Ριάνα Στυλιανού
Ανάμεσα στις πολλές πρεμιέρες σχεδιαστών στο Παρίσι αυτή τη σεζόν, η συλλογή ready-to-wear για άνδρες και γυναίκες του Glenn Martens για τον οίκο Maison Margiela δεν ήταν τεχνικά ντεμπούτο, αφού ο σχεδιαστής είχε ήδη παρουσιάσει το όραμά του για το brand μέσα από τη συλλογή Artisanal τον περασμένο Ιούλιο.
Εκείνη η συλλογή υψηλής ραπτικής, που έστρεψε τον παριζιάνικο οίκο προς μια πιο σκοτεινή, τολμηρή και DIY κατεύθυνση, έχει ήδη κερδίσει θαυμαστές όπως η Cate Blanchett και η Lisa Manobal.
Δεν θα πω ψέματα — όταν είδα τα μοντέλα να περπατούν με εκείνα τα μεταλλικά mouthpieces που κρατούσαν τα στόματά τους ανοιχτά σαν «αναγκασμένα χαμόγελα», το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν απλώς: what the hell is this?
Ο Glenn Martens είναι σίγουρα ένας από τους πιο ενδιαφέροντες σχεδιαστές της γενιάς του· έχει όραμα, έχει φαντασία, και ξέρει να συνδέει το παρελθόν του Margiela με μια πιο σκοτεινή, σύγχρονη αισθητική. Όμως κάπου εδώ, η δημιουργικότητα του έμοιαζε να αγγίζει τα όρια του περίεργου. Τα mouthpieces, όσο «conceptual» κι αν ήταν, δεν έμοιαζαν να εξυπηρετούν σε τίποτα.
Κι όμως, η αρχή του σόου ήταν μαγική: μια ορχήστρα 61 παιδιών, ηλικίας 7 έως 15, παίζοντας Mozart και Prokofiev με σμόκιν δύο νούμερα μεγαλύτερα. Ένα ποιητικο, σχεδόν συγκινιτικό σκηνικό. Αυτή η στιγμή αγνότητας και ενέργειας αντιπαραβαλλόταν υπέροχα με το σκοτάδι της συλλογής — μέχρι που ήρθαν τα μοντέλα με τα στόματα δεμένα με μέταλλο και χαμόγελα-βίδες. Εκεί χάθηκε κάπου η μαγεία.
@maisonmargiela A series of concepts and proposals for real life in our Co-Ed Spring Summer 2026 Show
original sound - Maison Margiela
Ίσως να υπήρχε κάποιο βαθύτερο σχόλιο — για την πίεση, για την τεχνητή χαρά, για την κατάσταση του κόσμου όπως είπε ο ίδιος. Αλλά σε ένα runway που ξεκίνησε τόσο δυνατά, το αποτέλεσμα ήταν περισσότερο άβολο παρά συγκλονιστικό.
Δεν λέω, υπήρχαν πολλά όμορφα κομμάτια, τα περισσότερα μάς αρέσαν πολύ και θα τα φορούσαμε εννοείται με τα χαράς! Οι σιλουέτες, τπο layering, τα tailored σακάκια είχαν την ευφυΐα του Martens. Όμως, το κοινό δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από αυτά τα μεταλλικά στόματα. Και όταν το κοινό θυμάται περισσότερο το στόμα του μοντέλου παρά το ρούχο, κάτι έχει πάει πολύ στραβά.
Στο τέλος της ημέρας, ίσως ο Martens να ήθελε να μας δείξει πόσο “αναγκαστικά” χαμογελά η βιομηχανία της μόδας. Το καταλάβαμε — απλώς, μπορούσε να το πει και χωρίς να τρομάξει τους πάντες. Λέω εγώ τώρα…
