Η μαύρη επέτειος 39 χρόνων της τουρκικής εισβολής ξύπνησε σκληρές μνήμες στη Στέλλα Γεωργιάδου, η οποία πρωί πρωί έδωσε το δικό της στίγμα για την αποφράδα μέρα στα social media. Ανέβασε στο Facebook ένα συγκινητικό μήνυμα και φωτογραφικό υλικό από την χθεσινή επίσκεψή της στα κατεχόμενα.
Επικοινωνήσαμε τηλεφωνικώς με την τραγουδίστρια η οποία δεν μπόρεσε να κρύψει την θλίψη, τον πόνο και τον θυμό της για τα γεγονότα του 74’. «Μπορεί να ήμουν πάρα πολύ μικρή αλλά οι μνήμες είναι μνήμες, το μέγεθος των συναισθημάτων είναι μεγαλύτερο όταν είσαι παιδί γιατί ζεις πιο έντονα ότι γίνετε γύρω σου, επειδή είσαι μια αθώα παιδική ψυχή. Ήταν ένα μεγάλο τραύμα όλο αυτό που έζησα, που 39 χρόνια μετά δεν έχει κλείσει.»
Ποτέ δε θα ξεχάσει την μέρα που μπήκε άρον άρον στο αυτοκίνητο μαζί με την οικογένειά της για να φύγουν από το κατεχόμενο σήμερα χωριό τους τη Γύψου. «Πήραμε μαζί μόνο τη γιαγιά και τον παππού. Θυμάμαι αυτή την απόγνωση που είχαν οι γονείς μου στα μάτια τους. Αυτό το φόβο που νιώθαμε εμείς. Θυμάμαι το κατοικίδιό μας, τον Παναγιώτη, τον οποίο μεγάλωνα εγώ και τα τρία μου αδέλφια να τρέχει πίσω από το αυτοκίνητό μας. Θυμάμαι που αφήσαμε ελεύθερα τα ζώα να βοσκήσουν ώστε να μην πεθάνουν μέχρι να επιστρέψουμε. Έτσι πιστεύαμε.»
Και έπειτα η Στέλλα Γεωργιάδου διηγείται στο must online πως δε θα ξεχάσει ποτέ τα μαθήματα στα αντίσκηνα, τα κλάματα των παιδιών που έψαχναν τους γονείς τους, οι γονείς που με λυγμούς έψαχναν τα παιδιά τους, τα ατελείωτα συσσίτια, τον πόνο, το δάκρυ. «Τι να πρωτοθυμηθώ» μας είπε η τραγουδίστρια, «μια ταπείνωση γενικά στα μάτια των μεγάλων και μια υπέρτατη προσπάθεια να προστατεύσουν ο καθένας τα παιδιά του. Εύχομαι αυτό το βίωμα να μην το βιώσει κανένα άλλο παιδί στον κόσμο.»
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, η Στέλλα έχει την ανάγκη να επισκεφθεί το χωριό της, να δει το πατρικό της σπίτι αλλά και να ανάψει ένα κερί στον Απόστολο Ανδρέα. Φέτος ήταν επιτακτική η ανάγκη να το κάνει. Μαζί της είχε φίλους από την Αθήνα, που ήθελε να τους δείξει από κοντά το «τραύμα» όπως το αποκάλεσε στην καρδιά της. «Για μένα είναι σαν ένα τάμα, να επισκεφθώ τον τόπο που γεννήθηκα, και στους φίλους μου θέλω να τους κάνω να κατανοήσουν το μέγεθος του προβλήματος, τη λύπη της χαμένης μας πατρίδας. Είναι διαφορετικό να ακούς για την εισβολή, είναι διαφορετικό όμως να το ζήσεις έστω σαν θεατής ή σαν απλός προσκυνητής. Όταν οι φίλοι μου είδαν την κλειστή πόλη της Αμμοχώστου, τότε κατάλαβαν γιατί δεν χαμογελούσα σε ολόκληρη την διαδρομή.»
