Αφροδίτη Δερματά
Ο Οκτώβρης είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου μήνες. Εντούτοις, ο Απρίλης του φθινοπώρου δεν είχε πάντα αυτή τη θέση στην καρδιά μου. Κάποτε πίστευα ότι είναι ένας μήνας άνευ ιδιαίτερης σημασίας και περνούσε εντελώς απαρατήρητος. Τα τελευταία χρόνια ένα σπουδαίο γεγονός άλλαξε τα δεδομένα μου, αναβαθμίζοντάς τον σε εορταστικό μήνα. Κάθε Οκτώβρη πανηγυρίζω τον θρίαμβο μιας από τις μεγαλύτερες προσωπικές μου νίκες. Ίσως της μεγαλύτερης. Εκείνης που μου απέδειξε ότι το μυαλό κρύβει μια υπερδύναμη, ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα και ότι, εφόσον οι άλλοι μπορούν, μπορώ κι εγώ. Πριν τέσσερα χρόνια, τον Οκτώβρη του 2016, έδωσα μια μάχη και η νίκη μου ήταν το εισιτήριο για την προσωπική μου εξέλιξη και μεταμόρφωση. Μια νίκη που με άλλαξε ριζικά ως άνθρωπο και που μου χάρισε τεράστια δύναμη και αυτοπεποίθηση.
Από παιδί ακόμα θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει ότι όταν μεγαλώσει θα καπνίζει. Έκλεβα τζούρες από τα τσιγάρα της θείας μου χωρίς να κατεβάζω τον καπνό και ανυπομονούσα να έρθει η στιγμή που ένα πακέτο με τσιγάρα θα συντροφεύει την καθημερινότητά μου. Όταν έκανα το πρώτο ολόκληρο τσιγάρο ήταν λες και κάπνιζα για χρόνια, λες και η ανάγκη μου για νικοτίνη υπήρχε από πάντα. Ήταν απόγευμα Σαββάτου όταν πρωτοκάπνισα κανονικά και συνέχισα και την Κυριακή και τη Δευτέρα και την Τρίτη σαν να ήμουν για χρόνια εθισμένη. Από τότε πολλές φορές προσπάθησα να το κόψω αλλά απέτυχα παταγωδώς. Ξεκινούσα και πάλι με τη δικαιολογία ότι στην παρούσα φάση το χρειάζομαι και με την υπόσχεση ότι δεν θα καπνίζω πολύ και ότι θα είναι ελεγχόμενο. Ξεκινούσα με ένα τσιγάρο την εβδομάδα, το οποίο σε λίγο καιρό γινόταν ένα την ημέρα και ύστερα ένα την ώρα και η ιστορία άρχιζε πάλι από την αρχή. Κάπνιζα πριν και μετά από κάθε δραστηριότητά μου. Ένα τσιγάρο με τον καφέ το πρωί, δεύτερο τσιγάρο πριν ετοιμαστώ και τρίτο αφού ετοιμαζόμουν, ένα στο αμάξι καθώς οδηγούσα, ένα όταν έφτανα, ένα πριν το γυμναστήριο, ένα μετά, ένα στην αναμονή για το λεωφορείο, ένα όταν άκουγα ένα τραγούδι που μου άρεσε, ένα πριν το φαΐ, ένα μετά το φαΐ, ένα με το ποτό, ένα πριν τον ύπνο και ένα ακόμα και όταν δεν είχα ύπνο και σηκωνόμουν ξημερώματα από το κρεβάτι, ένα γιατί ήμουν ευτυχισμένη, ένα όταν ήμουν αγχωμένη, ένα όταν ήμουν στεναχωρημένη, ένα για να χαλαρώσω, ένα για να διασκεδάσω ακόμα περισσότερο, ένα μετά τη βουτιά στη θάλασσα γιατί πήγαινε πολύ και ένα μετά το παγωτό, ένα γιατί γινόταν πιο απολαυστικό το ηλιοβασίλεμα κι ένα γιατί γινόταν πιο απολαυστική η ανατολή του ηλίου. Το τσιγάρο ταίριαζε με ό,τι κι αν έκανα, όπως κι αν αισθανόμουν, ό,τι κι αν έτρωγα. Σε καθημερινή βάση τα τασάκια γέμιζαν, άδειαζαν και πάλι από την αρχή.
