Δημήτρης Λοττίδης
Ταξίδευα τις προάλλες στην Αθήνα, µέσα Ιουνίου, και όντας στον χώρο αναµονής, βλέποντας τα αεροπλάνα των Κυπριακών Αερογραµµών, πήγε προς στιγµήν να µε πιάσει µια κατάθλιψη. Στα τελευταία µας ταξίδια µε Κυπριακές, τα ίδια αεροπλάνα που τέτοιο καιρό κάθε χρόνο ήταν γεµάτα, τώρα ήταν µισοάδεια, είτε οι προορισµοί ήταν προς Ευρώπη είτε στον all time classic της Αθήνας. Στο συγκεκριµένο ταξίδι επέλεξα την τελευταία στιγµή Aegean, φοβούµενος τυχόν απεργίες, και έχοντας το mood του µοναχικού τύπου που ταξιδεύει (εξ ανάγκης) σε εποχές που όλοι το αποφεύγουν, έφτασα στο gate. Εκεί µε βρήκε µια έκπληξη: Εκατόν πενήντα επιβάτες σε χαρούµενη διάθεση διακοπών να περιµένουν την ώρα επιβίβασης.
Μία αερογραµµή καταλαβαίνεις αν είναι υγιής µε το που µπαίνεις στο αεροπλάνο. Αν οι αεροσυνοδοί είναι όµορφες, χαµογελαστές, νεαρές κοπέλες, αν το σκάφος µυρίζει καθαριότητα, αν τα πλαστικά του και οι καρέκλες είναι καινούργια, είσαι σε µία εταιρεία που σφύζει από ζωή. Αν, από την άλλη, οι αεροσυνοδοί είναι κάτι σαρανταπεντάρηδες άντρες και γυναίκες, που κάποτε ήταν όµορφοι και γεµάτοι ενέργεια και χαµόγελο, ενώ τα αεροπλάνα είναι µε ψίχουλα στις καρέκλες από την προηγούµενη πτήση και τα πλαστικά γκρίζα από τη χρήση δεκαετίας, τότε αντιλαµβάνεσαι πως βρίσκεσαι σε µία εταιρεία µε κρίση κλιµακτηρίου. Βέβαια, ο τελικός κριτής είναι το κοινό, και η εικόνα στα δύο gates -Aegean και Κυπριακές απέναντι ο ένας στον άλλο την ίδια ώρα για πτήση στον ίδιο προορισµό- έδειχνε ξεκάθαρα την επιλογή του (δύσκολου) κυπριακού κοινού. Το ένα αεροπλάνο που επέβαινα ήταν γεµάτο, το άλλο µισοάδειο (ή µισογεµάτο αν θέλετε).
Αυτά τα γράφω µε πόνο ψυχής για την εταιρεία που µας σπούδασε, µας πήγε µήνα του µέλιτος, µας ταξίδεψε µε τα παιδιά µας µε ασφάλεια σε διακοπές, για την εταιρεία που ήταν πάντα µοχλός ανάπτυξης της επιχειρηµατικότητας, τα γράφω µε πόνο ψυχής για τις Κυπριακές Αερογραµµές, στο businnes class της οποίας έβλεπες τον δυναµισµό και την πονηριά συνάµα του τόπου συµπυκνωµένα σε δέκα τετραγωνικά µέτρα. ∆εν ξέρω αν θα σωθεί η εταιρεία, προσεύχοµαι για αυτό, αλλά αν θα σωθεί να είναι µε νέο ξεκίνηµα που θα την κάνει ανταγωνιστική και sexy ξανά. Που θα έχει όριο ηλικίας στις αεροσυνοδούς, θα έχει προδιαγραφές καθαριότητας στα σκάφη, που θα έχει µικρότερα αεροπλάνα και περισσότερους προορισµούς µε την ίδια ασφάλεια αλλά µε τους µισούς µισθούς. Αυτή είναι η εταιρεία που όλη η Κύπρος ονειρέυεται και πλεόν µόνο υπό τέτοιους όρους θα δεχτούν οι φορολογούµενοι (αν δεχτούν) να την επιδοτήσουν ξανά.
Η είδηση στα πιο πάνω, όµως, δεν βρίσκεται στην άποψή µου για τις Κυπριακές Αερογραµµές, αλλά στο γεγονός πως το αεροπλάνο της Aegean ήταν γεµάτο απο Κύπριους τουρίστες, χαρούµενους που πήγαιναν διακοπές στην Ελλάδα! Είδηση πρώτη: Υπάρχουν Κύπριοι που είναι χαρούµενοι. Είδηση δεύτερη: Υπάρχουν Κύπριοι που πάνε διακοπές στο εξωτερικό. Είδηση τρίτη: Υπάρχουν Κύπριοι που πάνε διακοπές στο εξωτερικό µέσα του Ιούνη.
