Μιχάλης Μιχαηλίδης
Είναι εκείνα τα «happy places» στα οποία επιστρέφω όποτε θέλω να γεμίσω μπαταρίες, να πάρω ανάσες, να χαλαρώσω, ή ακόμα και να θυμηθώ -θα έλεγα παραφράζοντας τον ποιητή- πώς ήμουνα παλιά.
Κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων αυτών των σημείων στο νησί είναι η μη ανάπτυξη.
Κι όταν αναφέρομαι σε μη ανάπτυξη, σκέφτομαι φυσικά αυτή τη σε εισαγωγικά ανάπτυξη που περιλαμβάνει άτακτη επέκταση που αλλοιώνει εν τέλει το τοπίο και συνήθως εξαφανίζει μια για πάντα την αυθεντικότητα ενός τόπου. Την αυθεντικότητα που έχει για παράδειγμα η ορεινή Πάφος, που έχουν τα Κρασοχώρια, που έχει η Πιτσιλιά, αλλά και η Μαραθάσα. Την άγρια ομορφιά που έχει η παραλιακή περιοχή μεταξύ Λάρνακας και Λεμεσού, με τα όχι και τόσο κυριλέ beach bars και το παρθένο τοπίο που σε πολλά σημεία προσφέρεται για μπάνιο σε μικρές παραδεισένιες παραλίες. Όπως φυσικά και η αντίστοιχη ακτογραμμή από την Πόλη Χρυσοχούς ως τον Κάτω Πύργο, με την άγρια (ενίοτε αγριεμένη) θάλασσα και τα πολλά εστιατόρια ή beach bars των οποίων η αισθητική χαρακτηρίζεται από μια αυθεντικότητα άλλη.
Ή την αίσθηση που έχεις όταν φτάνεις στην Καρπασία ή στον Ακάμα, τα μοναδικά σημεία στο νησί που ευτυχώς δεν έχουν επηρεαστεί από τη μεγαλομανία μας και την ανάγκη μας να φτιάξουμε παντού ξενοδοχεία, ταβέρνες, καφετέριες και μαρίνες. Θυμάμαι όταν ταξίδεψα για πρώτη φορά από το Ριζοκάρπασο ως της «μούττη» της Καρπασίας, φτάνοντας δηλαδή στην άκρη της χερσονήσου στο βορειο-ανατολικότερο σημείο της Κύπρου, εκεί απ’ όπου μπορείς να αντικρίσεις και τα νησιά-κλείδες, εκεί που οι αόρατοι είναι στην καλύτερή τους εκδοχή, εκεί όπου φωλιάζει το σπάνιο είδος του αιγαιόγλαρου, ένιωσα ένα δέος για το μεγαλείο της φύσης και συνειδητοποίησα την ασημαντότητά μας ως είδος. Το ίδιο φυσικά αισθάνομαι κάθε φορά που διασχίζω τον Ακάμα και αντικρίζω μια χαρουπιά με φόντο το βαθυγάλανο της θάλασσας ή που πάω για μπάνιο στην αγαπημένη των χελωνών, Λάρα.
Δεν είναι μόνο η φύση όμως, είναι και οι άνθρωποι που ζουν στα σημεία που προανέφερα. Αυτοί που με τη φιλοξενία, την εγκαρδιότητα, την ντοπιολαλιά και την αυθεντικότητά τους συμβάλλουν στη διατήρηση της ταυτότητας των περιοχών τους και της ενίσχυσης του τουριστικού προϊόντος. Αυτό αναζητά ο μέσος τουρίστας, θεωρώ. Αυτό είναι που και εμείς έχουμε ανάγκη για να γειωνόμαστε, όσο κι αν έχουμε χαθεί στη μετάφραση. Όταν πας στον Μαζωτό, στο Παραμάλι, στον Καλοπαναγιώτη, στον Πωμό, στην Πλατανιστάσα και συναντάς έναν πάντα πρόθυμο να σε φιλοξενήσει (ή έστω να σε βοηθήσει) ντόπιο, όταν περνάς από δρόμους με κληματαριές, από λιθόστρωτα δρομάκια, από περιοχές όπως η Καρπασία και βλέπεις τα ανθισμένα Αβρόσσιλλα (Urginea maritima), όταν σταματάς σε καφενεία με ξεθωριασμένες πινακίδες KEO και Carlseberg, πάντα νιώθεις την ανάγκη να το ζήσεις στο έπακρο αλλά και να το φωτογραφίσεις, τόσο για να μοιραστείς την εμπειρία σου και με άλλους όσο και να εγκλωβίσεις για πάντα σε ένα κάδρο αυτή την ακριβή εμπειρία που ζεις τη δεδομένη στιγμή.
«Χάσαμε την ταυτότητά μας και πρέπει να τη ξαναβρούμε», λέει σε μια συνέντευξή της στην Καθημερινή και τον Πάρη Δημητριάδη, η κυρία Μάρω Αριστείδου, μια γυναίκα που αφιέρωσε τη ζωή της στην προβολή της Κύπρου και των ομορφιών της. «Διότι στο τέλος της ημέρας οι μόνοι προορισμοί που επιβιώνουν είναι αυτοί που κρατούν την αυθεντικότητά τους», καταλήγει. Προσωπικά δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.
Και η ανάπτυξη είναι καλή και η εξέλιξη, ως τόπος και ως προορισμός όμως ας επενδύσουμε λίγο και σε αυτό το κομμάτι που αφορά στην ταυτότητα και την αυθεντικότητά μας, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
