ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΝΝΑΣ ΚΑΡΑΒΑΛΗ
Το Κολοκοτρωνίσι μπήκε ξανά στον τηλεοπτικό μας χάρτη κι ένας απ' τους λόγους που γυρίζουν εκεί την πυξίδα μας είναι η δήμαρχός του. Η Τζόυς Ευείδη, μάς μιλάει για τη Σταυρούλα, την εξέλιξη αυτού του χαρακτήρα, τη δική της προόδο ως άνθρωπος και ως ηθοποιός, πώς νιώθη για την επαναφορά του «Καφέ της Χαράς» και μάς αποκαλύπτει τι θα δούμε στη συνέχεια.
Πίσω στο Κολοκοτρωνίτσι λοιπόν, μετά από μια δεκαπενταετία. Πώς νιώθεις γι’ αυτή την επιστροφή;
Τέλεια! H επιστροφή του «Καφέ της χαράς» είναι ένα δώρο που μου έχει κάνει το σύμπαν. Είμαι πάρα πολύ ευγνώμων γι’ αυτό το γεγονός. Ξέρω ότι είμαι πάρα πολύ τυχερός άνθρωπος γι’ αυτό που μου συνέβη, γιατί είναι μια δουλειά που την κάνω… «επαιτώντας»! Δεν είναι δουλειά, είναι χαρά το «Καφέ της χαράς»!
Ποιες ήταν οι αρχικές σκέψεις σου μόλις σου είχε γίνει κρούση για την επαναφορά της σειράς;
Δεν μου είχε γίνει κάποια «κρούση», υπό την κυριολεκτική έννοια. Το ήξερα από τον Χάρη (Ρώμα) και την Άννα (Χατζησοφιά) ότι ήθελαν να ξανακάνουν το «Καφέ». Το γνώριζα για πολύ καιρό και καθώς περνούσαν οι μήνες και δεν έβλεπα να προχωρά, είχα αρχίσει να χάνω τις ελπίδες μου. Σε κάποια φάση έλεγα μέσα μου «it was too good to be true». Με ρωτούσαν και οι δημοσιογράφοι για νεότερα επί του θέματος, γιατί στο μεταξύ είχε δημοσιοποιηθεί, και τους έλεγα «με τον πόνο μου παίζετε κι εσείς;».
Φόβους, ενδοιασμούς είχες; Ή κάποια σκέψη ότι η επιτυχία του «Καφέ» ίσως και να μην μπορούσε να επαναληφθεί;
Είσαι τρελή; Από την αρχή ήμουν «πάμε με τα χίλια». Τόση ήταν η χαρά μου. Το ίδιο ένιωθαν και οι υπόλοιποι - η πρώτη μας συνάντηση, να φανταστείς, ήτανε σαν πάρτι.
Και μετά από τόσα επεισόδια, πώς αισθάνεσαι; Νιώθεις ότι είναι η ίδια σειρά ή την αντιμετωπίζεις ως μια καινούρια δουλειά, μιας και έχουν αλλάξει πολλά πράγματα - ηθοποιοί, ομάδα παραγωγής, χαρακτήρες, υπόθεση….
Νιώθω ότι είναι μια δουλειά που έχει την ίδια ψυχή, αλλά είναι πάρα πολύ βελτιωμένη. Τα κείμενα είναι πανέξυπνα, η σκηνοθεσία είναι υπέροχη, η εικόνα εξαιρετική, ο ήχος άριστος… Κι όχι μόνο τα τεχνικά. Βλέπω, για παράδειγμα, πως δεκαπέντε χρόνια μετά, παίζουμε όλοι μας πολύ καλύτερα. Για τον εαυτό μου δεν είμαι σε θέση να το αντιληφθώ, αλλά στους συναδέλφους μου τη βλέπω ξεκάθαρα αυτή τη βελτίωση, την πρόοδο που έκαναν ως ηθοποιοί.
Εσύ πόσο άλλαξες, εξελίχθηκες στο διάστημα αυτό - και ως άνθρωπος και ως ηθοποιός;
Ως άνθρωπος πάρα πολύ και ελπίζω και ως ηθοποιός! Η ζωή μου είναι πάρα πολύ διαφορετική από τότε, έχουν «γράψει» πάνω μου πάρα πολλές εμπειρίες σε όλα αυτά τα δεκαπέντε χρόνια που μεσολάβησαν. Φυσικά, πάντα πρώτος στόχος μου είναι να βελτιώνομαι ως άνθρωπος και όταν βελτιώνεσαι ως άνθρωπος, αυτόματα βελτιώνεσαι και ως ηθοποιός. Γιατί τι είναι, στην τελική, το θέατρο; Μία αναπαραγωγή του αληθινού συναισθήματος.
Έχει αλλάξει και ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζεις τον ρόλο της Σταυρούλας;
Όχι, η Σταυρούλα είναι η Σταυρούλα! Έχει αλλάξει, βέβαια, όπως έχουν αλλάξει και οι συνθήκες που ζει πια. Είναι Δήμαρχος τώρα, άρα είναι πολύ καλύτερα από ό,τι ήταν στο παρελθόν, που ήταν το απόλυτο θύμα. Τώρα, είναι λίγο λιγότερο, όπως όλοι μας άλλωστε, που μεγαλώνοντας γινόμαστε λίγο… λιγότερο θύματα. Παραμένει όμως, ένας άνθρωπος βαθιά συναισθηματικός και με μεγάλες ανασφάλειες - το ίδιο ανασφαλής είμαι κι εγώ, γι’ αυτό και την καταλαβαίνω πολύ καλά. Και σε αυτόν τον κύκλο, το ενδιαφέρον είναι ότι πραγματεύεται την αυτοπροστασία, τον αυτοσεβασμό, την αυταξία, την αυτοεκτίμηση. Βλέπουμε, δηλαδή, την ψυχική και συναισθηματική εξέλιξη της ηρωίδας.
