Well
Είναι Παρασκευή απόγευμα. Ενα ανυπόμονο ζευγάρι ζητά στο τηλέφωνο επείγον ραντεβού. Με μικρή καθυστέρηση, το ανδρόγυνο φτάνει στο γραφείο μου. Ομολογουμένως, μία από τις λίγες φορές που μια γυναίκα κατηγορεί με τόση επιμονή μπροστά μου τον άνδρα της για αργοπορία. Η συμπεριφορά του ενός προς τον άλλο απόμακρη. Τα σώματα να μην ακουμπούν. Τα χέρια του άνδρα σταυρωμένα και η στάση του αμυντική. Η γυναίκα καθόταν στην άκρη του καναπέ, έτοιμη να σηκωθεί ανά πάσα στιγμή. Με τον άνδρα φοβισμένο, η γυναίκα ορμητική παίρνει πρώτη τον λόγο: «Με έχει κουράσει, γιατρέ, δεν τον αντέχω άλλο, θέλω να χωρίσουμε!».
Εκείνη 55 κι εκείνος 57 ετών. Πέντε χρόνια σε σχέση πριν από τον γάμο και τριάντα χρόνια παντρεμένοι. Ο έρωτάς τους σφοδρός από τα φοιτητικά τα χρόνια. Σπούδασαν και οι δύο οικονομικά. Η γυναίκα απορροφήθηκε στο Δημόσιο, ενώ ο άνδρας αποφάσισε να δημιουργήσει το δικό του γραφείο στο κέντρο. Ξεκίνησαν από το μηδέν και με πολύ κόπο κατάφεραν να ανοίξουν το δικό τους σπίτι και να φέρουν στον κόσμο τα δικά τους παιδιά. Πριν από δύο χρόνια η σύζυγος αποφάσισε να συνταξιοδοτηθεί πρόωρα για να έχει περισσότερο χρόνο να πηγαινοέρχεται στο εξωτερικό, όπου διαμένουν πλέον μόνιμα τα δύο τους παιδιά.
Το ζευγάρι έχει να έρθει σε σεξουαλική επαφή εδώ και περίπου έναν χρόνο. Αν και το σεξ τους τα τελευταία πέντε χρόνια είχε αραιώσει πολύ (περίπου μία φορά κάθε δύο μήνες), ο θιγμένος άνδρας περιγράφει τη σημερινή κατάσταση ως ανεκδιήγητη, ενώ πιστεύει ότι ένα νέο πρόσωπο έχει κάνει την εμφάνισή του στη ζωή της συζύγου του. Μάλιστα, ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά: «Εγώ τη γουστάρω πολύ και τη βλέπω ακόμα όπως όταν την πρωτογνώρισα». Η γυναίκα απαντά: «Τόσα χρόνια έχουμε γίνει σαν συγγενείς. Δεν νιώθω πλέον ερωτική έλξη για εκείνον!».
