Μαρία Καραμάνου
Αν υπάρχει μια γιορτή που ενώνει οικογένειες, γείτονες, παλιούς φίλους και… γενιές παραδόσεων στην Κύπρο, αυτή είναι σίγουρα το Πάσχα. Από τα αυγά, τις φλαούνες που γεμίζουν τις κουζίνες με άρωμα κανέλας και χαλούμι, μέχρι τις λαμπρατζιές που φουντώνουν και τις σούβλες που γυρίζουν από νωρίς το πρωί, το Πάσχα στην Κύπρο είναι ένα πανηγύρι ζωής, γεύσης και... γέλιου.
Γιατί ναι, όσο κατανυκτική κι αν είναι η Μεγάλη Εβδομάδα, όσο παραδοσιακή κι αν είναι η Κυριακή του Πάσχα, δεν λείπουν ποτέ οι επικές, απολαυστικά αστείες στιγμές που μένουν στην ιστορία — και διηγούνται ξανά και ξανά κάθε χρόνο, στο τραπέζι, με γέλια και... το απαραίτητο «ρε κουμπάρε, θυμάσαι τότε που...;». Είτε πρόκειται για τις λαμπρατζιές που έγιναν λίγο πιο μεγάλες από το αναμενόμενο, για αυγά που αποδείχθηκαν… ψεύτικα, για θείες που μπέρδεψαν το αλεύρι με το... σαπούνι στις φλαούνες, το Πάσχα έχει κάτι για όλους.
Μιλήσαμε με δύο αγαπημένες Κύπριες, γνωστές και για το χιούμορ και για την αυθεντικότητά τους, οι οποίες μοιράστηκαν μαζί μας τις δικές τους αστείες πασχαλινές ιστορίες – στιγμές που έζησαν, δεν ξέχασαν ποτέ και, φυσικά, συνεχίζουν να τις διηγούνται κάθε χρόνο με γέλιο.
Η γνωστή ραδιοφωνική παραγωγός του Love FM, με τη χαρακτηριστική φωνή της μας είπε: «Πάσχα του ’95. Φοράω για πρώτη φορά τακούνια και ένα ολοκαίνουργιο μαύρο φόρεμα, το οποίο ήταν μακρύ και είχε γύρω γύρω σκισίματα – πολύ της μόδας τότε. Πηγαίνουμε στην εκκλησία με τους γονείς μου, αλλά λίγο πριν φτάσουμε, συναντάω την παρέα μου. Τους λέω “πηγαίνετε εσείς, θα έρθω σε λίγο”. Η παρέα ήταν… φουλ εφοδιασμένη στα ‘πυρομαχικά’. Ξεκινάνε να τα πετάνε σε κάδους σκουπιδιών και παρασύρομαι κι εγώ – παίρνω κάποια και αρχίζω να τα ρίχνω. Και, φυσικά, κάποια στιγμή τα σκουπίδια… παίρνουν φωτιά».
Και συνέχισε: «Ήρθε η αστυνομία, εμείς τρέχαμε στα στενά να κρυφτούμε. Εγώ με το καλό μου φόρεμα να ανεμίζει και τα τακούνια στο χέρι. Κάπου εκεί στρίβω σε ένα στενό, βγαίνω από την άλλη πλευρά, στρώνω μαλλί και φόρεμα, φοράω ξανά τα τακούνια και πάω στους γονείς μου "κυρία", σαν να μην συνέβη τίποτα. Κάποιοι άλλοι πέρασαν την Ανάσταση στο τμήμα… Εφηβεία γαρ!».
Η πάντα θετική και χαμογελαστή Αργυρώ μάς μίλησε για ένα πασχαλινό περιστατικό: «Θυμάμαι πέρσι, όταν με πολύ κόπο ετοιμάζαμε τις φλαούνες με τη μαμά και τη γιαγιά, ακολουθώντας το πασχαλινό μας έθιμο. Τις ετοιμάσαμε μία-μία με προσοχή και είπα στον Ευθύμιο να τις φουρνίσει στον παραδοσιακό φούρνο έξω. Ήταν η πρώτη φορά που ψήναμε μόνοι μας και, φυσικά, αγχωνόταν λιγάκι. Του εξήγησα ακριβώς πόση ώρα και σε τι θερμοκρασία να τις αφήσει».
Και συνέχισε: «Ο Ευθύμιος, όμως – όπως πάντα – μιλούσε στο τηλέφωνο (γέλια), με αποτέλεσμα να ξεχαστεί καμιά δεκαριά λεπτά… Όταν το κατάλαβε, οι φλαούνες από πάνω είχαν σχεδόν γίνει… κρατσί! Χαχα! Ευτυχώς δεν κάηκαν τελείως, μόνο η επιφάνεια. Τελικά φαγώθηκαν με γέλια και πολλά “του χρόνου καλύτερα”. Πιστεύω η περσινή χρονιά μας έμεινε αξέχαστη – φέτος ελπίζω μόνο να αφήσει λίγο το κινητό!».