Οι καινούριοι ηθοποιοί, τα νέα πρόσωπα, τι έχουν φέρει στη σειρά;
Α, εκεί κι αν είμαστε τυχεροί! Είναι όλοι τους ένας κι ένας. Πέρα απ’ τα δύο παιδάκια μας, που εξελιχθήκανε εξαιρετικά. Τι να σου πω, για τη Μαριαλένα Ροζάκη που κάνει την Αρετή και είναι εξαιρετική, για τον Αντώνη Καλομοιράκη που σαμπώς και είναι ένα μυθικό πρόσωπο - πραγματικά δεν υπάρχει στην πραγματικότητα! Για τον Βαγγέλη τον Δουκουτσέλη που είναι απίστευτο ταλέντο και είναι χαρά μου που παίζω μαζί του, για την Εύη Κολιούληπου που κάνει την κουτσομπόλα τόσο, μα τόσο εξαιρετικά, για τη Μαίρη Ραζή που είναι συγκλονιστική προσωπικότητα και είναι σαν ρόλος η ίδια; Έχουμε γίνει μια παρέα, είμαστε όλοι φίλοι πλέον και περνάμε πάρα πολύ καλά στα γυρίσματα. Γελάμε τρομερά.
Πώς σας αντιμετωπίζει, αλήθεια, τους παλιούς ηθοποιούς, αυτή η νέα φουρνιά; Ζητάνε καθοδήγηση, συμβουλές;
Να σου πω κάτι: Εγώ δεν έχω πάει ποτέ μου σε γύρισμα και να το παίξω ο γεροσοφός που τα ξέρει όλα. Μπορεί να έχω λίγη περισσότερη πείρα, αλλά δεν έχω πάει ποτέ σε κάποιον να δώσω συμβουλές ή να πω σε κάποιον πώς να παίξει μια σκηνή. Δεν είναι το στιλ μου αυτό. Τώρα κατ’ ιδίαν, να πιάσουμε κουβέντα «πώς σου φάνηκε αυτή η σκηνή;» αυτά γίνονται, αλλά το γενικότερο κλίμα είναι πως είμαστε όλοι μια παρέα που διαγωνίζεται ποιος θα βγει πιο αστείος από τον άλλον! Σε κωμωδία παίζουμε άλλωστε.
Δύσκολοι καιροί αυτοί που διανύουμε και το χιούμορ βοηθάει, σε πολλά επίπεδα…
Γι’ αυτό κι εμείς στο γύρισμα το περιμένουμε πώς και πώς. Το νιώθουμε σαν ψυχοθεραπεία, όχι ως δουλειά. Είναι η χαρά της ζωής τα γυρίσματα του «Καφέ της χαράς». Εγώ, μετά από κάθε γύρισμα, επιστρέφω σπίτι με άλλη ενέργεια. Και είναι σπάνιες πια αυτού του είδους οι ομαδικές δουλειές…
Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι για κάποιον από τον κόσμο του θεάματος αυτή η περίοδος;
Κόλαση, μην το ρωτάς! Πέρα από το γεγονός ότι είναι δύσκολο από τη φύση του το επάγγελμά μας, επειδή κάθε έξι μήνες πρέπει να ψάξουμε καινούρια δουλειά, τώρα με την πανδημία έγινε κόλαση. Με θέατρα κλειστά ή άλλα να ανοίγουν για να βάλουν το 1/3 των θεατών που μπορούν να χωρέσουν - που είναι σαν να παρακολουθεί πρόβα ο κόσμος - το θέατρο έχει χάσει από τη μαγεία του, και για εμάς τους ηθοποιούς και για το κοινό. Είναι πολύ άσχημα τα πράγματα και πολύς κόσμος από τον τομέα μας είναι πια στα όρια της φτώχιας. Γι’ αυτό και θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που κάνω τηλεόραση αυτή την εποχή.
Κλείνοντας, τι έχεις να μας αποκαλύψεις για τα τεκταινόμενα στο Κολοκοτρωνίτσι; Τι συγκλονιστικό θα δούμε στη συνέχεια;
Σκηνές απείρου… κάλλους και χιούμορ με τον Περίανδρο, που θα πάθει αμόκ με όσα γίνονται και του γυρίζουν τα λαμπάκια, κι ένα απ’ αυτό είναι μια απρόσμενη εγκυμοσύνη.
note Η Τζόυς Ευείδη γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Καναδά. Σπούδασε Υποκριτική στο Εθνικό Θέατρο στην Αθήνα και στην τηλεόραση μπήκε πολύ νωρίς. Πρώτος μεγάλος ρόλος ήταν στο «Ρετιρέ» του MEGA, όμως το μεγάλο «μπαμ» έγινε με το «Οι Μεν και οι Δεν» του ΑΝΤ1. Αυτή την περίοδο παίζει και στην παράσταση «Φεγγάρι από χαρτί», στο Εθνικό Θέατρο.
Πηγή: ΤΗΛΕΩΡΕΣ
