Ανδρονίκη Λασηθιωτάκη
Μετάφραση Δώρας Δαρβίρη — Εκδόσεις Μίνωας — Σελ. 503
Στο νέο του μυθιστόρημα, Η Βιβλιοθήκη των Ξεχασμένων Θησαυρών, ο Ιταλός συγγραφέας Nicola Pesce προσεγγίζει τη λογοτεχνία ως τρόπο ύπαρξης. Το βιβλίο του, γραμμένο με ήπιο και στοχαστικό ύφος, συνομιλεί με τη μνήμη, τη λήθη και την ανάγκη του ανθρώπου να αφήνει το αποτύπωμά του μέσα στον χρόνο.
Η ιστορία τοποθετείται στη Βενετία, μια πόλη που ο Pesce χρησιμοποιεί όχι απλώς ως σκηνικό αλλά ως μεταφορά: έναν χώρο αμφίσημο, όπου η πραγματικότητα και το φανταστικό αλληλοδιεισδύουν. Εκεί η Λέντα, μια γυναίκα που αναζητά καταφύγιο από το παρελθόν, ανοίγει ένα μικρό βιβλιοπωλείο και ανακαλύπτει μια μυστική αίθουσα, τη βιβλιοθήκη των ξεχασμένων βιβλίων. Πρόκειται για τόπο σχεδόν μυθικό, όπου φυλάσσονται έργα που χάθηκαν, βιβλία που δεν γράφτηκαν ποτέ ή που έμειναν στη σκιά των δημιουργών τους. Μέσα σε αυτόν τον χώρο, η ανάγνωση μετατρέπεται σε πράξη αυτογνωσίας και συμφιλίωσης με το ανείπωτο.
Η γραφή του Pesce ξεχωρίζει για τη διακριτική της δύναμη. Ο λόγος του είναι νηφάλιος, μελετημένος, και διατηρεί μια χαμηλότονη μουσικότητα που αποδίδει το συναίσθημα χωρίς υπερβολές. Οι περιγραφές της Βενετίας, με το φως που γλιστρά πάνω στα κανάλια, τις σκιές των γεφυριών και την αίσθηση της αιώνιας υγρασίας, λειτουργούν σαν εσωτερικός καθρέφτης της ψυχικής κατάστασης της ηρωίδας. Ο συγγραφέας δεν επιδιώκει τη δράση, αλλά την εσωτερική συγκίνηση: τη σιωπηλή μεταμόρφωση που γεννά η επαφή με τις λέξεις.
Ανάμεσα στις σελίδες παρελαύνουν μορφές μεγάλων συγγραφέων, από τον Ντοστογιέφσκι έως τον Λεοπάρντι, που εμφανίζονται σαν φωνές του παρελθόντος· για να θυμίσουν πως κάθε δημιουργός αφήνει πίσω του ένα απόηχο, μια σκιά. Έτσι, το μυθιστόρημα λειτουργεί ταυτόχρονα και ως στοχασμός για το τι σημαίνει να γράφεις, να διαβάζεις και να επιμένεις μέσα στη φθορά.
Δεν πρόκειται για βιβλίο που εντυπωσιάζει με την πλοκή του· είναι, αντιθέτως, ένα κείμενο που κερδίζει με την ατμόσφαιρά του και με τη στοχαστική του διάσταση. Απευθύνεται σε αναγνώστες που προτιμούν την εσωτερική ένταση από τη δραματική κορύφωση.
Η Βιβλιοθήκη των Ξεχασμένων Θησαυρών είναι μια ωδή στη λογοτεχνία ως ζωντανό σώμα μνήμης. Ο Pesce μάς θυμίζει πως κάθε αίσθηση, κάθε λέξη που μας συγκίνησε, κάθε ανάγνωσμα, ακόμη κι αν ξεχαστεί, συνεχίζει να υπάρχει μέσα μας· γιατί τα βιβλία, όπως και οι άνθρωποι, δεν χάνονται ποτέ ολοκληρωτικά.
Αναζητήστε το βιβλίο στα Βιβλιοπωλεία Parga εδώ.
Από το οπισθόφυλλο: Η Λέντα, μια νεαρή γυναίκα, θέλει να λυτρωθεί από τις ανασφάλειες και τα τραύματα που της έχει δημιουργήσει η οικογένειά της. Αποφασίζει να κυνηγήσει το όνειρό της και να ανοίξει ένα μικρό βιβλιοπωλείο στη Βενετία. Στο μεταξύ, ένας μαύρος γατούλης ονόματι Ερίνι, γεννημένος σε διαμέρισμα, ξαφνικά βρίσκεται στον δρόμο και πρέπει να αρχίσει μια καινούρια ζωή ως αδέσποτος στα βενετσιάνικα καλντερίμια. Η Λέντα και ο Ερίνι φαίνεται πως είναι γραφτό να συναντηθούν. Το μικρό βιβλιοπωλείο, όμως, δεν είναι όπως τα άλλα, μα ένα μέρος προστατευμένο, μαγεμένο. Μια μέρα, γκρεμίζοντας έναν τοίχο από τούβλα, η Λέντα ανακαλύπτει κρυμμένη μια παμπάλαια και πολύ ιδιαίτερη βιβλιοθήκη. Στα ράφια της φιλοξενούνται βιβλία ξεχασμένα, χαμένα και έργα που σπουδαίοι συγγραφείς είχαν μόνο ονειρευτεί αλλά δεν είχαν γράψει ποτέ: Γκόγκολ, Αριστοτέλης και Μπωντλαίρ. Ένα βράδυ, η Λέντα ανακαλύπτει πως το μυστικό δωμάτιο είναι και μια πύλη που, τις νύχτες, της επιτρέπει να κάνει αναπάντεχες συναντήσεις: να περπατά με τον Φιόντορ Ντοστογιέφσκι στους χιονισμένους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης της εποχής του ή με τον Τζάκομο Λεοπάρντι στα ανηφορικά σοκάκια του Ρεκανάτι των αρχών του δεκάτου ενάτου αιώνα.
Για τον συγγραφέα: Ο Nicola Pesce είναι ένας συγγραφέας που έχει διακριθεί για την ικανότητά του να θίγει βαθιά θέματα με ένα λεπτό αλλά και εύστοχο ύφος. Τα βιβλία του συχνά προσφέρουν στους αναγνώστες μια μοναδική οπτική γωνία για τη ζωή, χάρη στην αξιοσημείωτη ικανότητά του να προκαλεί ζωντανές εικόνες και βαθιά συναισθήματα.
