Τα πορτρέτα του ήταν απλά, ασπρόμαυρα, δραματικά. Φωτογράφισε τα μεγαλύτερα μοντέλα του κόσμου, για τα μεγαλύτερα περιοδικά μόδας, και επέλεγε σχεδόν πάντα να απορρίπτει το χρώμα. «Χρησιμοποιώντας τη μαυρόασπρη φωτογραφία ήταν πολύ σημαντικό στη δημιουργία ενός supermodel. Κάθε φορά που προσπαθούσα να τις φωτογραφίσω με χρώμα, κατέληγε να μοιάζει με διαφήμιση καλλυντικών γιατί όλες άγγιζαν την τελειότητα. Στο μαυρόασπρο μπορείς να δεις ποιος πραγματικά είναι. Το εντυπωσιακό στο μαυρόασπρο είναι πως βοηθά την αίσθηση της πραγματικότητας να γίνει αντιληπτή» είχε πει ο ίδιος σε συνέντευξή του το 2008. Μία από τις λίγες εξαιρέσεις ήταν η φωτογράφιση της Meghan Markle για το περιοδικό «Vanity Fair». Με μια γρήγορη επισκόπηση της δουλειάς του, καταλαβαίνεις αμέσως τι εννοούσε. Από το ντουέτο ηλεκτρονικής μουσικής Daft Punk μέχρι τη Δούκισσα του Σάσεξ, κατάφερνε πάντα το κάτι παραπάνω.
Πίσω από τον φακό
Γεννήθηκε το 1944 στο χωριό Λέζνο της τότε Γερμανοκρατούμενης Πολωνίας και πέρασε την παιδική του ηλικία στο Duisburg. Εργαζόταν σαν αμπιγιέρ για βιτρίνες σε πολυκατάστημα, πριν μπει στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Βερολίνου στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Το 1971 με τη μετακόμισή του στο Ντίσελντορφ το ενδιαφέρον του στράφηκε στη φωτογραφία, περνώντας δύο χρόνια σαν βοηθός του Γερμανού φωτογράφου Hans Lux πριν ανοίξει το δικό του στούντιο το 1973. Το 1978 μετακόμισε στο Παρίσι με σκοπό να κυνηγήσει τη φωτογραφία. Έχει ταυτιστεί με την τάση του να αποφεύγει το εκτεταμένο ρετούς, υποστηρίζοντας πως ο φωτογράφος «έχει ευθύνη να απελευθερώνει πρώτα τις γυναίκες και μετά τους ανθρώπους όλους από τον τρόμο της νιότης και της τελειότητας».
Έχει συνεργαστεί με έντυπα όπως η Vogue, το Vanity Fair, το αμερικανικό Harper’s Bazaar και πολλά άλλα, και για χάρη της ιταλικής Vogue έγινε ο πρώτος φωτογράφος που παρουσίασε αφηγητική fashion φωτογραφία, βάζοντας μια νεαρή ηθοποιό, την Debbie Lee Carrington, ντυμένη εξωγήινο, πλάι στην Helena Christensen. Είναι, επίσης, υπεύθυνος για την πλέον εμβληματική φωτογραφία του 1989 με τη Linda Evangelista, τη Naomi Campbell, την Tajana Patitz, τη Cindy Crawford και την Christy Turlington που, σαν νεαρά μοντέλα τότε, φωτογραφήθηκαν για πρώτη φορά μαζί για το εξώφυλλο του τεύχους Ιανουαρίου του 1990 της βρετανικής Vogue. Χάρη σ’ αυτή τη φωτογράφιση, ταυτίστηκε επίσης με την εποχή των supermodels με πολλούς να τον θεωρούν υπεύθυνο που ξεκίνησε η περίοδος αυτή. Εργάστηκε επιπλέον και ως σκηνοθέτης σε ταινίες και ντοκιμαντέρ, όπως το «Inner Voices» του 1999 που κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ Παγκόσμιου Κινηματογράφου στο Τορόντο. Μία από τις τελευταίες του δουλειές ήταν το εξώφυλλο του τεύχους Σεπτεμβρίου της βρετανικής Vogue με δεκαπέντε δυναμικές γυναίκες, που επιμελήθηκε η Meghan Markle. Ήταν ο μοναδικός φωτογράφος που κλήθηκε τρεις φορές να φωτογραφίσει το ημερολόγιο της Pirelli, μία το 1996, μετά το 2002 και ξανά το 2017. Το πρώτο του βιβλίο, «10 Women», κυκλοφόρησε το 1996 και μέχρι το 2008 πούλησε 100 χιλιάδες αντίτυπα, ενώ ακολούθησαν ακόμα εννιά. Τη δεύτερη φορά δε, επέλεξε να φωτογραφίσει ηθοποιούς αντί μοντέλων, στα Paramount Studios. Στις 3 Σεπτεμβρίου απεβίωσε σε ηλικία 74 χρόνων, αφήνοντας πίσω του τέσσερις γιους και μια μεγάλη λίστα από μοντέλα και καλλιτέχνες που συνεργάστηκαν μαζί του να θρηνούν, μετατρέποντας τα κοινωνικά δίκτυα σε μια γκαλερί των πιο όμορφων πορτρέτων του.
Δείτε το slide show με μια επιλογή από τα πιο εντυπωσιακά πορτρέτα, αλλά και backstage από φωτογραφίσεις.
