Με γνώμονα πάντα την αναγκαία αποσυμφόρηση των ανθρώπων απέναντι στα προκαθορισμένα ταμπού της κοινωνίας, αναγκαστικά καλούμαστε κατά καιρούς να απαντήσουμε σε ερωτήματα που θεωρητικά δεν θα έπρεπε να απασχολούν.
Ένα από αυτό – και αναφερόμενο κυρίως στην σεξουαλική δράση των παντρεμένων ζευγαριών, είναι αυτό της επένδυσης στην εξερεύνηση διαφορετικών φαντασιώσεων των παρτενέρ. Με την ίδια την κοινωνία, να μεταφέρει στους ενήλικες πια παρτενέρ, διαφόρων ειδών «στερεοτυπικές» απόψεις γύρω από το θέμα, που στο τέλος – τέλος, γεμίζουν τους ίδιους με αρνητικά / τοξικά συναισθήματα απέναντι στην ουσία των πραγμάτων.
Κι αν έχουμε μιλήσει κατά καιρούς για την Αρχή της Ευχαρίστησης και την αξία της στην σεξουαλική / ρομαντική ζωή των ανθρώπων, τι και αν έχουμε καταφέρει να επενδύσουμε εις βάθος στην γνώση απέναντι στο αντικείμενο; Με μοναδικό σκοπό την απάντηση στο ορμονικό κάλεσμα και την απελευθέρωση της συσσωρευμένης «ηλεκτρισμένης» συναισθηματικής καταπίεσης. Κι όμως όταν μιλάμε για μια νέα συνθήκη στους μονογαμικούς παρτενέρ, αυτήν του γάμου, τα πράγματα μοιάζει να αλλάζουν και να μεταφέρονται στην «απέναντι» όχθη.
Παραταύτα, αυτό το άρθρο – και εν συνεπεία, αυτή η στήλη δεν έχει δημιουργηθεί για να καταλαγιάζει μόνο τα αρνητικά, αγχωτικά και κάθε άλλο παρά αρνητικά συναισθήματα που προκαλούν οι κοινωνικοί φραγμοί απέναντι στο σεξ. Αλλά «απαιτώντας» έμμεσα από τον κάθε σεξουαλικά απελευθερωμένο ενήλικα, να δράσει απέναντι στα πραγματικά του «θέλω», να πιστέψει στην δύναμη που παρέχει η Αρχή της Ευχαρίστησης και τα κίνητρα που την οδηγούν και τελικά να καταφέρει να απεμπλακεί από τις σκέψεις που καθηλώνουν τις εμπειρίες της.
Ο γάμος, εξ αρχής, δημιουργήθηκε – πέρα από το θρησκευτικό ή πολιτικό κίνητρο της «μονιμότητας» του μονογαμικού ζευγαριού – για να αντικαταστήσει τις πολλαπλές εμπειρίες (τουλάχιστον σεξουαλικά) με διαφορετικούς παρτενέρ, βρίσκοντας απάντηση στον «ένα και μοναδικό» παρτενέρ που θα προσφέρει στην σχέση όσα θα έψαχναν τα άτομα σε διάφορους άλλους. Δίνοντας έτσι στους ανθρώπους το «ελεύθερο» να πράττουν, να σκέφτονται και να ταυτίζουν την κάθε τους κίνηση με όσα πραγματικά καθορίζουν τον εαυτό τους.
Δεν μπορεί λοιπόν σε μια σχέση που τονίζει τον ακλόνητο σεβασμό και συμβιβασμό, οι παρτενέρ να νιώθουν άβολα ή να βιώνουν αρνητικά συναισθήματα απέναντι σε ένα θέμα που θέλοντας και μη καταβάλλει μεγάλο χρονικό διάστημα της σχέσης των δύο. Αποτελώντας έναυσμα για έκκριση ορμονών στον οργανισμό που αναπόφευκτα οδηγούν σε θετικά συναισθήματα, όπως αυτά της οικειότητας, του έρωτα, του πάθους, της θελκτικότητας κ.ο.κ.
Έτσι, η απαλλαγή από νοοτροπίες που θέτουν σε καταστολή την σεξουαλικότητα και την επιμονή στην βίωση συναισθημάτων αλλά και σωματικών αντιδράσεων που το μόνο που προκαλούν είναι ευχαρίστηση, είναι η μοναδική απάντηση στο ερώτημα. Οι παντρεμένοι δεν αποτελούν κατηγορία μόνοι τους γιατί πρέπει να μειώνουν την σεξουαλική τους δράση ή να παραμένουν για το υπόλοιπο της ζωή τους κάτω από μια συνθήκη. Αλλά ιδανικά θα έπρεπε να γίνονται φάρος προς τους υπόλοιπους για εξερεύνηση, για πραγματική ανιδιοτελή αποδοχή του παρτενέρ τους και για την απελευθερωμένη σκέψη που στο τέλος γίνεται κίνητρο για απαλλαγή από τα ταμπού
