Μαρία Καραμάνου
«Let it be…» αλλά τελικά, τίποτα δεν μένει απλά έτσι όταν μιλάμε για τους Beatles. Μια μπάντα που κατάφερε να ενώσει αλλά και να διχάσει γενιές, από τους boomers που έζησαν την Beatlemania, μέχρι τους millennials που τους ανακάλυψαν μέσα από playlists, και τη Gen Z που τους γνωρίζει περισσότερο μέσω του TikTok παρά από… βινύλια. Κι όμως, υπάρχει κάτι μαγικό σε αυτούς τους τέσσερις τύπους από το Λίβερπουλ, αφού όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο ζωντανός γίνεται ο μύθος τους.
Και τώρα, με αφορμή τη νέα επίσημη σειρά «The Beatles: Anthology» στο Disney+, που έκανε πρεμιέρα στις 26 Νοεμβρίου 2025 με αποκατεστημένο υλικό, unseen στιγμιότυπα και ολοκαίνουργια επεισόδια, αλλά και την ανακοίνωση μιας τετραπλής βιογραφικής σειράς ταινιών από τον Sam Mendes που θα κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους τον Απρίλιο του 2028, η Beatlemania ζει μια θεαματική αναβίωση.
Με το ανανεωμένο ντοκιμαντέρ να «ξυπνά» παλιές μνήμες και να δημιουργεί νέους fans, ήρθε η τέλεια στιγμή για να ανακαλύψουμε ξανά (ή για πρώτη φορά) όσα πραγματικά δεν ξέραμε για το συγκρότημα που άλλαξε την παγκόσμια μουσική. Με αφορμή αυτή τη μεγάλη επιστροφή, συγκεντρώσαμε 10 άγνωστες αλήθειες για τους Beatles που θα σας εκπλήξουν (ακόμη κι αν νομίζετε ότι ξέρετε τα πάντα).
Photo By Universal Music
Πριν φορέσουν τα εμβληματικά τους κοστούμια, οι Beatles είχαν μια πολύ πιο… ροκ εμφάνιση. Στα πρώτα τους χρόνια στο Αμβούργο, ανέβαιναν στη σκηνή ντυμένοι εξ ολοκλήρου με δερμάτινα, από τα τζάκετ μέχρι τα παντελόνια. Όπως αποκάλυψε ο Paul McCartney σε παλιά συνέντευξη στο BBC, το εμπνευσμένο αυτό στυλ από τη μόδα του Αμβούργου τους έκανε συχνά αντικείμενο κοροϊδίας. «Μας έβλεπαν και γελούσαν. Ήταν κάπως τετριμμένο και ξεπερασμένο να φοράμε όλοι δερμάτινα, δεν θέλαμε να μοιάζουμε με συμμορία ηλιθίων», είπε χαρακτηριστικά.
Η μεγάλη αλλαγή ήρθε όταν ο μάνατζερ Brian Epstein τους έπεισε να αφήσουν πίσω τη «rocker» εικόνα. «Ο Brian μάς είπε ότι δείχνουμε γελοίοι. Πήγαμε λοιπόν και αγοράσαμε απλά κοστούμια, πετώντας τα δερμάτινα. Και αυτό ήταν όλο», θυμήθηκε ο McCartney.
Photo By Barneys Originals
Πριν γίνουν το μεγαλύτερο συγκρότημα όλων των εποχών, οι Beatles έπαιζαν όπου έβρισκαν και αυτό περιλάμβανε ακόμα και μια παράσταση στριπτίζ.
Σύμφωνα με συνέντευξη που δημοσίευσε ο δημοσιογράφος Alan Smith στο New Musical Express τον Φεβρουάριο του 1963, το συγκρότημα είχε αναλάβει για μία ολόκληρη εβδομάδα τη μουσική συνοδεία στο show μιας στρίπερ σε κλαμπ του Λίβερπουλ, γνωστής (ή πιο σωστά… λιγότερο γνωστής) ως Janice the Stripper. Ο Smith σχολίαζε μάλιστα πως, όσο λαμπρή κι αν ήταν η καριέρα που τους περίμενε, «δύσκολα θα ξεχάσουν τις ρίζες τους στο στριπτίζ».
