Μαρία Καραμάνου
Ήταν λίγο μετά τις 11:30 το πρωί όταν η καρέκλα μου άρχισε να… συμμετέχει στο brainstorming. Εγώ, στο γραφείο, γράφοντας τα άρθρα μου και ξαφνικά νιώθω το γνωστό, ανατριχιαστικό «κύμα» να περνάει κάτω από τα πόδια μου. Ένας σεισμός 5,3 Ρίχτερ δεν είναι και λίγο πράγμα, ειδικά όταν έχεις το ένα μάτι στο πληκτρολόγιο και το άλλο στο φωτιστικό που τρέμει πάνω στο γραφείο.
Και μέσα σε εκείνα τα τρία δευτερόλεπτα που ο εγκέλαδος έκανε επίδειξη δύναμης, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα δεν ήταν «να τρέξω έξω», αλλά… το τρομπόνι του Κωνσταντίνου Κατακουζηνού. Ναι, αυτή η αλησμόνητη σκηνή από το «Κωνσταντίνου και Ελένης» με τον σεισμό και τον Ραυτόπουλο που έχει γίνει εθνικό meme, επέστρεψε πιο δυνατή από ποτέ στο μυαλό μου.
Πάντα, κάθε φορά που γίνεται σεισμός, η εικόνα του Κατακουζηνού με το τρομπόνι γίνεται viral στα social media και με το δίκιο της. Κάπως έτσι, και σήμερα, σίγουρα τα media γέμισαν με ατάκες του τύπου «ο Εγκέλαδος χτύπησε ξανά», «πήρα το τρομπόνι και βγήκα στο δρόμο» και φυσικά, τα απαραίτητα GIFs με την Ελένη να φωνάζει «Ραυτόπουλεεεε!».
Σήμερα, με τον σεισμό να ταρακουνά τη μισή Κύπρο, ένιωσα για λίγα δευτερόλεπτα σαν να μπήκα σε εκείνο το επεισόδιο. Μόνο που αντί για σαλόνι στο Μαρούσι, εγώ ήμουν στο γραφείο, με το καφέ μου να τρέμει πάνω στο πληκτρολόγιο και το messenger να γεμίζει μηνύματα τύπου «το ένιωσες;».
Κάποτε, μετά από έναν σεισμό, έβγαινες έξω στη γειτονιά, μοιραζόσουν τον φόβο και το χιούμορ με τους γείτονες. Τώρα, απλώς μπαίνεις στα social και κάνεις scroll, memes, σεισμοί, και ένας εθνικός αυτοσαρκασμός που ποτέ δεν μας απογοητεύει.
Ευτυχώς, αυτή τη φορά, όλα κύλησαν χωρίς ζημιές, μόνο με ένα μικρό reality check για το πόσο γρήγορα μπορούμε να περάσουμε στην αυλή για τσιγάρο για το καθιερωμένο «ψευτό-διάλειμμα». Και ναι, μπορεί να μην έχω τρομπόνι στο γραφείο, αλλά πλέον σκέφτομαι σοβαρά να αποκτήσω ένα. Ποτέ δεν ξέρεις...
