Μαρία Καραμάνου
Ο Jacob Elordi μοιάζει σαν να γεννήθηκε για να ενσαρκώσει την τραγική δημιουργία του Victor Frankeinstein, όμως αυτό το casting έγινε την τελευταία στιγμή. Εννέα μόλις εβδομάδες πριν από την έναρξη των γυρισμάτων του νέου «Frankenstein» του Guillermo del Toro, ο Andrew Garfield αποχώρησε λόγω προγραμματισμού, και ο Elordi ανέλαβε τον ρόλο απέναντι από τον Oscar Isaac, ο οποίος υποδύεται τον Victor Frankenstein. Ο επικεφαλής του τμήματος προσθετικού μακιγιάζ, Mike Hill, που συνεργάζεται χρόνια με τον del Toro, θυμάται πως ο σκηνοθέτης του είχε πει: «Αν δεν φτιάξεις εσύ το πλάσμα, δεν θα κάνω την ταινία». Για τον Hill, ο Elordi ήταν το ιδανικό σώμα και πρόσωπο για τον ρόλο όχι μόνο λόγω ύψους, 1,88 μ., αλλά γιατί «είχε ψυχή και εσωτερικότητα».
Η μεταμόρφωση του ηθοποιού απαιτούσε εξαντλητική υπομονή, δέκα ώρες καθημερινά στην καρέκλα μακιγιάζ, με την εφαρμογή σαράντα δύο διαφορετικών προσθετικών κομματιών, δεκατέσσερα μόνο για το κεφάλι και τον λαιμό. Για να αφαιρεθεί όλο το μακιγιάζ, χρειαζόταν ακόμη ενενήντα λεπτά, χρησιμοποιώντας μια φουσκωτή σάουνα στο τρέιλερ του Elordi για να μαλακώσουν τα υλικά. Ο Hill τον είχε προειδοποιήσει σε μια πρώτη επικοινωνία μέσω Zoom: «Θα με μισήσεις στις δύο το πρωί, κι εγώ θα μισήσω το πρόσωπό σου γιατί θα έχεις κουραστεί». Τελικά, όμως, η μεταξύ τους συνεργασία εξελίχθηκε σε στενή φιλία. Κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων, ο Elordi, ακόμη μέσα στα προσθετικά του πλάσματος, αγκάλιαζε τον σκύλο του, Layla, φέρνοντας χαμόγελα σε όλη την ομάδα.
Ο Guillermo del Toro έθεσε εξαρχής βασικούς κανόνες, το πλάσμα δεν θα είχε πράσινο δέρμα, μεταλλικές βίδες ή καρικατούρες τρόμου. Ο σκηνοθέτης ήθελε μια μορφή που να μοιάζει τεχνητή, αλλά όχι αποκρουστική. Ο Hill σχεδίασε ένα σώμα με γεωμετρικές ενώσεις, σαν να είχε ραφτεί από διαφορετικά μέλη, μια σωματική σύνθεση που θυμίζει ανατομικό παζλ. Η έρευνα της ομάδας στηρίχθηκε σε ιατρικά εγχειρίδια του 19ου αιώνα, σε μοντέλα φρενολογίας και σε εικονογραφήσεις εποχής, ώστε το πλάσμα να εντάσσεται φυσικά στο περιβάλλον της ιστορίας. Η αισθητική του φωτός και της σκιάς βασίστηκε στον Καραβάτζιο, βαθιά κόκκινα χρώματα, θεατρικές σκιές και λευκό δέρμα που θυμίζει κερί στο φως, προσδίδοντας μια θρησκευτική, σχεδόν εξομολογητική διάσταση στο δημιούργημα του Frankenstein.
Η σχεδιάστρια κοστουμιών Kate Hawley προσέγγισε τον χαρακτήρα από μέσα προς τα έξω. Όταν το πλάσμα «γεννιέται», ο Victor το ντύνει μόνο με επιδέσμους και ιμάντες, παραπέμποντας ευθέως στη μορφή του Χριστού. Αντί για λεπτή γάζα, η Hawley χρησιμοποίησε δέρμα και ανθεκτικά υλικά που θα άντεχαν στο πλατό, δημιουργώντας μια σιλουέτα που ξεκινά ως «νεογέννητη, σπασμένη κούκλα» και σταδιακά ωριμάζει καθώς το πλάσμα αποκτά ρούχα, φαγητό και ανθρώπινη φροντίδα, τις πρώτες εμπειρίες ζεστασιάς που ο δημιουργός του δεν του έδωσε ποτέ.
