Ριάνα Στυλιανού
Η μόδα ήταν ανέκαθεν ένα πεδίο όπου η φαντασία συναντά τη λειτουργικότητα — ένα παιχνίδι ισορροπίας ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Το Παρίσι, με την αδιαμφισβήτητη αίγλη του, παραμένει η σκηνή όπου αυτή η ένταση βρίσκει την τέλεια αρμονία. Όμως, την περασμένη εβδομάδα, αυτή η αρμονία διαταράχθηκε. Το εκθαμβωτικό θέαμα υπερίσχυσε του ρούχου. Το θέατρο επισκίασε την ουσία.
Οι πασαρέλες της Εβδομάδας Μόδας του Παρισιού γέμισαν με εικόνες που περισσότερο προκαλούσαν παρά ενέπνεαν. Οι κριτικοί, και ειδικά οι γυναίκες δημοσιογράφοι, παρατήρησαν ένα κοινό μοτίβο: πολλές συλλογές έμοιαζαν αποκομμένες από την πραγματική γυναικεία εμπειρία, σαν να είχαν ξεχάσει τον άνθρωπο πίσω από το ένδυμα.
Για παράδειγμα, η πιο πρόσφατη συλλογή του Alexander McQueen περιλάμβανε κομμάτια που άφηναν ακαλύπτως τα οπίσθια των μοντέλων. Πραγματικά, δυσκολεύομαι να φανταστώ κάποια γυναίκα, ακόμα και διάσημη, που θα τολμούσε να τα φορέσει — ίσως μόνο η Lady Gaga που είναι εξαιρετικά εναλλακτική και μοναδική, αλλά και πάλι αμφιβάλλω διότι σαν γυναίκα διατηρεί ένα επίπεδο αυτοσεβασμού.
@alexandermcqueen
@alexandermcqueen
Ο Pieter Mulier για τον οίκο Alaïa παρουσίασε ένα φόρεμα χωρίς μανίκια, τόσο περιοριστικό που θύμιζε ζουρλομανδύα – μια εικόνα αισθητικά ισχυρή, αλλά και ανησυχητική. Στο show του Glenn Martens για τη Maison Margiela, τα μοντέλα περπάτησαν με μεταλλικές συσκευές που κρατούσαν τα στόματά τους ανοιχτά — μια εικόνα που περισσότερο μιλούσε για φίμωση παρά για ελευθερία.
Alaïa SS26
Maison Margiela SS26
Ο Duran Lantink, εμπνευσμένος από τον Jean Paul Gaultier, προκάλεσε με κορμάκια που έφεραν τυπωμένο ανδρικό γυμνό σώμα, παίζοντας με τα όρια του χιούμορ και της πρόκλησης.
Jean Paul Gaultier SS26
Παρά την αισθητική δεινότητα και τις εντυπωσιακές δημιουργίες που παρουσίαζαν, οι επιδείξεις συνολικά αισθάνονταν ανούσιες. Το γεγονός ότι βλέπαμε τέτοια προκλητικά κομμάτια χωρίς στυλ ή νόημα, έδινε την εντύπωση ότι μηδενίζονται όλα τα επιτεύγματα της μόδας, αφήνοντας πίσω μόνο θέαμα χωρίς ουσία.
Πέρα όμως από το σοκ και τη θεατρικότητα, υπήρχε και κάτι βαθύτερο που ενόχλησε: η απουσία ποικιλομορφίας, η έλλειψη σωμάτων που αντικατοπτρίζουν τις πραγματικές γυναίκες του σήμερα. Σε μια εποχή που η μόδα διακηρύσσει την ένταξη, η εικόνα στις πασαρέλες φάνηκε να επιστρέφει σε ένα παλιό, περιοριστικό πρότυπο.
Όπως σημείωσε η Vanessa Friedman στους New York Times, «το αισθητικό μωσαϊκό που προέκυψε από την Εβδομάδα Μόδας του Παρισιού φέτος παρουσίασε ρούχα που έκρυβαν, περιόριζαν, φίμωναν ή ακόμη και εξαφάνιζαν τις γυναίκες που τα φορούσαν.» Μια διατύπωση που συνοψίζει εύστοχα το παράδοξο αυτής της σεζόν: σε μια εποχή που οι γυναίκες ζητούν να ακουστούν, η μόδα — αντί να τις ενδυναμώσει — έμοιαζε να τις σιωπά.
Η μόδα έχει τη δύναμη να αφηγείται ιστορίες, να δίνει φωνή, να εμπνέει. Όταν όμως χάνει την επαφή της με τον άνθρωπο, όταν το μήνυμα γίνεται πιο βαρύ από το ένδυμα, τότε το όνειρο παύει να είναι ελευθερία και μετατρέπεται σε φυλακή. Το Παρίσι ίσως χρειάζεται να θυμηθεί ξανά πως η πραγματική κομψότητα δεν βρίσκεται στο σοκ, αλλά στην αλήθεια.
