ήρθε στο τραπέζι ένα πιάτο μόνο με το ψάρι, χωρίς κανένα συνοδευτικό. Ο σερβιτόρος μάς επισήμανε παρόλα αυτά ότι το συνοδευτικό έπρεπε να το βάλουμε μόνοι μας από το μπουφέ που ήταν στημένο μέσα. Fair enough. Πήρα ένα πιατάκι και έβαλα μια πιρουνιά σαλάτα, 5 ελιές και λίγο ταχίνι, θεωρώντας δεδομένο ότι συμπεριλαμβάνονταν στα €14 του πιάτου που παρήγγειλα. Φευ, όμως! Πάνω στον λογαριασμό εμφανίστηκαν άλλα €3, για τα οποία ούτε είχαμε ενημερωθεί ούτε υπήρχαν ως υποσημείωση πάνω στο μενού, δίπλα στο πιάτο ή έστω κάπου αλλού με αστερίσκο.
Πληρώσαμε (τους πονηρούς) και φύγαμε.
Δεν το θεωρώ καθόλου τίμιο αυτό που γίνεται σε περιπτώσεις όπως τις δύο προαναφερθείσες, όπως δεν θεωρώ τίμια την πρακτική να μου δίνεις μια τιμή για ένα ordinary πιάτο, που ναι μεν θεωρείται λογική αλλά, ποσοτικά, σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του πελάτη.
Το να πληρώνω σχεδόν €20 για ένα carpaccio το οποίο «μαζεύεται» με μισή πιρουνιά, την ίδια ώρα που με τα μισά λεφτά μπορώ να απολαύσω το ίδιο πιάτο, πάνω στη θάλασσα, είναι τουλάχιστον ατυχές.
Ναι μεν βλέπω τις τιμές και ξέρω τι παραγγέλνω, υπολογίζοντας πόσο περίπου θα πληρώσω, αλλά το να φεύγω νηστικός έχοντας ξοδέψει ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό, σε εστιατόρια που δεν «πουλούν» υψηλή γαστρονομία, ούτε πιάτα που τα χαρακτηρίζουν οι εξεζητημένες παρασκευές και οι δύσκολες τεχνικές, αυτό μοιάζει με άνοιγμα παγκαριού στην εκκλησία.
Το φαγητό είναι απόλαυση και ως τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίζουμε όλοι: από τους εστιάτορες και τους σεφ, ως τον τελικό παραλήπτη που είναι ο πελάτης. Είτε πρόκειται για ένα σουβλάκι στην ταβέρνα είτε πρόκειται για ένα tasting menu σε πεντάστερο ξενοδοχείο. Και στην κάθε περίπτωση έχει την αξία του, αλλά και την τιμή του. Μη μας χρεώνετε όμως το σουβλάκι λες και είναι φιλεταρισμένο ψάρι στο Βαρούλκο, με κρέμα τσορίθο, λαγόχορτα και αφρό πράσινου μήλου. Μη μας σερβίρετε τη μακαρονάδα σε ποσότητα αντίστοιχη με τη «μπουκιά» που σερβίρει διάστερο Michelin, ως μέρος ενός degustation menu.
Ας είναι η τιμή που θα πληρώσουμε σχετική με την αξία του φαγητού που έχουμε στο πιάτο μας. Αυτός δεν είναι άλλωστε ο ορισμός του value for money; Αυτό δεν απαιτείτε κι εσείς οι ίδιοι ως μέρος της εμπειρίας σας σε ένα εστιατόριο;
