Μιχάλης Μιχαηλίδης
Ένας διάσημος Γάλλος muralist, o Seth, προσκλήθηκε από το Γαλλικό Ινστιτούτο για να φτιάξει στον Στρόβολο, απέναντι από το Δημαρχείο, ένα έργο. Γνωστός για τα πολιτικοκοινωνικά θέματα που συχνά θίγει, με τα έργα του να σχολιάζουν τις προκλήσεις και τις διαιρέσεις που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες (και ειδικά τα παιδιά) σε όλο τον κόσμο, έφτιαξε σε έναν μεγάλο τοίχο στον Στρόβολο ένα έργο το οποίο απεικονίζει δύο παιδιά. Δυο παιδιά που ενώ παίζουν μαζί, με το ίδιο παιχνίδι, εντούτοις το κάθε ένα βλέπει σε διαφορετική κατεύθυνση, «φωτογραφίζοντας» προφανώς τον (τελευταίο) μισό αιώνα ιστορίας στην Κύπρο, κατά τον οποίο… τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Φωτογραφία: Γιάννος Ιωάννου
Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Το γκράφιτι στο Πλατύ με το «δεν ξεχνώ» παγωτό που λιώνει σιγά σιγά, του 23 the artist, είναι ακόμα εκεί, όπως εκεί είναι και το «Ξεχνώ» με τη μοιρασμένη Κύπρο του CRS στη σκοπιά της Πύλης Πάφου.
Θα συνεχίσουμε, όπως φαίνεται, να κοιτάμε σε αντίθετες κατευθύνσεις και να σφυρίζουμε αδιάφορα.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η δογματική ερμηνεία των γεγονότων ένθεν και ένθεν βολεύει άπαντες, ενώ η αδιαλλαξία της Τουρκίας αποτελεί όπως φαίνεται την πιο βολική καραμέλα στα στόματα κάποιων σε σχέση με τη στασιμότητα τόσων χρόνων, για ένα πρόβλημα που θα μπορούσε να είχε επιλυθεί ήδη -δύσκολα μεν, αλλά θα μπορούσε.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Συνεχίζουμε να κινδυνεύουμε… «από τους Τούρκους… και από τους εαυτούς μας», όπως εύστοχα μού είχε πει σε μια συνέντευξη το 2019 ένας πνευματώδης Κύπριος, ο ποιητής μας Μιχάλης Πασιαρδής.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Το πιάτο στην κουζίνα μας είναι ακόμα εκεί. «20 Χρόνια Κατοχής» λέει η επιγραφή, ανάμεσα σε εικόνες από την κατεχόμενη Κύπρο, την οποία δεν καταφέραμε δυστυχώς να γνωρίσουμε όπως θα έπρεπε, έστω κι αν ζούμε σε μια σταλιά τόπο. Από τότε έχουν περάσει άλλα τριάντα. Από τότε έχει περάσει μια ολόκληρη ζωή.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Σε μερικές μέρες θα ακούσουμε ξανά τον διαπεραστικό και ανατριχιαστικό ήχο από τις σειρήνες, για 50η χρονιά, με αφορμή την επέτειο του πραξικοπήματος και της εισβολής. Τη «μαύρη» όπως την περιγράφουμε στις ομιλίες που βγάζουμε ξανά και ξανά από το συρτάρι, αλλάζοντας απλώς τους αριθμούς, για όσο ακόμα δηλαδή θα μπορούμε να τα βρίσκουμε στο μέτρημα.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Θα συνεχίσουμε, όπως φαίνεται, να κοιτάμε σε αντίθετες κατευθύνσεις και να σφυρίζουμε αδιάφορα, δείχνοντας μάλιστα τον τρόπο και στα παιδιά μας, όπως πολύ εύστοχα το αποτύπωσε ένας Γάλλος σε κεντρικό δρόμο της Πρωτεύουσας.
