Ριάνα Στυλιανού
Οδεύουμε στην ολοκλήρωση της πιο πετυχημένης κυπριακής σειράς εποχής, τα «Χάλκινα Χρόνια». Τι να περιμένουμε στα επόμενα επεισόδια; Πού θα εστιαστεί το σασπένς;
Όλοι όσοι παρακολουθούν τα «Χάλκινα Χρόνια», ξέρουν πως η σειρά οδεύει προς το τέλος της. Με βάση τα ιστορικά, κυρίως, γεγονότα, μια πρόβλεψη για το τέλος μπορεί να γίνει, αλλά δεν θέλω να πω περισσότερα, γιατί θα υπάρξουν ανατροπές και αξίζει να δει κανείς το φινάλε. Πιστεύω ο κόσμος θα αγαπήσει τον τρόπο που θα τελειώσει η σειρά.
Θα μας εκπλήξει και ο ρόλος σου;
Σίγουρα υπάρχουν εξελίξεις και εννοείται ότι η ηρωίδα μου, αφού είναι Αγγλίδα, είναι από την «αρνητική» πλευρά της υπόθεσης... Θα σας αφήσω με αυτό!
Σε ποιο ρόλο συνάντησες τις μεγαλύτερες δυσκολίες;
Στο «Φόντο Κόκκινο», όπου έπαιξα στον πρώτο και τον δεύτερο κύκλο, υπήρχε ένας ρόλος πάρα πολύ ενδιαφέρων υποκριτικά. Ήταν μία γυναίκα με πολλές αρετές, αλλά και πολλές αδυναμίες. Όμως ήταν ξένη, Βουλγάρα, είχε το ίδιο όνομα με μένα και είχε συμβεί το εξής: Ο κόσμος με ταύτιζε με τον ρόλο που υποδύθηκα, νόμιζε πως στην πραγματικότητα ήμουν αυτός ο άνθρωπος από τη σειρά. Κι αυτό με παίδευε πάρα πολύ, με πονούσε, γιατί λέγονταν πολύ άσχημα πράγματα για τις ξένες και για το πρόσωπό μου, ιδιαίτερα. Από την άλλη είναι καλό να σε ταυτίζουν, σημαίνει είσαι πάρα πολύ καλός σε αυτόν τον ρόλο. Ωστόσο, αν ο ρόλος είχε άλλο όνομα, η ξένη να μην ήταν από τη Βουλγαρία, πιστεύω όλα θα ήταν διαφορετικά.
Νομίζεις πως ο κόσμος της Κύπρου εκτιμά την τέχνη όσο θα έπρεπε;
Μακάρι όλοι οι καλλιτέχνες να υποστήριζαν τους καλλιτέχνες. Τι θέλω να πω με αυτό; Εάν όλοι οι ζωγράφοι και σχεδιαστές, για παράδειγμα, πήγαιναν να δουν μία παράσταση, τα θέατρα θα ήταν γεμάτα. Εάν οι δάσκαλοι που διδάσκουν τα παιδιά μας, πήγαιναν να δουν μία παράσταση, πάλι τα θέατρα θα ήταν γεμάτα. Πιστεύω πως όλα ξεκινούν από την παιδεία. Δυστυχώς, η νοοτροπία της Κύπρου, δεν εκτιμά την πνευματική τροφή. Δηλαδή εάν δεν ξοδέψουν τα λεφτά τους σε ρούχα, φαγητό, ποτό κτλ, δεν είναι κάτι που θα εκτιμήσουν. Το θέατρο βοηθά στο πνεύμα μας και δεν είναι σε καμία περίπτωση υλικό αγαθό. Δεν μπορείς να το πιάσεις με το χέρι σου, επομένως δεν εκτιμάται όσο θα έπρεπε.
Μόλις έκανε πρεμιέρα η νέα παράσταση στην οποία πρωταγωνιστείς. Μίλησε μας γι’ αυτήν.
Στη σπονδυλωτή κωμωδία «Ντόκτορ Τσέχωφ» ο Νιλ Σάιμον, Αμερικάνος συγγραφέας, διασκευάζει μερικές από τις σύντομες χιουμοριστικές ιστορίες του μεγάλου Ρώσου θεατρικού συγγραφέα, Άντον Τσέχωφ, οι οποίες είναι εξαιρετικά πνευματώδεις, υπερβολικά αστείες και απίστευτα επίκαιρες. Οι μικρές αυτές αυτοτελείς ιστορίες χαρακτηρίζονται από φαρσικά στοιχεία, ενδιαφέροντα δραματικά πρόσωπα, που φτάνουν στα όρια της καρικατούρας, αλλά και από έντονη κοινωνική κριτική, κατά την οποία καταδεικνύονται η διαφθορά της αριστοκρατίας, ο μόχθος, τα βάσανα και ο αγώνας του απλού λαού, τα αδιέξοδα της γραφειοκρατίας, η ματαιότητα τού να αγωνίζεσαι για τα δικαιώματά σου. Στο έργο αυτό συνομιλούν δύο εποχές, δύο συγγραφείς, δύο αιώνες, δύο χώρες.
Τι συναισθήματα μπορεί να προκαλέσει στον θεατή;
Η συγκεκριμένη παράσταση αφήνει μια ευχάριστη γεύση της αλήθειας, της ουσίας της ζωής. Ουσιαστικά προκαλεί γέλιο που προβληματίζει. Συμπάσχει ο θεατής με τον ήρωα. Ο συγγραφέας μέσα από το έργο δίνει πάντα δύο λύσεις, μία ελπιδοφόρα και μία τραγική. Επομένως, ο θεατής μπορεί να επιλέξει το τέλος που θέλει. Το ηθικό δίδαγμα του συγκεκριμένου έργου είναι πως τα πάντα είναι επιλογή μας.
