newsroom must
Τη δική της θέση στον παγκόσμιο χάρτη σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών έχει και η Κύπρος. Οι αριθμοί σοκάρουν στο πλαίσιο της μικρής μας κοινωνίας. Ο Δρ. Αντώνης Στ. Στυλιανού, Λέκτορας Νομικής στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας και Ανώτατο Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΜΚΟ Hope For Children σκιαγραφεί το ειδεχθές φαινόμενο της παιδεραστίας στον τόπο μας και τονίζει την ανάγκη συντονισμένης δράσης για πρόληψη και καταστολή.
Ποια η έκταση του φαινομένου της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών στην Κύπρο;
Δυστυχώς, παρατηρείται και στην Κύπρο τα τελευταία χρόνια, σε αυξημένο βαθμό. Πάντοτε υπήρχε. Κανένας όμως δεν μιλούσε. Σήμερα, λόγω της ευαισθητοποίησης του κοινού ολοένα και περισσότερα θύματα αποφασίζουν ν’ αποκαλύψουν τις τραγικές τους εμπειρίες. Στην Κύπρο δεν υπάρχουν ξεκάθαρα στατιστικά στοιχεία για την έκταση του φαινομένου. Αυτή τη στιγμή γίνεται μια προσπάθεια, στα πλαίσια της εκστρατείας του Συμβουλίου της Ευρώπης για την καταπολέμηση της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών. Ένα στα πέντε παιδιά κακοποιείται.
Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για τη δράση του Οργανισμού στο ζήτημα αυτό;
Ο ΜΚΟ «Hope for Children» είναι ο πρώτος Οργανισμός που έφερε στην Κύπρο την εκστρατεία του Συμβουλίου της Ευρώπης (ΣτΕ) «Ένα στα Πέντε», με στόχο την ευαισθητοποίηση, την ενημέρωση και ευρύτερη αποδοχή για τις πρόνοιες της Σύμβασης του ΣτΕ για την καταπολέμηση της σεξουαλικής κακοποίησης. Η εκστρατεία βρίσκεται σε προχωρημένο σημείο και με τη βοήθεια άλλων συνεργαζόμενων φορέων, έχοντας δημιουργήσει μια Συντονιστική Επιτροπή του ΣτΕ στην Κύπρο, στην οποία είμαι μέλος, εργαζόμαστε για τους πιο πάνω στόχους.
Ποιες ελλείψεις διακρίνετε, σε κρατικό επίπεδο, ως προς τον εντοπισμό αυτών των περιστατικών βίας;
Η πολιτεία πράττει ό,τι μπορεί, στα πλαίσια που της επιτρέπει ο νόμος. Μέχρι πρόσφατα είχαμε ένα αποσπασματικό, θα έλεγα, νομικό πλαίσιο που ασχολείτο μόνο με επιμέρους θέματα που σχετίζονται με τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών. Ένας απ’ τους κύριους στόχους μας είναι η κύρωση της Σύμβασης Λανζαρότε του ΣτΕ για την καταπολέμηση της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών, την οποία η Κύπρος έχει υπογράψει αλλά δεν έχει ακόμη ενσωματώσει στην εσωτερική της έννομη τάξη. Η Βουλή έχει εγκρίνει το κυβερνητικό νομοσχέδιο που διασφαλίζει την προστασία των παιδιών, την τιμωρία των ενόχων και την εκπαίδευση των εμπλεκόμενων φορέων για την αντιμετώπιση του φαινομένου.
Αναμφισβήτητα, κάθε περίπτωση παιδιού που κακοποιείται σεξουαλικά προκαλεί φρίκη. Ποια σας έχει σοκάρει περισσότερο;
Όλα τα περιστατικά που φτάνουν κοντά μας μάς προκαλούν αποτροπιασμό. Η οποιαδήποτε μορφή σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών δημιουργεί αισθήματα φρίκης. Οι περιπτώσεις που σοκάρουν είναι αυτές (και δεν είναι μόνο μια) που αφορούν σοβαρή μορφή σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών πολύ νεαρής ηλικίας -ακόμα και 2 και 3 ετών- από τον γονέα τους, για σειρά ετών.
Τα στενά όρια της κυπριακής κοινωνίας τελικά καλύπτουν φαινόμενα παιδεραστίας, που σε κάποιες περιπτώσεις ο δράστης κινείται ανενόχλητος διά βίου;
Οι πλείστες των περιπτώσεων σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών τελούνται στα στενά όρια της οικογένειας, είτε από τον πατέρα, μητέρα ή τον παππού για παράδειγμα ή τον θείο, σε ποσοστά μάλιστα που αγγίζουν το 90% σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μας. Αντιλαμβάνεστε πόσο δύσκολο είναι να διεισδύσει κάποιος στο στενό περιβάλλον του παιδιού. Γι’ αυτό προσπαθούμε να εκπαιδεύσουμε τα ίδια τα παιδιά να μάθουν να αρνούνται τα «κακά αγγίγματα», μέσα από παραμύθια, λόγου χάρη, όπως το «Κίκο και το Χέρι».
Το καταληκτικό σας σχόλιο…
Τα παιδιά πρέπει να τυγχάνουν ιδιαίτερης προστασίας από την πολιτεία, όλους ανεξαιρέτως. Πρέπει να προσπαθήσουμε, με όλες μας τις δυνάμεις, να καταπολεμήσουμε αυτό το έγκλημα. Υπάρχουν ανησυχητικά στατιστικά στοιχεία, όπως για παράδειγμα, τρία στα τέσσερα θύματα δεν θα μιλήσουν ποτέ για την κακοποίησή τους. Στόχος μας είναι να φτάσουμε από το «Ένα στα Πέντε» παιδιά-θύματα στο «Κανένα στα Πέντε».
Μαρτυρίες θυμάτων στην Κύπρο
«Κατά τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας ο θείος μου παρενοχλούσε εμένα και τον αδερφό μου. Μεγαλώνοντας ζήτησα βοήθεια, ενώ ο αδερφός μου δεν μίλησε ποτέ και σήμερα αντιμετωπίζει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα». Α.Χ.
«Ο πατέρας μου με έκλεινε στο μπάνιο και με έβαζε να κάνω πράματα μαζί του. Μου έλεγε να μην το πω σε κανένα, γιατί αυτό θα ήταν το μυστικό μας. Μου αγόραζε συνέχεια δώρα». Ι.Ξ.
«Στο σχολείο ο καθηγητής μάς πλησίαζε στα διαλείμματα, τις κοπέλες, και μας χάιδευε στην πλάτη, κοιτάζοντας το στήθος μας». Μ.Ε.
ΔΡ ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΤ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ, ΤΗΛ. 99800454 | HOPE FOR CHILDREN UNCRC POLICY CENTER-CYPRUS, ΤΗΛ. 22103234 info@uncrcpc.org
