Πάρις Δημητριάδης
Είδα τις προάλλες στο Netflix την αριστοτεχνική -θεωρώ- γαλλική ταινία δράματος και μυστηρίου «I am Jonas» και δύο σχεδόν εβδομάδες μετά, προσπαθώ ακόμη να επεξεργαστώ τη δημιουργική αμηχανία και το ωφέλιμο και συνάμα αφυπνιστικό μούδιασμα, το οποίο με συντροφεύει έκτοτε.
Δημιούργημα του βιρτουόζου σαραντάρη σκηνοθέτη Christophe Charrier και του γνωστού καναλιού Arte, η ταινία, με έτος παραγωγής το 2018, έχει κυκλοφορήσει και με δύο εναλλακτικές ονομασίες, το Boys και το Jonas.
Αν και η πλοκή υιοθετεί μια χρονολογική σειρά, η υπόθεση εναλλάσσεται συνεχώς από το παρόν στο παρελθόν και αντίστροφα. Το αληθοφανές και για γερά, πιστεύω, στομάχια σενάριο -νομίζω πως ενδείκνυται να βρίσκεσαι σε κατάλληλη ψυχική διάθεση για να δεις την ταινία- βασίζεται στην καθημερινότητα του Jonas, ενός νεαρού νοσηλευτή που κατάγεται από μεσογειακή πόλη της Γαλλίας και ο οποίος στην ηλικία των τριάντα και κάτι ετών παλεύει καθημερινά με δαίμονες από το μακρινό παρελθόν του, που φαντάζουν αδάμαστοι να νικηθούν. Δαίμονες, που, όπως σταδιακά θα αποκαλυφθούν κατά τη διάρκεια της ταινίας, πηγάζουν από ένα μεμονωμένο περιστατικό που του συνέβη στην εφηβεία και που φαίνεται να μην έχει κατορθώσει να ξεπεράσει ποτέ.
Ανεπιτήδευτα και ανενόχλητα, η ταινία πηγαινοφέρνει τους θεατές χρονολογικα συνεχώς μπρος - πίσω, αφού τη μια στιγμή διακτινιζόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 90, όταν ο Τζονάς βρισκόταν ακόμη στην εφηβεία και πήγαινε σχολείο και την άλλη στιγμή και χωρίς καμία προειδοποίηση επανερχόμαστε στο σήμερα, όπου ο τριαντάρης άνδρας προσπαθεί να συμφιλιωθεί με ορισμένες πεζές και ιδιαιτέρως σκληρές πραγματικότητες στην ενήλικη πια ζωή του.
Παρά εντούτοις την οδυνηρότητα στην πεμπτουσία της ιστορίας, αυτό που ο δημιουργός της κατάφερε να επικοινωνήσει με κινηματογραφική, σκηνοθετική αλλά και σεναριακή μαεστρία είναι την εύστοχη και θεμιτή απουσία του περιττού και φλύαρου μελοδράματος και την κατάφωρη μεταφορά διαχρονικών και σημαντικών κοινωνικών μηνυμάτων, τα οποία με ποικίλους τρόπους και από διαφορετικές αφετηρίες μπορούν να αγγίξουν ευαίσθητες χορδές.
Βαθιά συμπονετική, απροσδόκητα χιουμοριστική και φλογερά πνευματώδης, η ταινία «I am Jonas» αγγίζει επί της ουσίας διαχρονικά ζητήματα όπως ο πρώτος εφηβικός έρωτας και η ανθρώπινη ανάγκη για αναζήτηση ιδανικού συντρόφου, ανεξαρτήτως ηλικιακής, κοινωνικής, σεξουαλικής ή άλλης συνθήκης. Το queer genre, για παρα΄δειγμα, στο οποίο εντάσσεται η ταινία, δεν καθορίζει το σενάριό της ούτε σχετίζεται με την πλοκή της. Αντιθέτως, οποιοδήποτε άτομο θα μπορούσε να ταυτιστεί με το συγκινητικό στόρι των δύο πρωταγωνιστών.
Εμβληματικές και εξαιρετικές βρήκα και τις ερμηνείες στο φιλμ, τόσο από τους πρωταγωνιστές ηθοποιούς όσο και από τα άτομα που τους πλαισιώνουν. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει αναμφίβολα να γίνει στο ιδιαιτέρως πετυχημένο casting των δύο πρωταγωνιστών, που ενσαρκώνουν ουσιαστικά το ίδιο άτομο: Τον έφηβο Τζονάς που υποδύεται ο Nicolas Bauwens και τον ενήλικα Τζονάς που υποδύεται ο δημοφιλής Felix Maritaud.
Συνοψίζοντας, μάλλον το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του «I am Jonas» είναι ότι μπορεί να σε μαγνητίσει στην οθόνη απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο και με το αιφνιδιαστικο΄ και σοκαριστικό του φινάλε να σου πυροδοτήσει πληθώρα συναισθημάτων, που τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση, με συντρόφευσαν για πολλές μέρες μετά. Ένα μάλλον αμήχανο και σίγουρα αιφνιδιαστικό φινάλε που για ορισμένους θεατές παραμένει ανοιχτό σε ερμηνεία, ακόμη και ανολοκλήρωτο. Πολλές πάντως είναι οι απόψεις στα διαδικτυακά reviews που σχεδόν απαιτούν ένα σίκουελ, ελπίζοντας προφανώς σε μια κάθαρση στην υπόθεση «που θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους».
Πόσο συχνά ωστόσο η πεζότητα της ζωής αφήνει ένα σωρό ανικανοποίητα συναισθήματα και καταστάσεις στη μέση; Πόσο ωμά ρεαλιστική και πόσο ουσιωδώς πραγματιστική είναι η βαναυσότητα μιας κακιάς στιγμής, που αν και μπορεί να διαρκέσει μόνο μερικά δευτερόλεπτα ενδέχεται να σ' ακολουθήσει για πάντα;
Δείτε το τρέιλερ:
