Αφροδίτη Δερματά
Eίμαι γονιός δυο παιδιών, το ένα βρίσκεται στην εφηβεία και το άλλο στην προεφηβεία. Λένε ότι μια γυναίκα απ’ όταν μένει έγκυος μαζί με το έμβρυο αναπτύσσονται παράλληλα και οι τύψεις. Τύψεις για το ποτήρι κρασί που ήπιε, για την μέρα που καθάρισε όλο το σπίτι, που κουβάλησε την βαλίτσα, που ανέβηκε τη σκάλα, που έκανε εκείνο το μακρινό κουραστικό ταξίδι βάζοντας σε κίνδυνο το έμβρυο. Τύψεις ακόμα και για τις αμφιβολίες που μπορεί να είχε για την εγκυμοσύνη ακόμα και για τις στιγμές που αναπολεί τον ελεύθερο της εαυτό. Λένε επίσης ότι ο χαρακτήρας ενός παιδιού βρίσκεται μέσα στο DNA του και ότι, ‘ο, τι κι αν κάνεις μια μηλιά δεν μπορείς να την μεταμορφώσεις σε λεμονιά. Μάλιστα όταν γεννηθεί το παιδί οι τύψεις πολλαπλασιάζονται, για το υγιεινό φαγητό που δεν καταφέρνεις να το πείσεις να φάει, για τις στιγμές που δεν είχες υπομονή και έβαλες τις φωνές, για τις στιγμές που μπορεί να έφυγε και καμιά ξυλιά, για τις μέρες που αργούσες να γυρίσεις στο σπίτι από την δουλειά, για όταν κουράστηκες να παίζεις στο πάτωμα, ακόμα και για τις φορές που έδειξες λίγο παραπάνω αδυναμία στο ένα σου παιδί απ’ ότι στο άλλο.
Είναι φορές που αναρωτιέμαι αν είμαι καλή στον ρόλο της μητέρας γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ανήκω στο συμβατικό μοντέλο. Και όταν αναρωτιέμαι, έτσι ξαφνικά, έρχεται η απάντηση. Μου απαντάει ο γιός μου όταν μου λέει ότι δεν θα με άλλαζε με καμία άλλη, μου απαντάει η κόρη μου όταν έρχεται να μου εμπιστευτεί το πιο απόκρυφο της μυστικό. Όταν νιώθω ότι και οι δυο ξέρουν ότι είμαι εκεί όταν κάτι μέσα τους μπορεί να τους βασανίζει, και με έναν μαγικό τρόπο μπορώ να τους βοηθήσω να αυτοθεραπευτούν. Πέρα απ’ αυτό ξέρω ότι έκανα καλή δουλειά γιατί τους έμαθα να σέβονται τους ανθρώπους. Ποτέ στο σπίτι μας δεν ειπώθηκαν χαρακτηρισμοί όπως ο χοντρός, ο κοντός, ο πούστης, η λεσβία, η πόρνη, ο ανώμαλος, η ξετσίπωτη, η ξεδιάντροπη, ο μαύρος, ο άσπρος, ο γκρι, ο ξένος. Ποτέ δεν χαρακτηρίσαμε ή χλευάσαμε κάποιον άνθρωπο, το αντίθετο.
Κάποτε όταν ο γιός μου ήταν 7 χρονών πηγαίναμε με φίλους βόλτα και στο αυτοκίνητο είχαμε πιάσει κουβέντα για την ομοφοβία. Κάποια κοπέλα από την παρέα τον ρώτησε αυθόρμητα αν ξέρει τι σημαίνει η λέξη ομοφυλόφιλος. «Ναι» απαντάει αυτός «όταν ο ένα κορίτσι ερωτεύεται ένα κορίτσι και όταν ένα αγόρι ερωτεύεται ένα αγόρι» . Έτσι όμορφα, αθώα και απλά μπορεί να τα δει ένα παιδικό μυαλό όταν του το μεταδόσεις έτσι όμορφα και αθώα και απλά. Επειδή η αγάπη δεν έχει φύλλο, δεν έχει χρώμα ούτε σχήμα κι επειδή οι ψυχές μας δεν έχουν μορφή είναι ελεύθερες. Δεν φυλακίζονται στα πρέπει και τα καλούπια, αυτά είναι φτιαγμένα από τους ίδιους τους ανθρώπους για να αυτοεγκλωβίζονται, να αυτοτιμωρούνται και να εξυπηρετούν την λειτουργικότητα της κοινωνίας. Ξέρω καλά ότι τα δικά μου τα παιδιά δεν θα κοροϊδέψουν κάποιον που δεν τους μοιάζει και ούτε θα τον αφήσουν απομονωμένο στη γωνία της αυλής του σχολείου και γι’ αυτό είμαι υπερήφανη.
«Γιατί υπάρχει τόση ομοφοβία στο σχολείο μου με ρωτάει η κόρη μου. Γιατί δεν αφήνουν τους ανθρώπους να είναι ελεύθεροι; Γιατί πρέπει να είναι όλοι ίδιοι, όμορφοι, αδύνατοι, λευκοί και στρέιτ για να είναι αποδεκτοί;»
Λένε ότι ο καλύτερος τρόπος να διδάξεις ένα παιδί είναι να γίνεις εσύ το παράδειγμα. Κάποιοι δεν είδαν ποτέ το παράδειγμα στο σπίτι τους, δεν έμαθαν ποτέ ότι οφείλουμε να σεβόμαστε όλα τα πλάσματα σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν έμαθαν ποτέ την αξία της ενσυναίσθησης. Πως είναι τελικά να μπαίνεις στην θέση του άλλου πως είναι εγώ να είμαι εσύ. Δεν κατάλαβαν ποτέ ότι ο μόνος Θεός που υπάρχει είναι η Αγάπη. Έτσι θεωρούν ότι αν κάποιος διαφέρει από αυτούς, δεν αξίζει η ζωή του, οπότε έχουν το δικαίωμα να τον πατήσουν στο λαιμό μέχρι να έρθει η στιγμή που θα βγει βασανιστικά η ψυχή του από το σώμα … μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Μάθε στα παιδιά σου ότι η διαφορετικότητα στις μέρες μας έχει πολύ πόνο και μοναξιά, γι’ αυτό αξίζει τον σεβασμό μας μέχρι να φτάσει εκείνη η στιγμή που όλοι σε αυτόν εδώ τον τρελό κόσμο θα είναι υπερήφανοι για τον εαυτό τους.
Υγ1. Θέλει πολύ και καθημερινή δουλειά ο εαυτός μας για να μάθει να λειτουργεί με αγάπη
Υγ2. Θέλει πολύ και καθημερινή δουλειά ο εαυτός μας για να μάθει να μην κρίνει αυτό που δεν του μοιάζει
Είναι οι ίδιοι που χλευάζουν μπρος στα μάτια μας
κάποιον που είναι έτοιμος να πέσει στο κενό τους
γαβγίζουν “πέσε” και όπως τρέχουνε τα σάλια τους
στέκονται ακίνητοι μπροστά στο κινητό τους.
