ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
ΦΟΡΑΜΕ: Denim jumpsuit και μπαλαρίνες
 

Τα ζάρια στον παίχτη

Η αναμέτρηση στο τάβλι ήταν κάτι σαν θεσμός

Αφροδίτη Δερματά

Αφροδίτη Δερματά

Κάποτε, τα μεσημέρια και τα απογεύματα του καλοκαιριού ντύνονταν με το τραγούδι των τζιτζικιών πάνω στα πεύκα και τον κοκκάλινο ήχο των ζαριών που έπεφταν στο ξύλο. Δίπλα στο τάβλι, πάνω στο μαρμάρινο τραπεζάκι έσταζαν τα γυάλινα ποτήρια με τους παγωμένους φραπέδες και τα παγωμένα νερά τα οποία παραδίνονταν αργά στη ζέστη του μεσημεριού. Παραδίπλα ήταν το σταχτοδοχείο γεμάτο τσιγάρα και βρεγμένα πακέτα Marlboro μαλακό.   

Η αναμέτρηση στο τάβλι ήταν κάτι σαν θεσμός. Μονομαχία. Οριζόταν το ραντεβού, η κάθε παρτίδα περιλάμβανε συνήθως πέντε παιχνίδια και πολλές φορές παραδίπλα υπήρχε και τρίτος παίχτης στην παρέα ο οποίος περίμενε στωικά να παίξει με τον νικητή. Η μουσική έπαιζε χαμηλά μέσα στο μαγαζί, τα παγάκια στο φραπέ έλιωναν και όταν η ζαριά δεν ήταν καλή το μπινελίκι έπεφτε σύννεφο. Ατάκες τύπου «Όσο πιο βαθιά, τόσο πιο καλά», «Τα ζάρια στον παίχτη» και «Να σου φέρω μια σκάφη καλύτερα» έδιναν κι έπαιρναν. Εκεί που η παρτίδα τελείωνε και η τυχερή ζαριά έδειχνε τον νικητή, ο χαμένος έκλεινε με δύναμη το τάβλι στολίζοντας με επίθετα τον αντίπαλο, ο οποίος στο τσακ μπορεί να είχε γλυτώσει το χέρι του από το βίαιο κλείσιμο του ταμπλό. Ο Άκης μού είχε βγάλει παρατσούκλι, με έλεγε Λίβα. Όποτε έφερνα καλή ζαριά φώναζε «Πάλι φύσηξε ο Λίβας», ότι δηλαδή η ορμή του ανέμου με βοήθησε να φέρω τη ζαριά που ήθελα.  

Το πρώτο παιχνίδι που μαθαίνεις κλασικά στο τάβλι είναι οι «πόρτες», μετά ακολουθεί το «πλακωτό», κι αν είσαι λίγο μερακλής και πωρωμένος, συνεχίζεις με «φεύγα» ή «ασσόδυο». Παιχνίδια τα οποία κατά τη γνώμη μου παρουσιάζουν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα κλασικά. Δεν είναι τυχαίο ότι το τάβλι είναι ίσως το αρχαιότερο παιχνίδι που επιζεί μέχρι και τις μέρες μας. Η πρώτη του εμφάνιση μαρτυρείται στη Μεσοποταμία, την περίοδο μεταξύ 2900 και 1800 π.Χ. Πρόκειται για ένα παιχνίδι στρατηγικής, τακτικής, προβλεψιμότητας και φυσικά τύχης. Μοιάζει πολύ με τη ζωή μας, είναι γεμάτο ανατροπές. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι όλα ξεκινούν από την αίσθηση και τη σιγουριά που νιώθεις μέσα σου. Αν ξεκινήσεις με αμφιβολία, συνήθως χάνεις. Αν ξεκινήσεις με σιγουριά, κόβεις τη φόρα στον αντίπαλο και νικάς. Αν μείνεις στα κλασικά παιχνίδια, έρχεται η στιγμή που τα βαριέσαι. Αν μάθεις κι άλλα, παίζεις με πιο πολλή ένταση και έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Έχω γνωρίσει ανθρώπους στη ζωή μου που έφερναν πάντα την ζαριά που ήθελαν, με έκαναν έτσι να πιστέψω στη δύναμη της σκέψης. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που ενώ έπαιζαν με στρατηγική και μετρώντας την κάθε πιθανότητα, θέλοντας 5 λεπτά για την κάθε κίνηση τελικά έχαναν παταγωδώς και έβριζαν την τύχη τους. Ο δικός μου κανόνας στο τάβλι είναι να χρησιμοποιώ στρατηγική τόση όση -δεν καίω και εγκεφαλικά κύτταρα- και η τύχη. Επίσης λατρεύω τους αντιπάλους που θυμώνουν, πεισμώνουν και θέλουν να εκδικηθούν, αλλιώς δεν έχει νόημα το παιχνίδι όταν ο αντίπαλος είναι μαλθακός. Θέλει πάθος και ένταση το τάβλι.