Το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι της εμφάνισης του πλάσματος είναι το στρατιωτικό παλτό που προέρχεται, σύμφωνα με το σενάριο, από έναν σκελετό του Κριμαϊκού Πολέμου. Η Hawley το αποκαλεί «δεύτερο δέρμα». Στο εσωτερικό του τύπωσε μια σπονδυλική στήλη, μετατρέποντάς το σε ένδυμα-μνήμη, που αντικατοπτρίζει τη σύνδεση ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Δημιουργήθηκαν πολλές εκδοχές του παλτού, άλλες για σκηνές με νερό ή φωτιά, άλλες πιο ελαφριές, καθώς το βάρος του πρωτότυπου απαιτούσε να μεταφέρεται με ρόδες. Υπήρξε ακόμη και ειδική εκδοχή «χωρίς μαλλί» για τις σκηνές με τους λύκους του πλατό, επειδή ένας από αυτούς, ο Steve, δεν άντεχε το ύφασμα.
Η σιλουέτα του πλάσματος, όπως την περιγράφει η Hawley, είναι μακριά, ρομαντική, οπερατική. Στην εναρκτήρια σκηνή, ο Elordi ξεπροβάλλει μέσα από την ομίχλη της Αρκτικής, μια στιγμή που σχεδιάστηκε σε πολλά στάδια. Ο ίδιος δούλεψε με τεχνικές σωματικότητας Butoh, χρησιμοποιώντας τα μακριά άκρα του και τη βαριά κίνηση για να δημιουργήσει την εντύπωση μιας ύπαρξης που μαθαίνει να περπατά. Η εικόνα, φωτισμένη με σπίθες και φλόγες, μοιάζει με φοίνικα που αναγεννιέται από τις στάχτες του.
Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε και στα μαλλιά του πλάσματος. Αρχικά ο Victor το κουρεύει, αλλά στη διάρκεια της ιστορίας τα μαλλιά μακραίνουν και αλλάζουν αποχρώσεις. Ο Hill σχεδίασε μια περούκα με μίξη καστανού, ξανθού και λευκού, ώστε να δίνει την αίσθηση πως προέρχεται από διαφορετικά κεφάλια, ένα ακόμη σύμβολο της τεχνητής φύσης του όντος. Το απόλυτο μαύρο απορρίφθηκε ως πολύ τεχνητό, ενώ οι λευκές ραβδώσεις τύπου «Νύφη του Frankenstein» κρίθηκαν υπερβολικά αναφορικές. Το αποτέλεσμα είναι γήινο, ρεαλιστικό και συγκινητικά ανθρώπινο.
Η νέα εκδοχή του «Frankenstein» του Guillermo del Toro δεν επιχειρεί να αντιγράψει το κλασικό φιλμ του James Whale του 1931 με τον Boris Karloff. Αντίθετα, επιστρέφει πιο κοντά στο πνεύμα του μυθιστορήματος της Mary Shelley. Τα θέματα της ύβρεως, της δημιουργίας, της πατρότητας και της θεϊκής παρέμβασης διαπερνούν την ταινία. Η Mia Goth υποδύεται διπλό ρόλο, τη μητέρα του Victor, Claire, και την Elizabeth, τη γυναίκα που τραβά την προσοχή τόσο του δημιουργού όσο και του δημιουργήματος, υπογραμμίζοντας τη σύνδεση μεταξύ αγάπης, απώλειας και ταυτότητας.
Το αποτέλεσμα είναι ένα κινηματογραφικό επίτευγμα που συνδυάζει υψηλή τέχνη και τεχνική ακρίβεια. Η αισθητική του Καραβάτζιο συναντά τη γοτθική ατμόσφαιρα, το μακιγιάζ λειτουργεί σαν γλυπτική και το κοστούμι σαν επιδερμίδα. Ο Mike Hill, η Kate Hawley και ο Guillermo del Toro δημιούργησαν έναν κόσμο όπου κάθε ραφή, κάθε σκιά και κάθε υλικό έχει σημασία. Και στο κέντρο του, ο Jacob Elordi αποδεικνύει ότι κάτω από τα στρώματα προσθετικών, latex και δέρματος, μπορεί να χτυπά η πιο ανθρώπινη καρδιά της μεγάλης οθόνης.