Με τα χρόνια, η ιστορία πήρε σχεδόν μυθικές διαστάσεις, καθώς δεν είναι καν βέβαιο αν το όνομα της χορεύτριας ήταν Janice ή Shirley. Παρά τις… θολές λεπτομέρειες, όμως, το περιστατικό φαίνεται πως συνέβη πράγματι το καλοκαίρι του 1960, όταν οι Beatles αναζητούσαν ακόμα τρόπους να πληρωθούν και να ακουστούν.
Λέγεται ότι ο πρώτος τους μάνατζερ, Allan Williams, κατάφερε να κλείσει μια από τις πιο επικερδείς συμφωνίες της εποχής τους, να παίζουν ως house band για τη στρίπερ επί επτά συνεχόμενες νύχτες.
Photo By Rocky Raccoon On Facebook
Στα πρώτα τους βήματα, οι Beatles έπαιζαν με ό,τι μπορούσαν να αγοράσουν, φτηνές, μεταχειρισμένες κιθάρες, συχνά σε όχι και τόσο καλή κατάσταση. Μέχρι που μια μέρα, ένα μυστηριώδες πακέτο έφτασε στα χέρια τους, περιέχοντας τέσσερις ολοκαίνουργιες, ακριβές κιθάρες, σαν αυτές που έβλεπαν μόνο σε βιτρίνες. Κανείς δεν ήξερε ποιος το είχε στείλει ή γιατί. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, όμως, ξεκίνησε το παράξενο, μία κιθάρα εξαφανίστηκε. Μετά άλλη μία. Κι έπειτα η επόμενη. Το συγκρότημα άρχισε να κοιτάζει ο ένας τον άλλο καχύποπτα, μήπως κάποιος από τους υπόλοιπους την είχε πουλήσει ή δανείσει κρυφά; Σύντομα έγινε ξεκάθαρο ότι κάτι άλλο συνέβαινε.
Όταν επικοινώνησαν με τον κατασκευαστή των κιθάρων, ανακάλυψαν την αλήθεια, τα όργανα ανήκαν σε παρτίδα που είχε κλαπεί από την αποθήκη της εταιρείας πριν από καιρό. Ο κατασκευαστής, ντροπιασμένος προσφέρθηκε να στείλει καινούργιες νόμιμες κιθάρες στους Beatles, όμως το συγκρότημα αρνήθηκε. Προτίμησαν να επιστρέψουν στα παλιά, ταπεινά, αξιόπιστα όργανά τους, με τα οποία είχαν μάθει να παίζουν. Μέχρι σήμερα, κανείς δεν γνωρίζει ποιος έκλεψε τις κιθάρες.
Photo By Guitar World
Το καλοκαίρι του 1965 γράφτηκε μια από τις πιο μυστηριώδεις και θρυλικές πλέον ιστορίες που περιβάλλουν το συγκρότημα. Μια νεαρή γυναίκα, η Σάρα, εμφανίστηκε ξαφνικά στο ξενοδοχείο όπου διέμεναν οι Beatles κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους, ζητώντας επίμονα να τους συναντήσει. Όταν τελικά τα κατάφερε, είπε κάτι που άφησε το συγκρότημα άφωνο: «Ήρθα από το μέλλον για να σας δω. Στη δική μου εποχή, είστε το μεγαλύτερο συγκρότημα όλων των εποχών». Στην αρχή δεν την πίστεψαν μέχρι που άρχισε να κάνει προβλέψεις και όλα επιβεβαιώθηκαν μέσα σε λίγες ημέρες.
Οι Beatles, σαστισμένοι αλλά γοητευμένοι, την κάλεσαν να τους συνοδεύσει στην περιοδεία. Η Σάρα έγινε γρήγορα ένα παράξενο αλλά αγαπημένο μέλος της ομάδας, με μια «υπερφυσική» ικανότητα να προβλέπει μικροατυχήματα, κακή οργάνωση και περιστατικά με τους φανς πριν συμβούν. Λίγο πριν τελειώσει η περιοδεία, η Σάρα… εξαφανίστηκε, χωρίς αντίο, χωρίς εξήγηση, χωρίς ίχνος.
