Το Φεστιβάλ Καννών κλείνει τα 70 και το γιορτάζει με μια κόκκινη, ανάλαφρη, όλο χαρά αφίσα. Στο κέντρο της, η Κλαούντια Καρντινάλε, 20χρονη τότε, το 1959, χορεύει, στην πραγματικότητα σε μια ταράτσα στη Ρώμη.
Η ίδια η σταρ έσπευσε να δηλώσει «είναι τιμή μου και δηλώνω περήφανη που θα φέρω τη σημαία του 70ου Φεστιβάλ Καννών...Είναι η εικόνα που έχω η ίδια για το Φεστιβάλ, ενός γεγονότος που φωτίζει τα πάντα τριγύρω του. Αυτός ο χορός στις στέγες της Ρώμης το 1959. Κανείς δεν θυμάται το όνομα του φωτογράφου...Το έχω ξεχάσει. Αλλά αυτή η φωτογραφία θυμίζει την καταγωγή μου και μια εποχή που ούτε κατά διάνοια δεν ονειρευόμουν πως θα ανέβω τα σκαλοπάτια της πιο διάσημης αίθουσας του κόσμου”.
«Χορεύει, γελά, ζει! Ποια θα μπορούσε να συμβολίζει καλύτερα το επόμενο φεστιβάλ των Καννών από την Κλαούντια Καρντινάλε;» αναρωτιέται το Φεστιβάλ λανσάροντας τη φετινή το εικόνα - μόνο που η αφίσα με το που κυκλοφόρησε, προκάλεσε ηχηρές αντιδράσεις.
Όπως είναι προφανές, η πασίγνωστη πρωτότυπη φωτογραφία της Καρντινάλε έχει υποστεί επεξεργασία, με τη μέση και τα πόδια της σταρ να έχουν χάσει κάμποσα εκατοστά στην αφίσα και την σιλουέτα της να έχει συρρικνωθεί σε αναλογίες Barbie. Η κατακραυγή στον γαλλικό (κι έπειτα στον διεθνή) Τύπο ήταν αναμενόμενη: «Η Κλαούντια Καρντινάλε έκανε μια σβούρα και κατέβηκε ένα νούμερο,» έγραψε η Libération, το Télérama αναρωτήθηκε γιατί μια από τις μεγαλύτερες σταρ στην κινηματογραφική ιστορία χρειάζεται ρετουσάρισμα, η Le Monde προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, αντιπαραβάλλοντας τις δυο εικόνες - την πραγματική και την αφίσα και σχολιάζοντας, «τι κρίμα». Στο ίδιο ύφος, από φεμινιστικές οργανώσεις μέχρι μεμονωμένους ανθρώπους, το θέμα σχολιάστηκε στα social media: «Αν ούτε καν η Κλαούντια Καρντινάλε δεν μπορεί ν' αντιπροσωπεύει την ομορφιά χωρίς ρετούς, την έχουμε βαμμένη».
Η Κλαούντια Καρντινάλε, φυσικά, δεν έμεινε σιωπηλή στις αντιδράσεις. Έδωσε την απάντησή της, σε συνέντευξη στη Huffington Post: «Στη φωτογραφία αυτή, έγινε επεξεργασία ώστε να ενισχυθεί η αίσθηση της ελαφρότητας και να μεταμορφωθώ σε μια ονειρική ύπαρξη. Ο προβληματισμός για το ρεαλισμό δεν έχει καμία θέση εδώ και, ως στρατευμένη φεμινίστρια, δεν βλέπω καμιά προσβολή προς το γυναικείο σώμα. Υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα να συζητήσουμε στον κόσμο μας. Αυτό δεν είναι παρά σινεμά.»