Όμως, τα τελευταία χρόνια κάθε βράδυ έπεφτα στο κρεβάτι μου και μέσα στον απολογισμό της ημέρας πρωταγωνιστικό ρόλο στις σκέψεις και τις ανησυχίες μου είχαν τα τασάκια που άδειασα από το πρωί και το δηλητήριο που πότισα για άλλη μια μέρα το σώμα μου. Υποσχόμουν τότε στον εαυτό μου ότι την άλλη μέρα το πρωί θα το έκοβα. Η υπόσχεση αυτή μόλις χτυπούσε το ξυπνητήρι γινόταν ένα μαρτύριο, δεν είχα κουράγιο να σηκωθώ από το κρεβάτι και όταν τελικά σηκωνόμουν η υπόσχεση έπαιρνε παράταση για ακόμα ένα 24ωρο. Έτσι, παράταση στην παράταση, τα 24ωρα γινόντουσαν μήνες και οι μήνες χρόνια. Μετά από τόσες ήττες, λοιπόν, και αφού η κατάσταση άρχισε να φτάνει στο απροχώρητο, αποφάσισα να μελετήσω εκτενώς τον εχθρό, ποια είναι τα αδύνατά του σημεία, πώς αντιδρά, πώς με αιφνιδιάζει, σε ποια σημεία με νικάει. Έτσι, ένα απόγευμα μιας Κυριακής του Οκτώβρη, με τη βοήθεια ενός βιβλίου και με πολλή θέληση, έκλεινα τα μάτια μου για να απολαύσω την τελευταία τζούρα από το τσιγάρο μου. Γέμισα μια τελευταία φορά με καπνό τα πνευμόνια μου, ενώ ήξερα πλέον πολύ καλά ότι όσο περνούσε η ώρα αυτός ο αποχωρισμός θα γινόταν όλο και πιο επίπονος. Οι τρεις πρώτες μέρες ήταν δύσκολες: νεύρα, πείνα, πονοκέφαλος, αϋπνίες, θλίψη, το σώμα μου όλο αντιδρούσε και αναζητούσε τη δόση του από νικοτίνη για να μπορέσει να συνέλθει. Το κινούσα ακατάπαυστα για να πάψει να σκέφτεται και να ζητάει, έτρεχα, περπατούσα, έκανα συνεχώς δουλειές, έτρωγα, έπινα πολύ νερό και έπαιρνα βαθιές τζούρες από καθαρό αέρα. Σε 20 μέρες το ζητούσε μόνο κάποια βράδια με ποτό. Σε ένα μήνα πανηγύριζα τη νίκη μου. Ήμουν σίγουρη ότι δεν θα ξανακαπνίσω ποτέ, ένιωθα δυνατή, ανανεωμένη, ένας καινούργιος καθαρός άνθρωπος. Γυμναζόμουν καθημερινά, πρόσεχα τον εαυτό μου και του έδειχνα με κάθε τρόπο την αγάπη μου. Είχα ενέργεια, δεν μύριζα πλέον καπνό, το δέρμα μου σταμάτησε να είναι θαμπό και είχα και λεφτά στο πορτοφόλι μου. Ένιωθα τη δύναμη ενός ανθρώπου που είχε καταφέρει κάτι πολύ σπουδαίο και -το πιο σημαντικό- μπορούσα να απολαύσω τον καφέ, το φαγητό, το παγωτό, τα τραγούδια, τις βουτιές, το ηλιοβασίλεμα και την ανατολή χωρίς νικοτίνη. Μπορούσα πιο εύκολα να σταματήσω να αγχώνομαι και να στεναχωριέμαι απλώς παίρνοντας βαθιές, καθαρές ανάσες, μπορούσα να χαρώ στο έπακρο και να στεναχωρηθώ χωρίς τζούρα. Η ζωή μου έγινε ίδια και καλύτερη από πριν, χωρίς τη μυρωδιά και το δηλητήριο από το τσιγάρο.
Αν θες να χαρίσεις το πιο ωραίο δώρο στον εαυτό σου, αν θες να γεννηθείς πάλι από την αρχή, κάνε την τελευταία τζούρα και πέταξέ το μια για πάντα. Είναι ένας μικρός αγώνας που αν τελικά βάλεις αυτό το στοίχημα και καταφέρεις να νικήσεις, θα δεις μια καινούργια, πιο καθαρή και πιο όμορφη ζωή να απλώνεται μπροστά σου. Ένας αγώνας που αν τον κερδίσεις θα καταλάβεις ότι τελικά μπορείς να κάνεις τα πάντα. Αφού τα κατάφερα εγώ, που γεννήθηκα εθισμένη σε αυτό, είμαι απόλυτα σίγουρη ότι μπορείς κι εσύ! Σήμερα είναι η μέρα, τώρα είναι η ώρα!
ΥΓ1 Αν περνάς κι εσύ θες να κόψεις το κάπνισμα αλλά χρειάζεσαι μια μικρή βοήθεια σου προτείνω να διαβάσεις το βιβλίο του Άλεν Καρ "Ο Εύκολος τρόπος να κόψεις το κάπνισμα"
ΥΓ2 Αν τα καταφέρεις θα ήθελα να μοιραστείς την επιτυχία σου μαζί μου!
