Ο Λύκος είναι μια απρόβλεπτη, αυτοάνοση πάθηση που προσβάλει διάφορα μέρη του σώματος.
Ο Συστηματικός Ερυθηματώδης Λύκος όπως είναι ο επιστημονικός του όρος, είναι μια ρευματική πάθηση η οποία δυστυχώς τα τελευταία χρόνια κάνει όλο και πιο συχνά την εμφάνισή της.
Εννέα στους 10 ενήλικες πάσχοντες από λύκο είναι γυναίκες, οι οποίες αναπτύσσουν την ασθένεια συνήθως κατά την αναπαραγωγή ηλικία (μεταξύ 15 και 44 ετών).
Αυτό έχει καταστροφικές επιπτώσεις, δεδομένου ότι ο λύκος (Συστηματικός Ερυθηματώδης Λύκος) είναι αυτοάνοσο και διά βίου νόσημα.
Οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν τα αίτια της ασθένειας (σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχει γενετική προδιάθεση), ενώ μέχρι στιγμής δεν υπάρχει θεραπεία για την ίδια τη νόσο, παρά μόνο για τη διαχείριση των συμπτωμάτων.Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη από την εμφάνιση του πρώτου συμπτώματος μέχρι και την διάγνωση μπορεί να μεσολαβήσουν κατά μέσο όρο 6 χρόνια.
Τα συμπτώματα του λύκου ποικίλλουν και περιλαμβάνουν από ανεξήγητη απώλεια βάρους μέχρι εξανθήματα.Ευαισθησία στο υπεριώδες φως (υπάρχει τόσο στο φυσικό όσο και στο τεχνητό φως) εμφανίζεται στα 2/3 των ασθενών με Λύκο και μπορεί να προκαλέσει πυρετό, μεγάλη εξάντληση , πόνο στις αρθρώσεις, εξανθήματα και άλλα συμπτώματα.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι πάσχοντες να επισκέπτονται τον γιατρό για άλλο λόγο, μέχρι να γίνει διάγνωση της ασθένειας, συνήθως διά του αποκλεισμού άλλων παθήσεων.
Για την διάγνωση του Λύκου , οι γιατροί λαμβάνουν υπόψη τους τα συμπτώματα του ασθενή, τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις αίματος, το προσωπικό και το οικογενειακό ιατρικό ιστορικό.
Ο Λύκος μπορεί να επηρεάσει όλα τα όργανα του οργανισμού συμπεριλαμβανομένου της καρδιάς, των πνευμόνων, του αίματος, των αρθρώσεων και του δέρματος.
Οι θεραπείες για την συγκεκριμένη ασθένεια, αποσκοπούν να βάλουν «φρένο» στην υπέρμετρη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος, περιορίζοντας έτσι τη φλεγμονή και τα συμπτώματα της νόσου. Ως εκ τούτου, οι θεραπείες αυτές χαρακτηρίζονται ως «ανοσοτροποποιητικές» ή «ανοσοκατασταλτικές» και περιλαμβάνουν την υδροξυχλωροκίνη, τη μεθοτρεξάτη, την αζαθειοπρίνη, το μυκοφαινολικό και την κυκλοφωσφαμίδη. Τα δύο τελευταία φάρμακα χρησιμοποιούνται στις περισσότερο σοβαρές περιπτώσεις λύκου (π.χ. σε ασθενείς με νεφρίτιδα).
Λόγω της χρήσης των θεραπειών αυτών, τα τελευταία χρόνια έχει περιοριστεί η χρήση της κορτιζόνης. Παρόλα αυτά, η κορτιζόνη έχει το πλεονέκτημα ότι δρα πολύ γρήγορα και είναι ανάγκη να χορηγείται σε σοβαρές μορφές ή υποτροπές της νόσου. Στους υπόλοιπους ασθενείς, πρέπει να επιδιώκεται η μακροχρόνια θεραπεία της νόσου να γίνεται με τη χαμηλότερη δυνατή δόση κορτιζόνης ή κατά το δυνατό, να διακόπτεται η χορήγησή της μετά από κάποιες εβδομάδες, προκειμένου να περιοριστούν οι παρενέργειές της στον οργανισμό.
