Μιχάλης Μιχαηλίδης
Παρακολουθώ Eurobasket φανατικά αυτό το διάστημα. Και χαίρομαι με την πορεία της Ελλάδας. Άσχετα με την έκβαση του ημιτελικού με την Τουρκία την ερχόμενη Παρασκευή, νιώθω ότι εκτός από τη χαρά της νίκης που ήδη έχουμε πάρει σε γερές δόσεις, έχουμε κερδίσει πολλά περισσότερα ως άτομα από αυτό που εκτυλίσσεται κάθε βράδυ στις οθόνες μας. Με όλα τα βλέμματα να είναι στραμμένα πρωτίστως στον Γιάννη (ή Giannis), αυτός φροντίζει να μας υπενθυμίζει ποια είναι η Ελλάδα που αγαπάμε.
Πέραν από την σπουδαία απόδοσή του σε κάθε παιχνίδι, τα εντυπωσιακά καρφώματα, την ευστοχία στα jump shots, τις εμπνευσμένες ασίστ και τα rebound, αλλά και την είδηση ότι δώρισε 25 εκατομμύρια σε φιλανθρωπίες (άσχετα αν τελικά είναι ψευδής και δεν ισχύει κάτι τέτοιο), αυτό που μου κάνει εντύπωση περισσότερο απ’ όλα είναι το πώς αυτός ο αθλητής διαχειρίζεται τα πολύ στενά μαρκαρίσματα και τα δυνατά φάουλ των αντιπάλων. Προσηλωμένος στον στόχο που προφανώς είναι η νίκη, ο Αντετοκούνμπο μάς υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία πώς σε μια δεκαετία κατάφερε να φτάσει στο πιο ψηλό καλαθοσφαιρικό επίπεδο στον πλανήτη, κερδίζοντας μεταξύ άλλων και τον τίτλο του MVP στο NBA.
Αυτή την Ελλάδα αγαπάμε. Της νηφαλιότητας, της πίστης, της αγωνιστικότητας, της αυθεντικότητας, της ωραίας αισθητικής. Την Ελλάδα του Μανόλο, την Ελλάδα του Μίλτου, την Ελλάδα των εξαιρετικών ταλέντων της Εθνικής στο ποδόσφαιρο, την Ελλάδα του Χατζιδάκι, του Τσιτσάνη, του Κουν, του Βέγγου, του 3Θεοτοκόπουλου, του Καζαντζάκη, του Καβάφη, του Γκάλη, του Πετρούνια, του Δήμα και του Γιάννη.
Αγαπάμε την Ελλάδα της κυρίας Ελένης που φτιάχνει την πιο ωραία φάβα, αγαπάμε, την Ελλάδα του Θανάση που κάνει το μπουζούκι να κλαίει, την Ελλάδα του Μανώλη που φτιάχνει το πιο νόστιμο αντικριστό στην Κρήτη, την Ελλάδα των υπέροχων γεύσεων της Ηπείρου και των Κυκλάδων, την Ελλάδα των μαγικών εικόνων και των ανθρώπων που καθόρισαν τον παγκόσμιο πολιτισμό με αυτά που έγραψαν-ζωγράφισαν-φιλοτέχνησαν-τραγούδησαν-σκηνοθέτησαν.
Έχω παρόλα αυτά την ανάγκη να διευκρινίσω πως για όλα αυτά δεν νιώθω περήφανος και δεν αισθάνομαι καμιά εθνική ανάταση. Απλώς νιώθω τυχερός που όλοι αυτοί οι άνθρωποι και όλες αυτές οι εικόνες και οι εμπειρίες αποτελούν μέρος του κόσμου γύρω μου, ενίοτε και του μικρόκοσμού μου. Σε σχέση με την περηφάνια, ενστερνίζομαι απόλυτα την άποψη του Αλκίνοου Ιωαννίδη, την οποία έχω επικαλεστεί ξανά στο παρελθόν.
Είπε ο Αλκίνοος: «Δεν μπορεί να είσαι περήφανος για κάτι που φτιάχνεις, μπορεί να χαίρεσαι γι’ αυτό, μπορεί να το αγαπάς πάρα πολύ. Όπως δεν μπορεί να είσαι περήφανος και για την καταγωγή σου, με την έννοια ότι δεν πάλεψες γι’ αυτήν, έτυχε να γεννηθείς εδώ.
Αλλά μπορεί να είσαι χαρούμενος για την καταγωγή σου, μπορείς να αγαπάς τον τόπο σου, χωρίς να μισείς τους άλλους τόπους.
Η περηφάνια είναι περίεργη παγίδα. Μας μαθαίνουν από παιδιά να είμαστε περήφανοι για το ένα, περήφανοι για το άλλο… Μας οδηγεί σε αδιέξοδα πολλές φορές, προσωπικά και συλλογικά αδιέξοδα όλο αυτό.
Οι μεγαλύτερες ταπεινώσεις ήρθαν απ’ την πολλή υπερηφάνεια. Απ’ την πολλή αγάπη, κι απ’ την πολλή χαρά, κι απ’ την πολλή θυσία, δεν πιστεύω ότι προέκυψαν τόσες πολλές και τόσες μεγάλες τραγωδίες».
