Αφροδίτη Δερματά
Πριν λίγες μέρες ο γιος μου γύρισε σπίτι γεμάτος αίματα, στα γόνατα στους αγκώνες και δίπλα από το στόμα. Δεν είπε τίποτα, πήγε κατευθείαν στον νιπτήρα και άρχισε να ξεπλένει τα αίματα. «Τι έπαθες;» του λέω γεμάτη αγωνία και νιώθοντας τον πανικό της μητρικής υπερπροστατευτικής υπερβολής να με κατακλύζει . «Τίποτα» μου απαντάει με παγωμένο χαμόγελο προσπαθώντας αποτυχημένα να κρύψει τον πόνο και το σοκ του. Τον κοιτάω, τον τραβάω απαλά κοντά μου, κάθομαι στα σκαλιά και αρχίζω να σκουπίζω προσεχτικά τις πληγές του. Σιγουρεύομαι ότι δεν έχει κάτι σοβαρό και χαλαρώνω. «Πως το έπαθες αυτό;» τον ρωτάω. «Έκανα ένα κόλπο με το ποδήλατο κι έπεσα» μου απαντάει. «Είσαι πολύ τυχερός που έχεις αυτές τις γρατζουνιές» του λέω και με κοιτάει απορημένος. «Όσο περισσότερες γρατζουνιές έχεις» του εξηγώ «σημαίνει ότι τόσο πιο όμορφα περνάς. Οι γρατζουνιές είναι ευτυχία. Εμένα τα γόνατα μου όταν ήμουν μικρή ήταν πάντα γρατζουνισμένα και κόκκινα από το ιώδιο, ξέρεις τι όμορφα περνούσα και πόσο χαρούμενη ήμουν;» του λέω.
Κάθε φορά που τον βλέπω μπροστά από ηλεκτρονικές συσκευές με πιάνουν κρίσεις πανικού, νιώθω ότι χάνει τη ζωή του, ότι δεν δημιουργεί αναμνήσεις. Ψεύτικες εικόνες, ψεύτικοι φίλοι, ψεύτικα σπίτια, ψεύτικη αγωνία και ψεύτικες μάχες. Η κάθε μέρα ίδια και απαράλλακτη με την προηγούμενη και την επόμενη. Η ψηφιακή εικόνα κλέβει τη ζωή των παιδιών μας. Εμεί φτιάχναμε σπίτια με πέτρες και ξύλα, σκαλίζαμε τη γη, κάναμε αληθινές επικίνδυνες μάχες, φτιάχναμε φαγητά με πέτρες χώματα και χόρτα, φανταζόμασταν, δημιουργούσαμε. Παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό, μήλα κάναμε εξερευνήσεις τσακωνόμασταν, φιλιώναμε και το κυριότερο ζούσαμε, είμασταν συμφιλιωμένοι με το μέσα μας και το παρόν. Ζούσαμε επικίνδυνα αλλά ζούσαμε, τώρα τα παιδιά είναι ασφαλή στα δωμάτια τους αλλά δεν ζούνε.
Το κακό είναι ότι η νέα πραγματικότητα θέλει μια κοινωνία η οποία παρακολουθεί με απάθεια την προβολή της ζωή της μέσα από ψεύτικες εικόνες. Μια κοινωνία κρυμμένη πίσω από ηλεκτρονικές συσκευές. Κόσμος που έπαψε πλέον να ζει, να κάνει αληθινούς φίλους, να ερωτεύεται, να αγαπάει, να πονάει, να γεμίζει γρατζουνιές τα γόνατα του, τους αγκώνες του και την καρδιά του. Ζει εκ του ασφαλούς σκρολάροντας, κάνοντας like και πληκτρολογώντας την οθόνη. Μια ψηφιακή φυλακή που κάθε μέρα βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι όλο και πιο βαθιά μέσα της και τα παιδιά μας βλέπουν και αντιγράφουν. Ετοιμάζονται μεθοδικά από μικρά για να μπουν και να ζήσουν στο ψηφιακό κελί τους. Η Πανδημία μας έφερε ένα βήμα πιο κοντά σ αυτόν τον εγκλωβισμό. Καθίσαμε όλοι μπροστά από την οθόνη ψωνίσαμε, γυμναστήκαμε, διαβάσαμε ειδήσεις, επαναστατήσαμε με τις θεωρίες συνομωσίας, είδαμε θέατρο, συναυλίες, κάναμε meeting, μαθήματα, δουλέψαμε, μιλήσαμε με φίλους και η καρέκλα βούλιαξε κι έγινε ένα με το σώμα μας κι ερχόταν το βράδυ και νιώθαμε την κενότητα και την ακτινοβολία της οθόνης να πνίγει τη ζωή μας. Και οι μέρες έφευγαν έτσι, χωρίς ούτε μια γρατζουνιά για να θυμόμαστε.
Ο γιός μου, το παιδί του διαμερίσματος και της οθόνης τον τελευταίο μήνα βγαίνει στη γειτονιά με το ποδήλατο του και παίζει. Μέχρι να γυρίσει τρέμει το φυλλοκάρδι μου, πολλές φορές στέκομαι στην πόρτα και τον περιμένω με καμουφλαρισμένη αγωνία να εμφανιστεί στην άκρη του δρόμου η ανεβαίνω στον πάνω όροφο και τον παρακολουθώ από τις γρίλιες να παίζει με τους φίλους του. Ωστόσο η χαρά μου και η ευγνωμοσύνη μου που ζει όμορφες στιγμές, που μαθαίνει να κάνει σούζες με το ποδήλατο του, που βρίσκεται με παιδιά, που παίζουν αληθινή μπάλα, αληθινό κυνηγητό, κρυφτό και φτιάχνουν σπίτια στο διπλανό χωράφι, δεν περιγράφεται. Όταν επιστρέφει κοιτάω τις γρατζουνιές του, όσο περισσότερες είναι σημαίνει ότι τόσο πιο όμορφα πέρασε. Όσο πιο έντονες είναι τόσο πιο ωραίες είναι οι στιγμές που θα γίνουν αναμνήσεις. Γιατί αν είσαι συλλέκτης στιγμών πρέπει να ξέρεις να είσαι και συλλέκτης γρατζουνιών. Αυτά τα δυο είναι αλληλένδετα.
Να ζεις μέχρι δακρύων. Αλμπέρ Καμύ.
