Δημήτρης Λοττίδης
Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως οι άνθρωποι που επηρεάζουν τη ζωή μας είναι ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, ο Χάσικος, ο Ομήρου, η Γιωρκάτζη και η Ειρήνη Χαραλαμπίδου χέρι-χέρι με τον Άντρο Κυπριανού.
Οι καυγάδες, οι διαπλοκές, τα παράθυρα στα κανάλια και η κολυμβήθρα του Facebook όπου ο κάθε καημένος κάνει παιχνίδι, όλος αυτός ο ορυμαγδός είναι το προφανές. Δεν θέλω να υποβαθμίσω την επιρροή του Facebook, κάθε άλλο.
Θέλω όμως να υποβαθμίσω την ποιοτική σημασία του. Οι άνθρωποι που διάλεξε η συντακτική ομάδα του must ως οι influencers έχουν ένα κοινό -όχι τυχαίο- σημείο αναφοράς: Δεν είναι ενεργοί πολίτες του Facebook. Οι περισσότεροι μάλιστα δείχνουν με τη στάση τους μια απέχθεια στο κυρίαρχο μέσο. Οι περισσότεροι influencers, όπως τους ονόμασε το must (σόρι για τα αγγλικά, αλλά δεν βρίσκαμε άλλη ορολογία στα ελληνικά), ενημερώνονται από το Twitter και κάποιοι από αυτούς ενημερώνουν οι ίδιοι τον κόσμο μέσω αυτής της δυναμικής αυτής πλατφόρμας των 140 χαρακτήρων.
Κάποιες από τις κυρίες επιλέγουν το Instagram, το αγαπημένο μέσο των γυναικών για ενημέρωση, ενώ υπάρχουν και ορισμένοι που ζουν στο «σκοτάδι» των social media, στο φως δηλαδή της πραγματικής ζωής.
Αυτοί που επηρεάζουν την καθημερινότητά μας στην post-TV εποχή σίγουρα δεν είναι τα απομεινάρια της. Είναι άνθρωποι μετρημένοι στα λόγια, που παράγουν θετικά μηνύματα κι έχουν ένα κοινό τόπο, έχουν υψηλή αισθητική. Στη ζωή τους, στον λόγο τους, στην εργασία τους, στο ύφος τους και στο πώς θέλουν η χώρα να προχωρήσει. Ο καθένας από αυτούς δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά. Όλοι όμως μαζί, στους διαφορετικούς τομείς που επηρεάζουν, μαζί με εκατοντάδες άλλους που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο δημιουργούν μία νέα δυναμική για το αύριό μας.
Τον Ιούνιο του 2013 έγραψα σε αυτή τη στήλη πως θα σηκωθούμε από την κρίση πιο δυνατοί, πιο γρήγορα απ’ ό,τι περιμένουν όλοι. Την ίδια ώρα η ομάδα του περιοδικού κυκλοφορούσε τότε ένα βίντεο που ακόμη συζητείται, με κύριο μήνυμα πως κανείς δεν μπορεί να πάρει τα όνειρά μας.
Η φετινή χρονιά είναι κρίσιμη για το μέλλον μας. Είναι τέτοια επειδή το παλιό, το παρωχημένο, ο λαϊκισμός και η ελαφρότητα στη σκέψη επανέρχονται δυναμικά θέλοντας και πάλι να κυριαρχήσουν. Στην πολιτική, στην οικονομία, στην τηλεόραση, στη μόδα, στην αισθητική, στην παιδεία, στην υγεία και στον πολιτισμό.
Παντού σήμερα δίνεται μια μάχη αρχών, αισθητικής και προσέγγισης. Η μάχη του «Μπρούσκο» εναντίον του Netflix, της φιλοσοφίας των 40άρηδων της πολιτικής ενάντια στους Μάο-Μάο των αμπελοπουλιών, της ατάκας και του κατεστημένου. Σημ. όταν λέμε 40άρηδες δεν εννοούμε την ηλικία κατά βάση, αλλά τη νέα στάση ζωής. Οι περισσότερες μάχες χάνονται δυστυχώς, όπως αυτή που δώσαμε για να υπάρχει τιμωρία και δικαιοσύνη για ό,τι πάθαμε το 2013. Εδώ η ήττα από το «αόρατο χέρι» είναι μεγάλη. Το χέρι του συστήματος, αυτό που δεν έβαλε άνθρωπο μέσα στη στενή για τη φούσκα του χρηματιστηρίου, που δεν θα βάλει κανένα για την εξαφάνιση τριών δισ. Από τη Λαϊκή στην Ελλάδα μια νύχτα χωρίς φεγγάρι.
Όμως υπάρχουν και μάχες που κερδίζονται σιγά-σιγά. Η Λεβέντειος Πινακοθήκη κερδίζει το στοίχημα της μαζικότητας, αργά αλλά σταθερά, η δημόσια διοίκηση άρχισε κούτσα-κούτσα να εκσυγχρονίζεται, οι τράπεζες έφυγαν από τα χέρια πέντε οικογενειών που βόλευαν τους δικούς τους, το στυλ και η μόδα φεύγουν οριστικά από τα μπουζουκερί και πάνε στην εκλεπτυσμένη κομψότητα. Η Πλατεία Ελευθερίας τελειώνει αφότου ο «εθνικός εργολάβος» απεχώρησε, η βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου -ένα μνημειώδες έργο- προχωρά για να δώσει στις επόμενες γενιές τη γνώση. Η αριστεία παύει σιγά-σιγά να είναι κατατρεγμένη από τη μετριότητα.
Παντού μάχες και προσπάθεια για θετική αλλαγή. Όπως θα προσέξετε, πουθενά στο must δεν αναφέρεται κάτι για την παιδεία, όπου το παλιό, συντηρητικό και απαρχαιωμένο συνδικαλιστικό -εθνικό- μπαρόκ καλά κρατεί. Μαζί, βυθίζει το μέλλον μιας χώρας και καταδικάζει τις νέες γενιές να χτίσουν την Κύπρο του 2030 με τη γνώση του 1980. Η άρνηση της αγωγής, της αισθητικής και της τεχνολογίας και η εμμονή στη βιομηχανία που παράγει πρότυπα βολέματος, θα έρθουν να μας βρουν και θα σκοτώσουν το όνειρο της μεσαίας τάξης του τόπου: Να δει τα παιδιά της να ζουν καλύτερα από τις προηγούμενες γενιές.
