Με το που μπήκαμε στο Άρσος το πρώτο που μας έκανε εντύπωση είναι η σειρά από τους πεύκους και τα πλατάνια που κάνουν τον αυτοκινητόδρομο να μοιάζει με τούνελ. Μπαίναμε θαρρείς σε μια άλλη διάσταση.
Το χωριό Άρσος είναι ένα από τα μεγαλύτερα κρασοχώρια της Κύπρου που γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη την περίοδο από το 1920 μέχρι το 1960. Ο πληθυσμός τότε ανερχόταν στους 2.000 κατοίκους, όμως όπως και στα περισσότερα χωριά, το κακό οδικό δίκτυο της εποχής και η αναζήτηση καλύτερης τύχης στις πόλεις, οδήγησαν το χωριό στον μαρασμό και την εγκατάλειψη. Σήμερα έχουν απομείνει περίπου 200 άτομα στο χωριό που σέρνουν μαζί τους μια πλούσια παράδοση από ήθη και έθιμα.
Περπατήσαμε, το μυαλό καθάρισε από τις σκέψεις της πόλης, ήπιαμε νερό από μια από τις έξι πετρόχτιστες βρύσες για να ξεκουραστούμε και επιστρέψαμε πίσω στην πλατεία. Προσκυνήσαμε στην εκκλησία και ακολούθησε η μικρή ξενάγηση στο μουσείο Λαϊκής τέχνης.
Θα μπορούσαν να γραφτούν σελίδες και σελίδες για το Άρσος, για το γλυκό καρυδάκι, για το κάπαρη και τα κληματόφυλλα, για τη γειτόνισσα που μας κέρασε καφέ και κουλουράκι. Το Άρσος είναι και δικό μας χωριό!