Photo By Deezer
Ανάμεσα σε μύθους που συνοδεύουν τους Beatles, υπάρχει ένας που ξεχωρίζει, ίσως γιατί είναι τόσο απίστευτος, που… σχεδόν θες να τον πιστέψεις. Βρισκόμαστε στο 1965, στα γυρίσματα της δεύτερης ταινίας τους, «Help!». Το συγκρότημα κάνει ένα διάλειμμα, χαλαρώνει, αστειεύεται μέχρι που ο Paul McCartney σηκώνει το βλέμμα στον ουρανό και βλέπει κάτι που δεν μπορεί να εξηγήσει. Ένα λαμπερό, δισκοειδές αντικείμενο πλησίαζε, αθόρυβα, με φώτα που αναβόσβηναν. Στην αρχή νόμισαν πως ήταν ελικόπτερο. Το αντικείμενο προσγειώθηκε και από μέσα του βγήκε μια ανθρωποειδής φιγούρα με μεγάλα μαύρα μάτια και επίμηκες κεφάλι. Τα μέλη του συγκροτήματος πάγωσαν, η φιγούρα, όμως, μίλησε σε τέλεια αγγλικά.
Σύμφωνα με τον McCartney, ο «επισκέπτης» συστήθηκε ως εξωγήινος ταξιδιώτης και έμεινε μαζί τους λίγα λεπτά, ρωτώντας για τη μουσική τους, για τη ζωή στη Γη και για το πώς δημιουργούν τραγούδια. Οι Beatles δεν μίλησαν ποτέ δημόσια για αυτό γιατί φοβόντουσαν ότι ο κόσμος θα τους θεωρούσε τρελούς, ή ότι η ιστορία θα κατέστρεφε την εικόνα τους.
Photo By Imdb
Από όλες τις ιστορίες που έχουν ειπωθεί για τους Beatles, αυτή είναι χωρίς καμία υπερβολή η πιο σκοτεινή. Το καλοκαίρι του 1969, όταν η Beatlemania είχε φτάσει στα ύψη, η «οικογένεια Manson» διέπραξε μια σειρά αποτρόπαιων δολοφονιών στο Λος Άντζελες, με πιο γνωστή τη δολοφονία της Sharon Tate, εγκύου 8 μηνών, και άλλων τεσσάρων ανθρώπων στο σπίτι της. Ο Charles Manson, ο αρχηγός της λατρείας, είχε μια διαταραγμένη, εμμονική σχέση με τη μουσική των Beatles, πίστευε ότι οι Beatles έκρυβαν κωδικοποιημένα μηνύματα στα τραγούδια τους, μηνύματα που απευθύνονταν αποκλειστικά σε εκείνον. Το τραγούδι «Helter Skelter», το ερμήνευσε ως μια προφητεία φυλετικού πολέμου που… εκείνος έπρεπε να ξεκινήσει.
Στο διαταραγμένο μυαλό του Manson οι Beatles ήταν «άγγελοι της Αποκάλυψης», το White Album ήταν «η Βίβλος της νέας εποχής» και ο ίδιος ήταν ο «εκλεκτός» που έπρεπε να εκπληρώσει τη «θεϊκή εντολή». Ο ίδιος ο McCartney, τρομοκρατημένος από την αιματοχυσία και το πώς η μουσική τους διαστρεβλώθηκε, έγραψε λίγους μήνες αργότερα το «Let It Be», ένα τραγούδι-προσευχή για γαλήνη, καθαρση και ελπίδα.
Photo By Ultimate Classic Rock
Από τις πιο παράξενες και σίγουρα πιο αμήχανες ιστορίες των Beatles είναι αυτή που αποκάλυψε ο ίδιος ο George Harrison και καταγράφηκε στο λεύκωμα του Mark Lewisohn «Οι καλύτερες στιγμές των Beatles». Ο νεαρός τότε Harrison είχε την πρώτη του σεξουαλική εμπειρία στο Αμβούργο, όπου το συγκρότημα έκανε τα πρώτα του βήματα παίζοντας σε μικρά clubs. Το παράδοξο; Ο John Lennon, ο Paul McCartney και ο ντράμερ Pete Best βρίσκονταν στο ίδιο δωμάτιο, συγκεκριμένα στις κουκέτες δίπλα του.