 Ένα απόγευμα, όταν είχα πρωτομάθει να παίζω, είχα κανονίσει αγώνα με έναν ταβλαδόρο από τους καλούς, τους παλαίμαχους. Ήξερα από την αρχή ότι οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος μου αλλά είπα να το δοκιμάσω. Αισίως και με αρκετή τύχη -φυσούσε ακατάπαυστα ο Λίβας- φτάσαμε στα 3-3 ισοπαλία. Στο τελευταίο παιχνίδι μού πιάνει την παραμάνα, οι πιθανότητες να νικήσω είναι ελάχιστες, σχεδόν μηδαμινές. Ο Φάνης με ρωτάει αν θέλω να παραιτηθώ και να το αφήσω διπλό. Έτσι το παιχνίδι θα έληγε με αυτόν νικητή και το σκορ στα 5-3. Όχι, του λέω, θα συνεχίσω, μέσα σε τρία λεπτά αναγκάζεται να αφήσει μόνη της τη μάνα, με μια καλή ζαριά το πούλι μου κάνει 4 δρασκελιές και την εγκλωβίζει. Το παιχνίδι λήγει υπέρ μου. Το τάβλι κλείνει βίαια, το χέρι μου δραπετεύει από τον αγωνιστικό χώρο σε κλάσματα δευτερολέπτου λίγο πριν γίνει σάντουιτς και εγώ ακουμπάω την πλάτη μου ανακουφισμένη και με ύφος νικητή στην καρέκλα απολαμβάνοντας μια σειρά από μπινελίκια, με δεύτερο συνθετικό το φάρδος, να με στολίζουν.

Τελικά αυτό το θράσος τού να προσπαθώ να κάνω δυνατό το φαινομενικά αδύνατο με έχει βγάλει ασπροπρόσωπη πολλές φορές από τότε στη ζωή μου. Έχω μετατρέψει πολλά μίζερα «όχι» σε μεγαλοπρεπή «ναι». Έχω κερδίσει πολλές φορές με πιασμένη την παραμάνα. Το μεγάλο μυστικό και στο τάβλι και στη ζωή είναι να είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου, να θες παθιασμένα να νικήσεις αλλά παράλληλα να μη σε νοιάζει κιόλας. Να σου λένε «Πού πας από ‘δω, δεν υπάρχει δρόμος» και να απαντάς «Υπάρχει, θα τον φτιάξω εγώ» και καθώς περνάς από τον δικό σου δρόμο να τους αποχαιρετάς και να λες «Ορίστε, δες με». Τα ζάρια στον παίχτη…

Είδα στα μάτια τους ότι θα τους νικούσαμε.  Νίκος Γκάλης (1987)

Το τάβλι θέλει υπομονή και η ζωή αμαρτία. Άννα Βίσση (2009)

Άκου αυτό: https://www.youtube.com/watch?v=Iq6Vqv4qlb0 

 

Αφροδίτη Δερματά: Τελευταία Ενημέρωση

X