Μαρία Καραμάνου
Το Netflix έχει αποδείξει πολλές φορές πως η εμπορική επιτυχία και η κριτική αποδοχή δεν πάνε πάντα χέρι-χέρι. Τελευταία απόδειξη; Το «Straw», η νέα και ήδη viral ταινία του Tyler Perry, η οποία ανέβηκε στην κορυφή των παγκόσμιων Top 10 με περισσότερες από 25 εκατομμύρια προβολές μέσα στην πρώτη της εβδομάδα.
Παρά τις μέτριες κριτικές και ένα απογοητευτικό 46% στο Rotten Tomatoes, το κοινό δεν φαίνεται να επηρεάζεται. Αντιθέτως, δηλώνει καθηλωμένο, αν όχι ταραγμένο, από τη βαριά αλλά δυνατή ιστορία της Janiyah, μιας γυναίκας που βρίσκεται στην απόλυτη κατάρρευση, σωματική, συναισθηματική και κοινωνική.
Η συνταγή Perry περιλαμβάνει κάτι δραματικό, τραχύ και σχεδόν πάντα γυναικείο
Ας το παραδεχτούμε, ο Tyler Perry έχει χτίσει ένα ολόκληρο σύμπαν όπου οι μαύρες γυναίκες υποφέρουν και επιβιώνουν. Το ίδιο συμβαίνει και στο «Straw», η Taraji P. Henson ενσαρκώνει τη Janiyah, μια ανύπαντρη μητέρα σε συνθήκες απόλυτης πίεσης. Ασθένεια παιδιού, εξώσεις, κοινωνική αδικία, ρατσισμός, ψυχική εξάντληση. Η ζωή της μοιάζει σαν να παίζεται σε fast-forward καταστροφής. Κι όμως, η Henson καταφέρνει να σταθεί πάνω από την υπερβολή του σεναρίου, δίνοντας μια ερμηνεία τόσο δυνατή, που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της ακόμα και όταν η ζωή την χτυπάει υπερβολικά δυνατά και συχνά.
Γιατί το «Straw» έγινε τόσο δημοφιλές;
Πολλοί θεατές βλέπουν στο πρόσωπο της Janiyah τις καθημερινές μάχες χιλιάδων γυναικών που παλεύουν να επιβιώσουν σε ένα σύστημα που δεν συγχωρεί εύκολα λάθη. Η συναισθηματική της εμβέλεια, από την απόγνωση στη βίαιη διεκδίκηση της αξιοπρέπειάς της, κάνει το κοινό να μένει συντονισμένο. Δεν βλέπεις απλώς μια ταινία, νιώθεις ότι μπαίνεις μέσα σε αυτή. Με δραματικά τρέιλερ, viral TikToks και συζητήσεις στα social για το «πόσο σε διέλυσε το Straw», η πλατφόρμα έχει χτίσει μια ψυχολογική αναμονή που μεταφράζεται σε views.
Ταινία ή πολιτική δήλωση; Ή και τα δύο;
Το «Straw» μοιάζει να θέλει να σχολιάσει πολλά, την έλλειψη πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη, τη βία των θεσμών απέναντι στις φτωχές γυναίκες, τον καθημερινό ρατσισμό και τελικά την ψυχική κατάρρευση που όλα αυτά προκαλούν. Το κάνει όμως με έναν τρόπο που δεν είναι εύκολα «εύπεπτος». Κάποιοι το βλέπουν ως συγκλονιστικό κοινωνικό δράμα. Άλλοι, ως έναν ανούσιο μαραθώνιο βασανισμού μιας γυναίκας, άλλη μια προσθήκη στο περίφημο μοτίβο «black women suffering for sport».
Η pop κουλτούρα του πόνου και το όριο της ενσυναίσθησης
Το «Straw» δείχνει πως όσο πιο ακραία η αδικία, τόσο μεγαλύτερο το engagement. Αλλά πόση ψυχική ταλαιπωρία αντέχει ο θεατής πριν απλώς... αποσυνδεθεί; Κι αν το κοινό βλέπει τέτοιες ιστορίες για «αφύπνιση», πόσο ευθύνη έχει ο δημιουργός για το πόσο αληθινά τις αφηγείται ή αν τις εκμεταλλεύεται;
Το «Straw» είναι το Netflix στα πιο σκοτεινά του και το κοινό το λατρεύει
Με τις ερμηνείες να ξεχωρίζουν, το κοινωνικό βάρος να προκαλεί και τα social media να αναπαράγουν σκηνές και σχόλια ασταμάτητα, το «Straw» είναι ήδη κάτι παραπάνω από ταινία. Είναι πολιτιστικό φαινόμενο, με όλες τις αντιφάσεις του.
