ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
ΚΛΕΙΣΙΜΟ
ΦΟΡΑΜΕ: Leopard pants, μαύρο crop top και kitten heels
 

Ερνέστο

Μια σπαρακτική κραυγή για έναν καλύτερο κόσμο.

Ανδρονίκη Λασηθιωτάκη

Ανδρονίκη Λασηθιωτάκη

Ερνέστο

Τούλα Ναθαναήλ

Εκδόσεις Τελεία

Σελ. 326

Έξω η θάλασσα είχε φουσκώσει από λαχτάρα, άσπριζε, άφριζε, ικέτευε και θύμωνε, ενώ η μπλε-μοβ γραμμή χώριζε εκείνο το σούρουπο πιο καθαρά από ποτέ τις ανθρώπινες βαριές ψυχές από κείνες που αθώα ακόμα, αλαφροπατούσαν. (σελ.144)

Το μυθιστόρημα «Ερνέστο» της Τούλας Ναθαναήλ είναι η δεύτερη λογοτεχνική της απόπειρα που επιβεβαιώνει τα εχέγγυα για τη δημιουργία της δικίας της συγγραφικής ταυτότητας αλλά και προοιωνίζει υποσχετικά τη μετεξέλιξή της σε δυναμικότερες αρχιτεκτονικές δομές μυθιστορηματικής αποτύπωσης και της αβίαστης και βαθύτερης εξωτερίκευσης των συναισθημάτων και της ευαισθησίας της.

Στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα ακολουθεί μια πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα δομή και πλοκή ώστε να ξετυλίξει την ιστορία της με γρήγορους ρυθμούς, χωρίς να κάνει «κοιλιές», σε εναλασσόμενα και άσχετα μεταξύ τους περιβάλλοντα χωρίς όμως να προκαλεί σύγχιση στον αναγνώστη. Κατορθώνει να τα συνδέει με τρόπο που δεν φαίνονται να είναι σε καμιά περίπτωση ασύνδετα αφού, όλα διαδραματίζονται γύρω από τον ένα και μοναδικό πρωταγωνιστή της, τον Ερνέστο, και όλοι οι άλλοι είναι χαρακτήρες που εξυπηρετούν την εξέλιξη της ιστορίας της στην οδό που καθορίζει απόλυτα ο σκοπός της, να φωνάξει για ό,τι την προσβάλλει σαν άνθρωπο. Ο Ερνέστο λοιπόν είναι ο τρόπος ή η μηχανή, ένα λογοτεχνικό εργαλείο ας πούμε, που εφευρίσκει η συγγραφέας ώστε να περνά περίτεχνα από τη μια ιστορία στην άλλη και να θίγει με εξαιρετική ευαισθησία όλα όσα έχει να θίξει, χωρίς να σπάει την ροή της αφήγησής της.

Η αφήγησή της γίνεται αισθητηριακή, συχνά σουρεαλιστική και εικονοπαραστατική. Μεταδίδει θυμό, αγωνία, αγανάκτηση, θλίψη. Κάνει τον αναγνώστη να συμμετέχει στη σκέψη και τα συναισθήματα των ηρώων της, να συμπάσχει μαζί τους. Μας περιγράφει καταπληκτικά και πολλές φορές καθηλωτικά τα πλάνα ή τα σκηνικά, αν θέλετε, στα οποία διαδραματίζονται τα γεγονότα. Με εξαιρετική γλαφυρότητα αποδίδονται και τα συναισθήματα των χαρακτήρων της ιστορίας που αναμφίβολα προκαλόυν συγκίνηση.

Είναι ένα μυθιστόρημα κραυγή καταγγελίας εναντίον της σκληρότητας των ανθρώπων, της έλλειψης αγάπης και ενσυναίσθησης, όλων όσων ντροπιάζουν φρικιαστικά την ανθρωπότητα. Το ξεμπρόστιασμα όλων όσων ασεβούν εις βάρος των ευάλωτων, πατούν μέχρι ασφυξίας όσους βρίσκονται σε δυσμένεια και θεωρούνται μικροί και ασήμαντοι και όλων όσων εκμεταλεύονται με θράσος που προκαλεί, την αδυναμία του κάθε πλάσματος σ’ αυτόν τον κόσμο χωρίς καμιά ευαισθησία για το δικαίωμα στην ελευθερία και χωρίς κανένα σεβάσμο για την αξία της κάθε ζωής.

Η συγγραφέας κρίνει με σπαρακτική ωμότητα όσα την πληγώνουν, όσα απορρίπτει, όσα δεν μπορεί να δεχτεί η συνείδησή της. Η ίδια απόμακρη πλεόν από τον κόσμο που την πληγώνει, αφιερωμένη στα ζώα και στη φύση, καταθέτει την ψυχή της θέλοντας να περάσει μηνύματα, σαν έσχατη προσπάθεια, για να βελτιωθεί ο κόσμος, να γίνει πιο ανθρώπινος. Ζητά δικαίωση και έναν καλύτερο κόσμο για όλους τους αδικημένους και τιμωρία χωρίς κανένα έλεος για όλους τους θύτες, γιατί κάθε ζωή σ’ αυτό τον κόσμο αξίζει και κανείς δεν έχει κανένα δικαίωμα πάνω της!

Τα λόγια από το οπισθόφυλλο: Ο Ερνέστο, ένα κωφάλαλο ορφανό πλάσμα οκτώ ετών, κάτω από περίεργες συγκυρίες, χάνει την ήσυχη ζωή που ζούσε σε μιαν αγροικία και βρίσκεται σε μια μεγαλούπολη, όπου ψάχνει απεγνωσμένα τη μάνα του. Εκεί θα συναντήσει διάφορες κάστες ανθρώπων, θα βιώσει την τρέλα, την κακία, την εκμετάλλευση, την αδικία, την παιδεραστία και θα γνωρίσει την Λίζα, ένα κοριτσάκι οκτώ ετών, με τη δική του τραγική ιστορία. Οι συγκυρίες θα τους χωρίσουν, μέχρι το κάρμα που τους δένει, να τους ξαναφέρει κοντά. Και τότε η ελπίδα θα γίνει φως, η αδικία εκδίκηση, κι οι γέφυρες που ενώνουν τους αγγέλους με τους ανθρώπους, θα πάψουν να είναι απροσπέλαστες.

Κι η ζωή μας προσπερνάει μέσα από ανούσιες, ανόητες σχέσεις που δεν μετράνε την ψυχή στα μάτια. Κοιτάζουμε μα δε βλέπουμε... ακούμε μα δεν αφουγκραζόμαστε. Κλαίμε μα με δάκρυ γλυκό. Κι όσα θεωρούμε ανάξια μας, είναι ψυχή μόνο... αντίθετα με το υποκείμενο του καθρέφτη μας. Διότι η ομορφιά δεν βλέπεται, δεν πιάνεται. Μόνο αγαπιέται...

Αναζητήστε το βιβλίο στο Βιβλιοπωλείο Parga εδώ.

lasithiotakisa@sppmedia.com

Ανδρονίκη Λασηθιωτάκη: Τελευταία Ενημέρωση