Ομολογουμένως, η Φουρέιρα και το ''Fuego'' ήταν από τα πιο δυνατά σημεία του Α' Ημιτελικού. Βγήκε και έβαλε φωτιά στη σκηνή, στην αρένα, στις τηλεοράσεις, παντού. Ξεκάθαρο highlight του Α' Ημιτελικού που εξελήχτηκε σε ένα από τα μεγάλα φαβορί του φετινού διαγωνισμού.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως δεν δίνουμε καμία σημασία στα υπόλοιπα τραγούδια. Άλλωστε γιατί να σχολιάζεις τον τελικό αν το μόνο θετικό σχόλιο που θα κάνεις θα είναι για την Κύπρο;
Τα υπόλοιπα 18 τραγούδια που παρουσιάστηκαν την Τρίτη ήταν οκ! Πέραν του Ισραήλ πού είτε το λατρεύεις είτε δεν αντέχεις να το ακους, όλα τα υπόλοιπα ήταν καλά, και όλα σχεδόν με αξιοπρεπέστατες παρουσίες. Αλλά αυτό ισχύει και για την Πέμπτη. Το ότι το τραγούδι που ξεσήκωσε φέτος το γήπεδο και έγινε viral σε όλα τα ξένα Μέσα έτυχε να είναι το δικό μας, δεν σημαίνει πως όλα τα άλλα είναι ''πατάτες''.... έτσι; Κι ακόμα κι αν είναι όλα ''πατάτες'' δεν κάνουμε τόσο ξεκάθαρη την άποψη μας.
Στον Β' Ημιτελικό δε, ακούγαμε έναν σχολιασμό από δυο ανθρώπους που τους έβαλαν με το ζόρι σε αυτή τη θέση, και απλά περίμεναν να τελειώσει το βάσανο Τα τραγούδια έπαιζαν, προχωρούσαν, περνούσαν (δεν ήταν και τα καλύτερα, για να λέμε την αλήθεια) αλλά από ένα σημείο και μετά, ο σχολιασμός θύμιζε σχολιασμό μιας χώρας που δεν ανέχεται τραγούδι λιγότερο από ''τέλειο''.
Ξεχάσαμε τι στέλλαμε τόσα χρόνια εμείς, μάλλον.
Και για να κλείσουμε ευχάριστα, δες ξανά το ''Fuego''.
