Ο Νίκος Αλιάγας μιλάει στο Secret των Παραπολιτικών για την βράβευση του πατέρα του στα διεθνή βραβεία GQ.
Δεν είναι μόνο η ευγενική του φύση και η αμεσότητά του, αλλά και το ταλέντο του και ο αναλλοίωτος χαρακτήρας του που τον κάνουν να ξεχωρίζει. Διαβάστε παρακάτω…
«Με τα κατορθώματα, την κομψότητα και το χάρισμά του ο Νίκος Αλιάγας άφησε το αποτύπωμά του το 2017». Και αυτό δεν το λέμε εμείς για να πλέξουμε το εγκώμιο ενός Έλληνα που διαπρέπει στο εξωτερικό, αλλά ένα από τα πλέον γνωστά περιοδικά της Γαλλίας που τον συμπεριέλαβε στη λίστα του με τους πιο «αγαπημένους» του γαλλικού κοινού.
Δείτε ακόμη: Ατάκα άνευ προηγουμένου από την Ελένη Μενεγάκη την Άση Μπήλιου: «Είσαι πολύ τυχερή φέτος που…»
«Ξεκίνησα από το πολιτικό ρεπορτάζ, πέρασα από την παρουσίαση δελτίων ειδήσεων και ακόμα και σήμερα παρουσιάζω τα μεγάλα σόου της Γαλλίας. Η χώρα αυτή εμπιστεύτηκε έναν Έλληνα δεύτερης γενιάς, ένα παιδί μεταναστών χωρίς διακρίσεις και χωρίς το βύσμα κανενός. Μόνο με δουλειά», λέει ο ίδιος και συνεχίζει:
«Πιστεύω ακράδαντα πως η σκληρή δουλειά και η δίψα της αναζήτησης του καλύτερου είναι το μόνο που είχε νόημα», λέει για να συνεχίσει τονίζοντας πως «ένα βραβείο δεν σε κάνει καλύτερο επαγγελματία ούτε πρέπει να σε κάνει να εφησυχάζεις ως προς τη διάρκειά σου. Ίσως απλά να επιβεβαιώνει ότι όταν δουλεύεις με ήθος, αργά ή γρήγορα θα συναντήσεις την ανταπόκριση και τον σεβασμό απέναντί σου».
Για την διεθνή επιτυχία του ανέφερε:
«Αυτά τα 30 χρόνια στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση της γαλλόφωνης Ευρώπης μού έμαθαν ότι δεν σου ανήκει τίποτα απολύτως, ακόμα κι όταν σε βλέπουν εκατομμύρια άνθρωποι κάθε μέρα. Μου έμαθαν επίσης πως είσαι πάντα περαστικός και πως το πρώτο συμβόλαιο που υπογράφεις δεν το υπογράφεις με τον καναλάρχη αλλά με τον κόσμο. Ένα συμβόλαιο ήθους και αξιοπρέπειας. όλα τα άλλα είναι κίβδηλα προσχήματα, πόζες και παραμύθια. Το ήθος δεν αγοράζεται ούτε εξαργυρώνεται. Χτίζεται καθημερινά δίχως καμιά εγγύηση εξασφαλισμένης επιτυχίας».
Τι νιώθει, όμως, τελικά ο Νίκος Αλιάγας με αυτήν τη διάκριση; «Κοιτάζοντας το εξώφυλλο του “GQ” δεν βλέπω τον εαυτό μου. Βλέπω το πρόσωπο ενός παιδιού που έφτασε στον σταθμό του Gare de Lyon έναν κρύο Φλεβάρη του ’64… Βλέπω τον πατέρα μου. Δεν ξέχασα ποτέ τον νόστο του γιατί τον κουβαλώ και εγώ κάπου κρυφά μέσα μου. Για εμένα αυτός είναι ο άνθρωπος της χρονιάς», αναφέρει στο «Secret» και καταλήγει με συγκινητικά λόγια για τον πατέρα του: «Γιατί μπορεί πριν από 6 μήνες να έφυγε από τη ζωή, αλλά βρίσκεται ακόμα και για πάντα μέσα μου σαν πυξίδα».