Ας πάρουµε τα πράγµατα από την αρχή. Η καταστροφή και τα κουρέµατα, αλλά και η κατάρρευση των κυπριακών τραπεζών και της αγοράς εν γένει, έχουν δηµιουργήσει δύο κατηγορίες πολιτών στην χώρα. Απο τη µία είναι οι αδελφοί, οι οποίοι µετά τις ειδήσεις των 8:00 δεν κατάλαβαν τι σηµαίνει αυτό που έγινε στον τόπο. Από την άλλη υπάρχει η άλλη κατηγορία, η οποία πλήγηκε είτε επειδή έχασε τη δουλειά της, είτε επειδή κάποιος άλλος από τον περίγυρο έµεινε άνεργος, είτε γιατί µειώθηκαν σηµαντικά τα εισοδήµατα του νοικοκυριού. Αν θεωρείτε πως στην πρώτη κατηγορία εντάσσεται µία µικρή µερίδα του πληθυσµού, κάνετε µεγάλο λάθος. Σας θυµίζω πως στο δηµόσιο κανείς δεν έχασε τη δουλειά του (εύχοµαι να µην χρειαστεί να τη χάσει ούτε ένας), στους ηµικρατικούς το ίδιο, µειώσεις µισθών δεν έγιναν σοβαρές σε αυτούς τους βασικούς τοµείς απασχόλησης πέραν µονοψήφιων αριθµών, υπάρχουν προνοµιούχες οµάδες που συνεχίζουν να αρµενίζουν στα πέλαγα λες και δεν συµβαίνει τίποτα, όπως αυτή των «αχθοφόρων» στο λιµάνι που απέργησαν γιατί ήθελαν τον 14ο (!) αλλά και στην Τράπεζα Κύπρου, µία απο τις πηγές του κακού, που πήραν µέχρι και τον µισθό Ιουνίου πλήρη, όπως τους καλούς καιρούς.
Το θέµα βέβαια δεν είναι τα "τιµωρήσουµε" συµπολίτες µας, ούτε να πονέσουν οι άλλοι επειδή πονούµε εµείς. Το θέµα είναι και θα είναι πως όλοι πρέπει να συνεισφέρουµε ΙΣΟΤΙΜΑ στο ξαναστήσιµο του τόπου. Και ισότιµα σηµαίνει να αµειβόµαστε αναλόγως της εργασίας µας, να εισπράττουµε όσα έχουµε και όχι να δανείζεται το κράτος για να πληρώνει µισθούς, ούτε βέβαια να φορτωνόµαστε οι φορολογούµενοι καταθέτες το χρέος των τραπεζών, που δεν έχουν να πληρώσουν τους µισθούς που έδιναν πριν. Όταν σε αυτό το επίπεδο αποκατασταθεί η οµαλότητα και εκλείψει η ανωµαλία των τελευταίων δέκα και πλέον χρόνων, όπου δούλευαν κάποιοι για να κάθονται άλλοι, τότε όλα θα είναι καλύτερα, και θα είναι καλύτερα γιατί ούτε οι σηµερινοί «προνοµιούχοι» νιώθουν καλά µε τον εαυτό τους. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουµε και όποιος νοµίζει πως είναι αλλού θα του έρθει ξαφνικά το ζεµατιστό νερό. Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι το έχουµε καταλάβει καλά αυτό, και ξαφνιάζουµε τον έξω κόσµο µε την ψυχραιµία και τη στωικότητά µας. Καλό θα ήταν στον «µυστικό» πόλεµο των δικηγορικών, λογιστικών, συνδικαλιστικών και λοιπών προεδρικών γραφείων (ναι, ναι, υπάρχει τέτοιος) να ληφθεί υπόψιν η ανοχή του κόσµου ως ωριµότητα και όχι ως αδυναµία, γιατι στο τελος-τέλος µπορεί να µας πουν και µαλάκες που δεν κάψαµε τους δρόµους.
Αυτός που, αν και δεν εγινε ψαράς να φέρει µέσα του άριστους, κάνει αυτό που µπορεί και όσο µπορεί, είναι ο Πρόεδρος. Η απογοήτευση του κόσµου για τον Αναστασιάδη δεν είναι γιατί τα έκανε µαντάρα στα Eurogroup αλλά γιατί έκτισε προσδοκίες Σερίφη, που θα έµπαινε στο µπαρ και θα καθάριζε τους κακούς. ∆υστυχώς, όχι µόνο δεν το έκανε, αλλα ούτε και µπορεί να το κάνει. Τόσο αυτός όσο και όλοι εµείς οι υπόλοιποι, χρειαζόµαστε µικρά-µικρά βήµατα, µικρές-µικρές επιτυχίες, και πολλή προσοχή στην ιδιωτική εικόνα που εκπέµπει η κάθε εξουσία µε πρώτο το ίδιο. Η καταστροφή για τον Σερίφη είναι να τον πουν (γιατί όντως να είναι δεν παίζει) χειρότερο του Χριστόφια. Είναι δυνατόν; Βεβαίως.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter: @dlottides
