Οι σύγχρονες σχέσεις έχουν όλα τα χαρακτηριστικά των ταινιών δράσης. Αγωνία, δυνατό στόρι, ένταση, ασυνεννοησία, μυστηριώδεις πρωταγωνιστές που αγαπιούνται τρελά… Όμως στην κορύφωση της πλοκής χωρίζουν πάντοτε με την ίδια κλισέ ατάκα: «Μπορούμε να παραμείνουμε φίλοι;». Ιδού η απορία, μπορούμε;
Οι περισσότερες γνωρίζουμε πως οι ερωτικές σχέσεις δεν είναι τελικά παραμυθένιες, όπως, τουλάχιστον, πιστεύαμε μικρές. Είμαστε σίγουρες ότι το happy ending είναι είδος προς εξαφάνιση, με τον χωρισμό να είναι πιθανότερο σενάριο, γι’ αυτό και όλες, λίγο-πολύ, είμαστε συμβιβασμένες. Εξάλλου δεν είναι λίγα που έχουν «εισβάλει» στα αυτάκια μας, περί χωρισμού, απιστίας και ασυμφωνίας χαρακτήρων όπως επίσης δεν είναι λίγες οι φορές που ακούσαμε για τη φράση-δίκοπο μαχαίρι που διατυπώνεται συνήθως κατά τη διάρκεια ενός χωρισμού και μοιάζει να χρυσώνει το χάπι, με βάρβαρο για την ακρίβεια τρόπο στον αποδέκτη της: «Μπορούμε να παραμείνουμε φίλοι, έτσι δεν είναι;». Κι όμως, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ένα πρώην ζευγάρι έχει καταφέρει να διατηρήσει φιλικές σχέσεις, αφότου τελειώσει ο έρωτας. Για κάποιες γυναίκες αυτό μπορεί να φαντάζει λογικότατο, σαν μια φυσική εξέλιξη μιας σχέση που δεν είχε αίσιο ερωτικό τέλος ή δεν οδηγήθηκε στα σκαλιά της εκκλησίας. Για άλλες, ωστόσο, κάτι τέτοιο είναι ανέφικτό καθώς θεωρούν ότι όταν επέλθει ο χωρισμός, το να μένουν φίλοι δύο πρώην εραστές είναι αφύσικο και απλά απαγορευμένο, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις και δικαιολογίες.
Οι απόψεις διίστανται
Έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο πανεπιστήμιο της Βοστώνης αποδεικνύει ότι όταν ένα πρώην ζευγάρι, το οποίο διατηρεί ακόμη επαφές (βγαίνουν, τα λένε σαν «κολλητοί», ανταλλάσουν μηνύματα κατά τη διάρκεια της ημέρας λες και δεν έχουν χωρίσει κ.λπ.) στην πραγματικότητα πίσω από όλη αυτή τη φαινομενικά αθώα κατάσταση κρύβονται έντονα συναισθήματα που προφανώς δεν έχουν ξεπεραστεί, τουλάχιστον από την πλευρά του ενός.
Μάλιστα, μία μεγάλη μερίδα ψυχολόγων εξηγεί πως η φιλιά μεταξύ δύο ατόμων που κάποτε υπήρξαν ζευγάρι δεν είναι πραγματική, αφού με τον πρώην οποιαδήποτε γυναίκα έχει μοιραστεί στιγμές που την έχουν καθορίσει ως άνθρωπο και δεν θα πάψουν ποτέ να την στιγματίζουν, μιας και είναι μέρος της ζωής της αλλά και του χαρακτήρα της. Δεν είναι, άλλωστε, κάπως αντιφατικό κάποιος να θέλει να απαλλαγεί από την παρουσία του άλλου και την ίδια στιγμή να τον έχει ακόμη στη ζωή του; Ο Roland Barthes, όπως και πολλοί άλλοι φιλόσοφοι, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως η ανάγκη κάποιας γυναίκας να διατηρεί φιλικές σχέσεις με τον πρώην σύντροφό της είναι διαχρονική και διατρέχει όλες τις εποχές και όλες τις κοινωνίες ή κουλτούρες, επειδή πολύ απλά, γι’ αυτό ευθύνεται το γυναίκειο ένστικτο. Το ερώτημα είναι μπορείς να γίνεις φίλη με τον πρώην σου; Πρέπει να ισχύει πάντα το «όλα ή τίποτα»;
Ας το αναλύσουμε
Η απόφαση του χωρισμού σπάνια είναι αμοιβαία, καθώς ο ένας από τους δύο αναλαμβάνει τον ρόλο του κακού, με τον άλλο να πενθεί για το τέλος της σχέσης. Εξάλλου, δεν είναι εύκολη υπόθεση να χωρίζεις με κάποιον με τον οποίο έχεις μοιραστείς έντονες και σημαντικές στιγμές για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής σου. Οι ψυχολόγοι εξηγούν πως το 93% των ανθρώπων που λαμβάνουν την πρωτοβουλία να χωρίσουν τον/τη σύντροφό τους, λόγω του ό,τι είναι φορτισμένοι ψυχολογικά και συναισθηματικά, παγιδεύονται πάντοτε στον ίδιο κλασικό ελιγμό, που δεν είναι άλλος από την ανακοίνωση ότι όλο το φταίξιμο ανήκει ολοκληρωτικά στους ίδιους, και ότι επιθυμούν να μείνουν φίλοι, κι ας γνωρίζουν πως είναι η χειρότερη κίνηση που έχουν κάνει ποτέ.
Και μετά;
