Ας έχουμε την πιο αδιάφορη χρονιά έβερ

Κάθομαι με έναν φίλο στη Reckless, σε μια γωνιά στον μέσα χώρο. Συμφωνούμε πόσο ωραίο και κυρίως πόσο γνήσιο είναι αυτό το μπαρ της Λευκωσίας. Ο DJ Frankie παίζει υπέροχα κομμάτια στην κονσόλα, την ίδια ώρα που η χαλαρή κουβέντα μας ευνοεί την κατανάλωση μπύρας. Σχεδόν τέσσερις ώρες μετά και ενώ έχουμε πει τα πάντα, μιας και είχαμε καιρό να βρεθούμε, διαπιστώνω πόσο λατρεύω τελικά τις IPA -ειδικά αυτή την πολύ αρωματική ντόπια Octopus και άλλη μία εξίσου ωραία που δοκίμασα, αλλά παρόλα αυτά δεν συγκράτησα το όνομά της. Εκτός από τη λατρεία για τις IPA, ένα άλλο πράγμα που συνειδητοποίησα κατά τη διάρκειας της -εν μέσω χαχανητών- κουβέντας μας, είναι η σημαντικότητα του να καταφέρνουμε να μην παίρνουμε καθόλου στα σοβαρά τους εαυτούς μας. Ενώ λέμε τα δικά μας και υποτίθεται πρέπει να συζητάμε με σοβαρό ύφος για τα προσωπικά μας, για τα παιδιά μας, για τη δουλειά, για το ποδόσφαιρο, για την αγάπη μας για μουσική, για κάτι γελοίους στόχους που έχουμε θέσει, εντούτοις σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης έχουμε μια διάθεση αυτοτρολαρίσματος και μια τάση σχεδόν να ακυρώνουμε όλα όσα κάνουμε μέσω των διαφόρων ιδιοτήτων μας. Το κάνουμε μάλλον συνειδητά έτσι ώστε να προφυλαχθούμε από αυτό το κυριολεκτικά και μεταφορικά παραφουσκωμένο πράγμα που μας περιτριγυρίζει, κυρίως στα social media αλλά και σε κάθε φυσικό περιβάλλον μέσα στη μέρα μας. 

Επιστρέφοντας στο σπίτι, και ενώ βρισκόμαστε λίγες μόνο ώρες πριν την εκπνοή του χρόνου, κάνω τη σκέψη ότι το 2024 θα ήθελα να είναι μια πλήρως αδιάφορη χρονιά -απ’ τον Αρκά το είδα βασικά και το έκλεψα. Θα ήθελα να είναι μια χρονιά χωρίς πολλά πυροτεχνήματα, χωρίς συχνές εντάσεις, χωρίς απρόσμενες εκπλήξεις, χωρίς μεγάλες συγκινήσεις και κυρίως μια χρονιά χωρίς άλλους ήρωες.

Είχαμε πει με έναν φίλο πρόσφατα, καθώς πίναμε τον καφέ μας ένα ηλιόλουστο πρωινό του Δεκέμβρη, ότι θα κανονίσουμε μια συνάντηση έτσι ώστε να ορίσουμε τη λέξη ήρωας. Αν και θα ήθελα πολύ να ακούσω με ποια επιχειρήματα θα προσπαθήσει να μου αλλάξει την άποψη, ότι δηλαδή ο ίδιος δεν κάνει κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ηρωικό, εντούτοις δύσκολα θεωρώ μπορεί να με μεταπείσει. Άσχετα με το δικό του παράδειγμα, πάντως, πιστεύω ότι ο ηρωισμός είναι μια αρετή που πάντα συμπληρώνει την ταπεινότητα ή συμπληρώνεται από αυτήν. Μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον τρεις κοντινούς μου ανθρώπους και άλλους τόσους γνωστούς μου, οι οποίοι μέσα στη χρονιά που φεύγει επέδειξαν και υπομονή και δύναμη και αντοχή. Αν μπορούσα να παρομοιάσω τη χρονιά που μόλις έφυγε με μια μπύρα IPA και συγκεκριμένα με τη γεύση και την επίγευση που αφήνει, θα έλεγα πως ορισμένοι γεύτηκαν μόνο την πικράδα της, ενώ άλλοι κατάφεραν να απολαύσουν εξίσου και αυτό τον έντονα αρωματικό χαρακτήρα που έχει.

Διανύοντας αισίως τις πρώτες μέρες του 2024, δεν θέλω να βάλω κανέναν στόχο. Θα ευχηθώ μόνο να μπορούμε όλοι να απολαμβάνουμε τις IPA στο έπακρο στα αγαπημένα μας μπαρ, θα ευχηθώ να χαρακτηρίσουμε λιγότερους ανθρώπους ήρωες, θα ευχηθώ να καταφέρουμε να μην πέφτουμε στην παγίδα να παίρνουμε τους εαυτούς μας στα σοβαρά και γενικότερα θα ευχηθώ να έχουμε μια αδιάφορη χρονιά. Την πιο αδιάφορη χρονιά έβερ, με ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα αυτό.