«Ήταν η πρώτη μου φορά», θυμόταν ο Harrison, «και οι άλλοι τρεις… παρακολουθούσαν. Δεν έβλεπαν τίποτα στην πραγματικότητα, γιατί ήμουν κάτω από τα σκεπάσματα. Αλλά όταν τελείωσα, με χειροκρότησαν. Τουλάχιστον, για όσο κράτησε, έμειναν ήσυχοι».
Photo By Imdb
Στα ’60s οι Beatles ήταν ένα παγκόσμιο κοινωνικό φαινόμενο που επηρέαζε βαθιά τη νεολαία. Αυτή η επιρροή, όπως λένε οι ιστορικές πηγές και οι φήμες της εποχής, δεν άφησε αδιάφορη την κυβέρνηση των ΗΠΑ, η οποία φοβόταν ότι το συγκρότημα θα μπορούσε να πυροδοτήσει πολιτικές αναταραχές με την τεράστια λαϊκή δύναμή του.
Γι’ αυτό και, όπως έχει αναφερθεί σε αρχεία και μαρτυρίες, οι αμερικανικές υπηρεσίες παρακολουθούσαν στενά τα «Σκαθάρια», τους στίχους, τις δηλώσεις και την επιρροή τους. Εκείνη την περίοδο φέρεται να αναπτύχθηκε στην Αμερική ένα μυστικό project του στρατού που πειραματιζόταν με υποσυνείδητα μηνύματα, μια τεχνική κατά την οποία κρυφές πληροφορίες περνούν στο υποσυνείδητο μέσω ήχου.
Σύμφωνα με τον αστικό μύθο της εποχής, ομάδα επιστημόνων που εργάζονταν στο πρόγραμμα προσέγγισαν τους Beatles ζητώντας να ενσωματώσουν τέτοια «κρυφά σήματα» στα τραγούδια τους. Το συγκρότημα φέρεται αρχικά να έδειξε περιέργεια, αλλά τελικά αρνήθηκε για λόγους ηθικής.
Photo By Britannica
Από τα πιο συχνά αναφερόμενα περιστατικά πίσω από την ψυχεδελική περίοδο του συγκροτήματος είναι η μάλλον απρόσμενη πρώτη δοκιμή LSD από τον John Lennon και τον George Harrison. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις, όλα έγιναν σε ένα φαινομενικά αθώο δείπνο στο σπίτι του οδοντιάτρου John Riley, όπου βρίσκονταν τα ζευγάρια Lennon και Harrison. Όταν ήρθε η ώρα για καφέ, ο οικοδεσπότης φέρεται να έριξε LSD χωρίς να ενημερώσει κανέναν.
Στη Σοβιετική Ένωση των δεκαετιών ’60–’70, οι δίσκοι δυτικών καλλιτεχνών και ιδιαίτερα των Beatles ήταν απαγορευμένοι. Η απόκτησή τους μέσω της μαύρης αγοράς κόστιζε μικρή περιουσία. Έτσι, οι θαυμαστές ανακάλυψαν έναν ευφυέστατο, σχεδόν ποιητικό τρόπο να «ξεγελάσουν» τη λογοκρισία. Παλιοί, άχρηστοι ακτινογράφοι που βρίσκονταν στα σκουπίδια των νοσοκομείων χρησιμοποιούνταν ως βάση για να χαραχτούν οι αυλακώσεις ενός βινυλίου. Επάνω σε ακτινογραφίες ποδιών και πλευρών χαράσσονταν ολόκληρα άλμπουμ των Beatles και άλλων καλλιτεχνών, δημιουργώντας ένα underground δίκτυο διάδοσης της δυτικής μουσικής. Αυτοί οι «δίσκοι πάνω σε κόκαλα» έγιναν σύμβολο αντίστασης μιας ολόκληρης γενιάς που διψούσε για μουσική, ελευθερία και επαφή με τον έξω κόσμο.
